Pamiętnik odchudzania użytkownika:
Pleszkaa

Jej tak się cieszę! Wizyta u chirurga bariatycznego zakończona sukcesem. Dostałam termin operacji na styczeń. Muszę jeszcze zrobić kilka badań i schudnąć 6k kg! Do 109 kilogramów... 
Ahh ta liczba 109 mnie prześladuje. Jednak teraz mam taką motywację, JAK NIGDY! 

Jechaliśmy z moim do kliniki 5 godzin, przez całą drogą rozmawialiśmy o różnych za i przeciw. Droga minęła bardzo szybko. W poczekalni były same otyłe osoby tak jak ja. Od razu poczułam się raźniej... 😛
Pan doktor bardzo miły i świetny człowiek. Bardzo dobrze, że nie palę fajek i nie pije alkoholu, bo to jest ogromny problem w kwalifikacji do takiej operacji. Zważył mnie w ubraniach i butach (waga pokazała 114,6 kg). 
Długo opowiadał i wyjaśnił jak wygląda operacja, co jest po i przed. Dostałam również materiały do przeczytania w domu. Czułam się niczym w programie "Historie Wielkiej Wagi". 
Potem od razu wizyta u dietetyka klinicznego i termin na styczeń. (termin wyznaczył tak szybko, bo miałam już zrobione najważniejsze badania i wszystko było okej). 
Udało się również dostać na program NFZ (spełniłam wszystkie warunki). Więc jestem taka szczęśliwa! 

Po wizycie pojechaliśmy z moim na mini urlop. Odpoczęliśmy dwa dni w środku lasu. Było cudownie! 
Świeże powietrze, śpiew ptaków, cudny domek i ciepłe jacuzzi. Nigdy wcześniej nie byłam w tak fenomenalnym miejscu. Bez zasięgu, telefonu i internetu. 
W nocy siedzieliśmy na zewnątrz w ciepłym jacuzzi i patrzyliśmy w gwiazdy. Scena jak z romantycznego filmu.
W dodatku niebo było bezbłędne i miliony gwiazd na naszymi głowami. 
W dzień wyjazdu poszliśmy na spacer i w środku lasu otworzyliśmy szampana za "nowe życie". Symboliczny kieliszek i po kilku godzinach byliśmy juz w dordze do domu. 

Od dwóch dni się odchudzam. Uczę się przestać słodzić i solić, nie piję niczego gazowanego i słodkiego. 
Aha no i nie piję już do posiłków! Co jest dla mnie mega trudne, bo zawsze piłam ogromne ilości napojów do obiadu czy kolacji. Dziś wybieram się również na długi spacer i czekam aż skończy mi się miesiączka, aby się zważyć ponownie. 
Ważyłam się dziś rano i waga pokazała 111,7 kg. Tylko dla mnie takie wahania to norma, i chcę schudnąć do 106 kg minimum, żeby mieć pewność. Czeka mnie jeszcze jedna wizyta u chirurga przed operacją, plus ważą Cię w szpitalu przed samym zabiegiem. Jeśli się okażę, że ważysz więcej niż powinnaś, to odwołują operację. 

Wcześniej nie miałam pojęcia, że istnieje coś takiego jak "hormony odpowiadające za uczucie głodu"  leptyna i grelina, odpowiadają za generowanie i regulowanie uczucia sytości po posiłku oraz uczucia głodu, kiedy żołądek jest pusty. Po operacji zmniejsza się łaknienie z powodu obniżenia poziomu Grenliny. 
Niektórzy wcale nie czują głodu, inni o wiele mniejszy. Te hormony są wycinane i usuwane wraz z częścią żołądka. 

Czytałam na grupie CHLO posty osób, które po operacji wcale nie odczuwają głodu i muszą się pilnować aby zjeść. Dla mnie to brzmi jak piękna muzyka. Jeśli ktoś jest otyły od dziecka (tak jak ja) to ma ogromny żołądek, który ciężko zapełnić. Będąc na diecie nie zapełniasz go całego, bo jest tak wielki! Więc odczuwasz wciąż głód i irytację, a to prowadzi do szybkiego poddania się i wracania do starych nawyków.

