Temat: Trzecie dziecko

Nie wiem od czego zacząć, chyba powinnam od wizyty u psychiatry . No proszę myślałam że nic mi humoru nie poprawi.
Mam 29 lat i dwójkę cudownych dzieci. Mąż zawsze marzył o 4 pociech, sam ma 3 rodzeństwa, ja mam tylko siostrę i też model 2+2 uważałam za odpowiedni. Ostatecznie przed ślubem doszliśmy do porozumienia, że będzie 3. Dwa szybko, jedno po drugim, a trzecie trochę później.
W sumie to po urodzeniu drugiego dziecka już nie chciałam mieć następnego, miałam problemy zdrowotne, nawet usłyszałam że nie powinnam mieć już dzieci. Ale umówiliśmy się, że za 4 lata wrócimy do tematu.
No i 4 lata minęły a ja już nic nie wiem.  Pół roku temu mnie naszło, ale wtedy mąż chciał jeszcze zaczekać.
Wszystko zaczęło się układać, mam własną firmę, finanse zaczynają się układać, dzieci zdrowe, "odchowane", córka idzie do szkoły..., no i 3 tygodnie temu zaczęłam dietę, a tu mąż wychodzi z pytaniem to kiedy to trzecie dziecko?
Jak czytam nagonkę na rodziców z trójką i większą liczbą dzieci, słyszę a po co ci to, rodzina nieprzychylna, tylko słyszę "już nikt ci trójki nie weźmie na noc, a co ze szkołą najstarszej, powinnaś się jej poświęcić, już na narty na razie nie wyskoczycie". To jeszcze bym przeżyła, jednak moja praca wymaga ode mnie stałej obecności. Nie jestem niezastąpiona, ale niewiele osób może mnie zastąpić, trzeba mieć uprawnienia. Już rozmawiałam z mamą na ten temat i z boleścią mnie zastąpi, oczywiście skomentowała to najbardziej uszczypliwie jak tylko mogła, że finansowo znowu spadniemy na dno, wiesz ile dziecko kosztuje, od taty pewnie tez się nasłucham. Ale dość o mnie, o moich problemach.
Czego oczekuję od Was? Kopniaka? Pogłaskania? Powiedźcie po prostu czy tez macie wątpliwości myśląc o ciąży, jak sobie z tym radzicie, sama zdecyduję o moim życiu, ale powiedźcie jak to jest u Was.