Temat: Poronienie mojej mamy...

Kochana, z tego co piszesz, to wiadomość o poronieniu mamy była dla Ciebie bardzo ważna i przeżywasz to. Rodzice mieli swoje powody dla których nie mówili Tobie o tym wydarzeniu. Jednakże niezależnie od ich powodów, uważam, że możesz zapytać się z delikatnością nawet mamy o to wydarzenie, o którym usłyszałaś u lekarza. Jak ona zareaguje nie wiesz, ale nie lękaj sie zapytać... Do kogo masz się zwrócić, gdy męczy Cię wielki problem, jak nie do rodzica? Gdzie masz szukać wyjaśnienia i odnalezienia spokoju wewnetrznego, jak nie u własnych rodziców? Zwłaszcza, że to problem dotyczący poniekąd Was wszystkich, całej Waszej rodziny (choć wiadomo, że mamy w sposób wyjątkowy). Mogą nie chcieć rodzice roztrząsać tego tematu też to uszanuj, jednak i oni pewnie uszanują pojawienie się Twojego pytania.. w końcu to dotyczy Twojego rodzenstwa. Moje zdanie jest takie własnie. Ja jestem matką, która straciła dziecko po kilkunastu dniach od narodzin. I moje małe dzieci wiedzą o siostrzyczce. Moja mama tez poroniła i miło mi czasem wspomnieć, że mam jeszcze brata albo siostrę gdzieś TAM:) Wszystkiego dobrego.

Kochana, z tego co piszesz, to wiadomość o poronieniu mamy była dla Ciebie bardzo ważna i przeżywasz to. Rodzice mieli swoje powody dla których nie mówili Tobie o tym wydarzeniu. Jednakże niezależnie od ich powodów, uważam, że możesz zapytać się z delikatnością nawet mamy o to wydarzenie, o którym usłyszałaś u lekarza. Jak ona zareaguje nie wiesz, ale nie lękaj sie zapytać... Do kogo masz się zwrócić, gdy męczy Cię wielki problem, jak nie do rodzica? Gdzie masz szukać wyjaśnienia i odnalezienia spokoju wewnetrznego, jak nie u własnych rodziców? Zwłaszcza, że to problem dotyczący poniekąd Was wszystkich, całej Waszej rodziny (choć wiadomo, że mamy w sposób wyjątkowy). Mogą nie chcieć rodzice roztrząsać tego tematu też to uszanuj, jednak i oni pewnie uszanują pojawienie się Twojego pytania.. w końcu to dotyczy Twojego rodzenstwa. Moje zdanie jest takie własnie. Ja jestem matką, która straciła dziecko po kilkunastu dniach od narodzin. I moje małe dzieci wiedzą o siostrzyczce. Moja mama tez poroniła i miło mi czasem wspomnieć, że mam jeszcze brata albo siostrę gdzieś TAM:) Wszystkiego dobrego.

a mnie wcale nie dziwi, że kobieta nie chce, nie chciała i nie ma zamiaru rozmawiac o swoim poronienieu i to w dodatku z własnym dzieckiem
po co i o czym ma kobieta po rozrodczych przejściach rozmawiać z piętnastoletnim niedorostkiem ?

jeśli to Cię dręczy powinnaś pogadać z rodzicami a nie szperać w ich rzeczach... chciałabyś aby ktoś Tobie przeszukiwał dokumenty? Poza tym jeśli to była wczesna ciąża i poronienie naturalne czyli w pierwszym trymestrze możesz nie znaleźć nic bo dawniej nie było USG co drugą wizytę czy karty ciąży. O wszystki wiedział lekarz i pacjętka.

Poronienie to normalna rzecz nie wiem czemu tak boisz się z rodzicami porozmawiać. Zapewne miało miejsce wiele lat temu, więc rodzice to już przeboleli i będą potrafili rozmawiać o tym nie rozdrapując zbytnio ran.

moim zdaniem powinnaś z nimi na ten temat porozmawiać.
w żadnych dokumentach raczej nic o tym nie będzie.
może nie potrafili z tobą o tym rozmawiać...
moja teściowa straciła dwójkę dzieci, ale narzeczony i jego siostra wiedzieli o tym od najmłodszych lat.
szkoda, ze rodzice wam/tobie o tym nie powiedzieli, ale moze po prostu bylo im ciezko.

a chcialas zeby wszyscy rozmawiali z toba o tym? dopytywali? jakos sobie nie wyobrazam takiej sytuacji, 4lata temu stracilam bliznieta, nie uwazalam za stosowne chwalic sie tym na lewo i prawo wiec praktycznie nie wiedzial nikt oprocz najblizszych, ale nawet oni zostali po prostu o tym poinformowani,  zadnych rozmow nie bylo, bo wolelismy to przezyc we dwoje... wybiegajac w przyszlosc- szczerze mowiac, nie przyszlo by mi do glowy opowiadac o tym swojej nastoletniej corce- no chyba zekiedys  zapyta czy przy okazji jakiejs rozmowy temat wyplynie- moze..

ja bym tego nie roztrzasala, owszem mozesz zapytac, ale takie rzeczy sie zdazaja, takie zycie, nie mowia o tym bo to nic przyjemnego..