Teraz bardziej rozumiem te wszystkie mechanizmy. Na samą myśl o operacji i tym co teraz się dzieję, czuje ogromną ekscytację i pewność, że robię dobrze. Taki głos w głowie krzyczy "W końcu! to jest to dziewczyno!". 

Jak macie pytania to śmiało, odpowiem w komentarzach.

Oglądając program "Historię Wielkiej Wagi" czasami pokazywali zabieg gastroskopii. 
Wężyk z kamerką ląduje do gardła i potem przełykiem aż do żołądka. Wygląda to strasznie! 
Potem czytałam w necie, że niektórzy nie dają rady, siusiają lub mają ataki paniki. Zdecydowałam się na zabieg w narkozie i polecam. Bez stresu, bólu i nerwów. W dodatku przemiły zespół i lekarze.

Potrzebowałam tego badania do operacji bariatrycznej, którą planuje. Wizytę z chirurgiem mam za tydzień. Wtedy dowiem się wszystkiego. W następnym wpisie opowiem Wam o czymś niesamowitym w tym temacie, teraz nie mam do tego dobrego nastroju..  Ehh... Nawet nie wiem jak to napisać.

Wzięłam sobie długi urlop. U mnie nie najlepiej... Bliska mi osoba (dziecko) trafiło do szpitala i tam przeżyłam prawdziwą traumę. Pielęgniarki traktowały niepełnosprawne dzieci bardzo nieludzko. Byłam światkiem jak te BABY wchodziły do sali, bez słowa robiły zastrzyki czy przebierały te dzieci brutalnie je przytrzymując..  Jak można wejść do takich dzieci i bez ŻADNEGO słowa złapać nagle za rękę i robić zastrzyk?! Nigdy w życiu nie spotkałam się z taką bezdusznością...  Były na mnie złe, bo siedziałam z maluszkiem po godzinach odwiedzin. Ja po prostu bałam się zostawić je samo z tymi okropnymi kobietami. 

Dziewczyny to jest niemożliwe... Jak można tak szarpać dzieci, wejść z całym sprzętem na salę i nie patrząc nawet na twarz malucha zakładać mu wenfron! Gdy zwracałam im uwagę to mówiły coś w stylu "Proszę Pani my wiemy co robimy". Byłam światkiem jak niepełnosprawna dziewczynka płakała z bólu, a pielęgniarka kontynuowała przebieranie jej bez żadnego słowa... uspokojenia, przerwy. 
Potem mnie wyprosiły, bo mówiłam wprost, że NIGDY nie spotkałam się z tak przedmiotowym i nieludzkim traktowaniem pacjentów w szpitalu. 
Drugiego dnia te wszystkie dzieci bały się tych pielęgniarek..  W sumie w szpitalu byłam 3 dni i spotkałam tylko jedną miłą pielęgniarkę. Karmiąc dzieci, mówiła do nich i głaskała po głowie czy ręce. 

Reszta jak roboty, wiecznie wkurzone, spieszące się, słowem się do tych dzieci nie odezwały podczas karmienia, przebierania, czy jakiś zabiegów. Rodzice odwiedzać mogli tylko 3 godziny dziennie, wtedy nawet nie były jakoś specjalnie milsze. Zazwyczaj się nie pokazywały, a jak już coś robiły to wypraszały wszystkich z sali. Ostatniego dnia zabrały 5 letnią dziewczynkę na jakiś zabieg i znowu..  Wparowały do środka we dwie, bez słowa. Wiozą ją z tym łóżkiem i rozmawiają ze sobą jakby nigdy nic. Dziewczynka pyta "gdzie jadę? gdzie jadę?" a jedna z tych bab "ZOBACZYSZ!" no ja pier.....    Mówie Wam dziewczyny...  To straszne. 

Rozumiem, że w Polsce publiczna służba zdrowia to porażka, pielęgniarki dostają marne pieniądze i mają zbyt dużo pracy! Jednak jak ktoś nie ma wcale serca do ludzi to NIE POWINIEN PRACOWAĆ W TAKIM ZAWODZIE! 
Niektóre z tych dzieci były przerażone...  A maluszek z mojej rodziny niestety odszedł... Chorował ciężko od jakiegoś czasu. Bardzo to wszystko przeżyliśmy. 
Razem z rodzicami mamy wyrzuty sumienia, że został te kilka dni sam z tymi bezdusznymi babami. Zawsze bał się szpitali, a tu jeszcze okropne pielęgniarki bez serca do dzieci. 

