Temat: Moje dziecko nie mówi po polsku

Nie rozumiem jak to się ma do tematu. Gdyby autorka napisała że dziecko nie zna polskiego, bo ona sama zapomniała jak się mówi, to zarzuty mogły by być zrozumiałe, a napisała tylko że czasem łatwiej odpowiedzieć jej po włosku bo na codzień posługuje się tym jezykiem, więc robi to odruchowo. Myślę, że to normalne, jeżeli przebywa w środowisku głównie włosko-jezycznym i ma się sporadyczny kontakt z j polskim.

Ja też. 

Jakąs wielką patriotką nie jestem, ale tekst 'nie ma sensu, zeby meczyc dziecko nauką polskiego' az kłuje w oczy . Nie wyobrażam sobie tak się odciąć od swoich korzeni, zeby z własnym dzieckiem nie moc po polsku porozmawiać. 

Racja. A poza tym znajomość dwóch języków już "na starcie" życia to przecież wspaniały atut, który potem może działać tylko na plus, bo dziecko będzie w stanie swobodnie dogadać się  (a także np. studiować i pracować) w dwóch krajach. Może dla Polaka nauka włoskiego nie jest bardzo trudna, ale ilu Włochów może się pochwalić znajomością języka polskiego? Myślę, że większość z nas wolałaby wynieść z domu dwujęzyczność, zamiast musieć się później uczyć języka obcego od podstaw - w szkole, na kursach, korepetycjach itp. Zresztą takie zupełne odcinanie się od korzeni zawsze kojarzyło mi się niestety ze słomą wystającą z butów i nowobogackimi kompleksami. Dlatego, autorko, nie poddawaj się. Wypracuj dziecku rutynę: np. Ty z nim rozmawiasz konsekwentnie tylko po polsku, albo wyznaczacie sobie jakiś przedział czasowy przeznaczony na polskie bajki czy wierszyki. Z czasem oczywiście możesz wprowadzić jakieś elementy nauki (kolory, owoce, zwierzątka itp.), ale póki co niech się osłuchuje z samym brzmieniem polskiego. Popróbuj z krótkimi dialogami (tak jak dziewczyny radziły: na pytania zadane po włosku odpowiadaj po polsku), włączaj dziecku polskie piosenki dla dzieci, niech sobie lecą gdzieś w tle. Dzieci szybko uczą się takich piosenek na pamięć, nawet zupełnie mimowolnie, od samego słuchania. Myślę, że warto też przy jakiejś okazji skonsultować się z logopedą, który być może coś jeszcze poradzi.

Nie martw się na zapas. Po prostu mów jak najwięcej do dziecka w języku polskim. To naturalne, ze najpierw przyswoi lepiej jeden z języków. Osobiście nie mam doświadczenia, ale koleżanka miała taka sytuację i tez często się zapomniała odpowiadając do dziecka w języku obcym, czyli ojca i tam gdzie mieszkali. Też zarzucalą sobie, ze zaniedbuje nauke bo sie czasem zapomina. Mala zaczela w miare swobodnie rozmawiac po polsku w wieku 5 lat. Wczesniej rozumiala, ale bedac w Pl czesto idpowiadala w awoim ojczystym jezyku. Mama zwracala jej uwage, ze bawiac sie z polskimi dziecmi musi rozmawiac z nini po polsku. Powoli, ale szlo jej lepiej. Poza tym Twój maluch na niespełna 3 lata, dzieci dwujęzyczne bardzo często zaczynają mówić później. Ma jeszcze czas.

Ech, skad to znam. Moje jedno jest ciut starsze, drugie mlodsze, a gada wiecej i oboje nie mowia po polsku, chociaz rozmawiam z nimi tylko po polsku i dosyc duzo czasu im poswiecam. Zlobek/przedszkole/dziadkowie robia swoje....Ale nie martw sie, on koduje po polsku i na pewno bedzie mowil w Twoim jezyku. Tez mam taka nadzieje co do swoich. Gdyu mowia do mnie po francusku, to odpowiadam im, ze jestesmy Polakami i mowimy po polsku. Poprawiaja sie wtedy i cos tam odpowiadaja po polsku. 

Dzieci nie mam, ale mam dwujęzycznych rodziców. Od razu zwrócę się do tych co piszą, że jak łatwiej Ci mówić po włosku to żadna z Ciebie patriotka. Serio? Najpierw bądźcie w takiej sytuacji, a później się wypowiadajcie. 

Co do nauki to jak byłam mała w ogóle nie chciałam się uczyć drugiego języka, i mama gadała ze mną po polsku bo tak było łatwiej i szybciej, a że pracowała całymi dniami to nie miała za bardzo czasu żeby całymi dniami ze mną siedzieć i czytać czy czekać aż ja zacznę słuchać. Puszczała mi bajki i jakieś filmy ale jak wół się uparłam, że nie chcę się uczyć i już. W końcu jak poszłam do przedszkola zawiozła mnie do dziadków na całe wakacje bo rodzice dużo pracowali i do tego zaczęli budowę. Dziadkowie polskiego nie znali. Szybciutko się nauczyłam drugiego języka. Wyjeżdżałam tak całe dzieciństwo, w sumie to do dzisiaj wyjeżdżam w wakacje chociaż na trochę. Spokojnie mogę powiedzieć, że nikt tam nie słyszy akcentu i nie wierzy, że  jestem "nietamtejsza". 

Myślę, że chyba w twoim przypadku może sprawdzić się "'Jak wychować dziecko dwujezyczne" Barbara Zurer Pearson (polecana przez moją wykładowczynię, więc jej ufam ;)

Mieszkamy w Angli od kilku lat. Moj syn jest tutaj od 6 roku życia teraz ma 12 lat. W domu mówimy tylko w języku polskim a moj syn i tak ma problem zeby normalnie rozmawiac po polsku. Zwyczajnie zapomina słów. Ostatnio 10 min myślał jak powiedziec pralka po polsku a to nie jest rzadko używane słowo. Moja córka chodzi od roku do przedszkola i w tej chwili jak wraca do domu to jeszcze przez jakieś dwie godziny po powrocie mowi do mnie po angielsku. Wiec nasza rozmowa wyglada tak ze ja po polsku a ona odpowiada po angielsku i odwrotnie. I warto tu zaznaczyć ze nikt ich nie uczył ani jednego ani drugiego języka same sie nauczyły. Chcieliśmy zeby mówiły w obu językach i dlatego w domu jest tylko język polski a i tak maja z nim problem

Nie martw się tym, że dopiero zaczął mówić. U dwujęzycznych dzieci to normalne. 

Ze swojej strony radzę, byś była konsekwentna i mówiła tylko i wyłącznie po polsku. Moja córeczka od zawsze cieszyła się, że mamy nasz "tajny język", którym się porozumiewamy i którego nikt nie rozumie:-) Jedna moja przyjaciółka po prostu nie reagowała, gdy córki mówiły do Niej po katalońsku czy hiszpańsku:-) 

Moja córka ma teraz  lat. Mówi po polsku dobrze (nie bardzo dobrze:-), zupełnie bez akcentu, niegramatycznie nieco. No i niekiedy brakuje Jej słów - bo problemy nastolatków są jużbardziej skomplikowane:-) Ale uwielbia jeździć do Polski, bawić się ze swoimi kuzynami i rozmawiać z dziadkiem. Kiedyś to był język porozumiewania się z mamą. Teraz widzi, że po prostu się przydaje i w innych momentach.