Temat: Jak nie oszaleć mając dziecko??!!

Nemei napisał(a):

Pytanie: Jak dziecko zrobi coś źle to tłumaczysz mu czemu nie powinno tak robić? Bez złości i nerwów, na spokojnie, jak nie za piątym to za dziesiątym razem już się nauczy że tak nie wolno. 

WyjdaWamGaly napisał(a):

.Asha. napisał(a):

Czy Twoja corka umie zajac sie sama sobą np w lozeczku przez jakis czas? Czy wymaga ciaglej uwagi? Ma postawione jakies granice?Moj synek ma niecale 13 miesiecy, chodzi juz samodzielnie dosc stabilnie. Wie, ze nie mozna podchodzic do skrzynki komputera, wie, ze bez mamy czy taty nie wolno wychodzic z pokoju bo na przedpokoju sa kafelki i mozna przewracajac sie zrobic sobie "kuku". Zna znaczenie slowa "nie" i to wynik konsekwencji bo samo to nie przyszlo. Moze za bardzo staralas sie byc "dobrą" matką i mała przez to na Tobie wisi? Czulas wyrzuty sumienia na mysl, ze mialaby sama sie bawic? Byc moze za duzo emocji i sytuacji zwalilo Ci sie na glowe... Stad corka czesciej Cie drazni niz cieszy..

W łóżeczku to nie ma opcji żeby siedziała. Ale ogólnie umie się sobą zająć, tylko no właśnie, to są zajęcia typu wsypuje kocie jedzenie z miski do wody albo przesadza kwiatki. Takie normalne zabawy, to tylko z kimś. No może przez 10min się zajmie czymś. Ona chodzi od 9 miesiąca. No 10, bo jak miała 9 miesięcy to stawiała dopiero pierwsze kroki. Chodzi stabilnie. Właściwie to ona biega. Teraz nauczyła się skakać tak śmiesznie, chyba w żłobku, no i właśnie jak tam skacze, to często traci równowagę i się przewraca i uderza głową w podłogę albo coś innego. Jeszcze jakieś 2 miesiące temu była usłuchana. Jak mówiła "nie" to było nie. A teraz ja mówię nie, a ona swoje. Niby ma postawione granice, nie pozwalam jej tego i tamtego, ale jak ona nie słucha to na zaczynam się wkurzac i krzyczeć, chociaż wiem że nic dobrego z tego nie wyjdzie. 

Marisca napisał(a):

Serio nie wiem jak można pomóc kobiecie, która pisze, że dziecko zablokowało jej karierę i zniszczyło brzuch. Strasznie mi się to w oczy rzuciło. Tym sposobem zawsze będziesz z jakiś powodów w głębi zła na dziecko i nigdy nie odnajdziesz w macierzyństwie szczęścia w 100 %. To nie jest dziecka wina w żadnym wypadku. Jak masz takie myśli to chyba tylko psychoterapia Ci pomoże. Dziecko do 14 jest w żłobku to masz bardzo dużą pomoc , czas dla siebie. W czym mamy Ci pomóc,  w ogarnięciu siebie ? Nie wiem, czy ktoś zna radę na to, abyś nie była taka roztrzepana. Tak wygląda macierzyństwo dziecko wiszące nad matką, matka  biegająca za dzieckiem, aby sobie krzywdy nie zrobiło. Ciągłe zabawy , bałagan itd. Nie wiem jaki masz zawód, ale w pracy chyba też musisz pewnych rzeczy pilnować, skupiać się na obowiązkach, w szkole musiałaś zapamiętywać.  To po prostu zanim się odwrócisz najpierw przypomnij sobie, że masz dziecko i bądź uważna. Wszystko rób wolniej. I zabezpiecz dom do maximum, rzeczy odkładaj na swoje miejsce, poza zasięgiem dziecka. Po prostu ją kochaj, to jest część Ciebie i Twojego faceta. Przytul ja, wygłupiaj się i nie oceniaj siebie jako matki, ani dziecka nie obwiniaj. Ona ma głównie Ciebie jesteś jej całym światem. Zapewniasz jej poczucie bezpieczeństwa i jesteś jej nauczycielką. Ona Ci ufa i Cię kocha. Duuuuużo duuuuużo zabaw ruchowych , Dzieci w tym wieku sa wszędzie i wszystkim się interesują ,a zazwyczaj zainteresowanie kończy się po 2 min i zaraz nowy obiekt . Po prostu trzeba to przeżyć. Uroki takiego wieku. Za 1,5 r oku będzie super. 