Dwa dni to ja byłam z życia wyjęta. Potem udałam się do tego szpitala do ordynatora i opowiedziałam to wszystko. Jak te pielęgniarki traktują dzieci. Oczywiście zbył mnie, mówił że to załatwi i porozmawia. 
Potem napisałam długą opinię na Google Maps o tym oddziale, żeby ostrzec rodziców. Została usunięta po dwóch godzinach :)...   Na szczęście zostawiam ją jeszcze na innych stronach, więc na pewno do nich to dotrze. 
Ja nie mam dzieci... Ale nigdy nie zostawię dziecka samego państwowym szpitalu po tym co zobaczyłam. 
Chociaż myślę, że jak były tam starsze dzieci, takie co mogą same się "obronić" lub powiedzieć rodzicom, to trochę lepiej je traktowano. 

Teraz staram się ogarnąć, już jest trochę lepiej. Urlop dobrze mi robi. Byłam w kilku szpitalach w życiu i sama jako dziecko sporo chorowałam, ale nigdy nie spotkałam się z czymś podobnym..  Trzymajcie się. 

Pomimo tego, że oglądałam masę programów o otyłości olbrzymiej i leczeniu chirurgicznym, to nigdy nie brałam tej opcji pod uwagę. Myślałam, że sobie poradzę tak zwyczajnie, że w końcu zacznę chudnąc i utrzymam wagę. 

Po ostatniej porażce gdzie najpierw schudłam 9 kilogramów a potem niemal wszystko przytyłam.. Coś pękło. 
Próbowałam z 400 razy, no i miałam spróbować 401 raz? Jestem taka zmęczona.. 
Wszystko mi jedno.. Już będę sobie całe życie grubaskiem, może umrę przed czterdziestką na zawał i nigdy nie będę miała dzieci. Trudno, jestem tak bardzo zmęczona i zrezygnowana tym odchudzaniem.. Ciągłą walką i porażkami...  Poczułam, że już po mnie.. Poddaje się. 

Trafiłam na grupę CHLO, pełno na niej opowieści o ludziach po operacji zmniejszania żołądka, po balonie lub opasce uciskowej. Wszędzie przewijało się to jedno zdanie "Żałuję, że nie zrobiłam tego wcześniej". 
To zdanie wbiło mi się w mózg i odbijało echem każdego dnia. 
Zaczęłam czytać tę grupę nałogowo, świetni ludzie, opisywali swoje historie, pokazywali zdjęcia, ta operacja była dla nich ratunkiem. Pomyślałam, że dla mnie też jest ratunkiem. 

Trafiłam na Rafała. Był już rok po operacji i otwarcie mówił o tym jak się żyje po. Napisałam do niego i to on przekonał mnie już ostatecznie. Po operacji jest tak, że dużo nie zjesz, bo nie zmieścisz. Czujesz normalnie głód (chociaż to zależy od człowieka, bo niektórzy praktycznie nie czują głodu)...  No więc możesz czuć normalnie głód jak Rafał, ale nie zjesz już sześciu kanapek. Zjesz pół kanapki i będziesz mega najedzony. 
Rafał opowiadał mi, że zjadał 30 pierogów na raz i jeszcze mu było mało, po operacji zje góra dwa i więcej nie daje rady. 
Czuje się świetnie, świetnie wygląda, mówi, że odżył w życiu i łóżku. Rafał miał to co ja, baterii życiowej starczyło mu na 3 godziny w ciągu dnia. Ciągle coś mu się nie udawało, zwalniali go z roboty, bo szybko się męczył i pocił. W domu to wszystko było na głowię żony, bo on był ciągle głodny i zmęczony równocześnie. 
Teraz jego życie jest zupełnie inne i niedowierza, że żył tak jak wcześniej przez lata. Teraz zrobił więcej w rok niż przez ostatnie 5 lat życia gdy ważył 130 kg. 