Marisca napisał(a):

WyjdaWamGaly napisał(a):

Ja wiem, że to nie z nią jest problemu tylko ze mną. Przyjmuję krytykę. Tylko co mam zrobić skoro odczucia trudno zmienić? Jak będę ciągle się nią zajmowała to wtedy chyba tej depresji dostanę. Wiem że problem jest we mnie, ale nie wiem jak go rozwiązać?Odpowiadając na wszystkie zadane pytania:-mąż jeszcze przez jakiś miesiąc będzie wykluczony z naszego życia rodzinnego. Wychodzi o 5 rano, wraca o 20. Od poniedziałku do niedzieli. Za miesiąc, może wcześniej wszystko wróci do normy. Mąż jest cudownym ojcem, w przeciwieństwie do mnie czerpie przyjemność z zajmowania się nią, z zabawy z nią. Mężem też jest cudownym. Tylko chwilowo niedostępnym. - to nie jest tak, że ja całe dnie ganiam za dzieckiem, że nie mam czasu dla siebie. Czasu dla siebie mam mnóstwo. Nie chodzę do pracy, mała siedzi w żłobku do 14 zazwyczaj, więc codziennie mam kilka godzin wolnego. Ale w weekendy dostaje na głowę. Ja się nie użalam nad sobą. Wiem, że obiektywnie mam dobrze. Wiem, że problem jest gdzieś we mnie. Proszę o pomoc jak zmienić nastawienie, podejście do macierzyństwa. - do Berchen: te porozrzucane fasole i makaron to moja wina a nie jej, bo ja jej to dałam do zabawy. Ona jak coś "gotuje" to daje mi trochę przestrzeni, więc dla świętego spokoju jej daje. Ale później mnie wkurza bałagan. Tak, wiem, coś ze mną nie tak. A co do pomidora to nie wiem skąd go wzięła. - spędzam z nią czas. Chodzę na spacery, bawię się z psem czy kotem, gotujemy z ciastoliny, wyglupiamy się na łóżku, bawimy się klockami, zabawkami, tańczymy. Ale to mnie męczy i nudzi i nie chce tego robić całe dnie. W tygodniu jest idealnie, od rana mamy dla siebie dwie godzinki, poprzytulamy się, pobawimy i jedzie do żłobka. Później 4-6 godzin po południu. Trochę się z nią pobawię, troch poprzytulam, trochę ona sama się sobą zajmie i jakoś leci. Ale teraz jak siedzi w domu to ja naprawdę jestem strzepkiem nerwów i płakać mi się chce 

Ale jak Ty sobie to wyobrażałaś, że co z takim dzieckiem się robi ? Jak mamy pomóc Ci zmienić nastawienie ? Jak czegoś nie lubisz to po co decyzja o dziecku ? Jak nie lubisz wątróbki to idziesz do sklepu i kupujesz ją ? 

Marisca napisał(a):

Ty w ogóle lubisz w jakikolwiek sposób spędzać z córką czas, czy tylko wszystko na siłę, bo trzeba ? 

WyjdaWamGaly napisał(a):

Marisca napisał(a):

Ty w ogóle lubisz w jakikolwiek sposób spędzać z córką czas, czy tylko wszystko na siłę, bo trzeba ? 

Lubię spędzać z córką czas, ale z umiarem. Lubię się z nią przytulać, wyglupiac, chodzić na spacer, bawić ze zwierzakami czy nawet gotować z ciastoliny. Patrzeć jak glupkuje. Ale ilość tego czasu jaki muszę jej poświęcić mnie męczy. Tak jak pisałam wcześniej, jak chodzi do żłobka to jest ok. Od rana się pobawimy chwilę, poprzytulamy. Później razem kilka godzin po południu. I wtedy zdążę się za nią stesknic, chce z nią być. Ale weekendy czy czas jak jest chora i nie idzie do żłobka mnie strasznie przytłacza. Wieczorem boję się iść spać bo mam myśli "o matko, jutro znowu meczarnia cały dzień".