Rozmawialiśmy chyba z 3 godziny i wtedy już podjęłam decyzję. Operacja bariatryczna jest wędką, którą dostaniesz i możesz złowić nią tyle ryb, że starczy Ci do końca życia i jeszcze wyszkolisz się na wspaniałego rybaka.
To co się dzieje po operacji i jak zmienia się Twoje życie zostawiam na inny wpis. 

Konsultację z chirurgiem mam 10 października, jeśli wszystko pójdzie dobrze wtedy dostanę też termin.
Nie mogę się doczekać, chociaż również bardzo się stresuję. Wiem jednak, że wszystko inne u mnie zawiodło, a mój organizm po setkach diet i porażkach jest bardzo uśpiony i zmęczony równie mocno jak ja. 
Ta operacja to dla mnie ratunek. 

Zaczynając pisać mój pamiętnik borykałam się z ogromnymi problemami rodzinnymi. W międzyczasie poukładałam sobie relacje, przeprowadziłam się, zaczęłam świetnie zarabiać i osiągnęłam fajny spokój. 
Do pełni szczęścia brakowało mi tylko jednego... Schudnięcia. 

Mam 29 lat, miałam nie dawno urodziny. Postanowiłam, że do tego czasu w końcu się ogarnę z jedzeniem. Moim największym problemem są słodycze i to, że jem dużo gdy się stresuje. Od 13 roku życia ciągle tylko się odchudzam. Wykańcza mnie to. 

Cieszyłam się z tego, że przynajmniej nie choruje.. HA! Jakieś dwa lata temu się zaczęło.. PCOS, insulinooporność, łuszczyca i chroniczna senność. Do tego mam masę rozstępów, bo moja skóra jest bardzo wrażliwa i sucha. Zaczęło mnie to bardzo martwić. 

Kilka tygodni temu powiedziałam KONIEC i zaczęłam pracę nad sobą. Książkowo codziennie piłam 3l wody, jadłam 1600-1800 kcal i niemal codziennie ćwiczyłam. Przez 3 miesiące schudłam 9 kilogramów. 
Czułam się genialnie! Chociaż nadal waga pokazywała liczbę 107 , to już było dla mnie inne życie.
COŚ WSPANIAŁEGO! Miałam więcej energii, z twarzy zniknęła opuchlizna, nie musiałam drzemać w ciągu dnia no i bardziej się sobie podobałam. Komplementy sypały się garściami. 
"Jak Ty pięknie wyglądasz", "Widać, że schudłaś, masz taką śliczną buzię!" , "Wyglądasz lepiej" - Słyszałam niemal każdego dnia od sąsiadów i w pracy. 

Nadeszły moje urodziny i miałam na koncie -9 kg, a wyglądałam jakbym schudła dużo więcej. Ogarnęło mnie szczęście, które ciężko mi opisać. Pojechaliśmy na pół tygodnia w góry. Zjadłam tort urodzinowy i dobry obiad. Potem już wróciłam do mojego nowego zdrowego trybu życia. Liczyłam kalorię, chodziliśmy dziennie po 5-10km! Dwa razy przekroczyłam limit, ale czułam się jeszcze lepiej. 
Po górach przeziębiłam się i wylądowałam na kilka dni w łóżku. Jadłam tylko zupy i czasami jakąś bułkę na śniadanie. Gdy wyzdrowiałam czułam się tak okropnie ociężała. Na nowo szybko się męczyłam i robiłam sobie drzemki w trakcie dnia.
Po jakimś czasie weszłam na wagę a tam: 111 kg! Jak to możliwe? Przez niemal dwa tygodnie przytyć aż tyle? 

Załamałam się totalnie. Z łzami w oczach robiłam sobie sałatki, wstawałam przed pracą, żeby zrobić pół godziny spaceru lub przed snem ćwiczenia. Ze 100 razy chciałam to rzucić wszystko w cholerę, ale szkoda mi było tych miesięcy. Wytrzymałam dwa tygodnie. Waga pokazała 112 kilogramów i pokazuje tak do dziś. 
Już nie ćwiczę codziennie, nie liczę kalorii w aplikacji. Jem tak sobie, nie jakoś tragicznie, ale coś we mnie pękło. 

Zdecydowałam się na operację bariatryczną. W następnym wpisie napisze więcej, i opowiem Wam co mnie totalnie zszokowało i zaskoczyło w tym temacie.