Temat: Wątpliwości, pomocy.... :(

Myślę, że wszechświat nad Tobą czuwa i próbuje Cię uchronić przed popełnieniem błędu 😉 Wasz związek nie ma dobrego fundamentu w postaci porozumienia i wsparcia. Sprawne funkcjonowanie jako współlokatorzy to za mało.

Czy ja wiem, mnie się te problemy wydają jakieś takie... mało ważne. Nie obraź się, ale to, że ktoś woli przemilczeć, zamiast się kłócić, nie jest jakąś wielką wadą. To, że po pijaku gada bzdury, bo może akurat mu się zebrało i może miał wcześniej kiepski nastrój, też nie jest katastrofą. Najważniejsze jest to, jak funkcjonujecie na co dzień, czy potrafcie się dogadać w najważniejszych sprawach, czy lubicie spędzać ze sobą czas, czy się wspieracie, czy macie podobne spojrzenie na życie.

Niepokojące są może te sytuacje z pracą/pieniędzmi. Warto byłoby to jakoś wyjaśnić, omówić. My z mężem też nieszczególnie zaglądamy sobie do portfela, ale jednak jasne jest kto, ile zarabia, jakie ma stosunki z pracodawcą, jakie perspektywy i na co, jako małżeństwo z dwójką dzieci, możemy sobie pozwolić.

Wydaje mi się też, że Twój narzeczony jest osobą, która niezbyt lubi zmiany i nie ma w sobie wystarczająco dużo odwagi, by powalczyć o lepszą pracę. Może spróbuj go jakoś zmotywować.

Ślub za miesiąc, więc sądzę, że niezależnie od tego, kto i co Ci tutaj napisze, i tak się pobierzecie. Trzymam kciuki, żeby tym razem nic nie stanęło na drodze :) 

Spróbuj pomyśleć o tym z drugiej strony: rozstajesz się z tym człowiekiem i zaczynasz życie od nowa, bez niego - jak to dla Ciebie brzmi?

Jesteście ze sobą 9 lat i dopiero teraz zaczyna ci przeszkadzać, ze partner jest małomówny? - Dla mnie to są po prostu naturalne obawy przed zdecydowanie wiążącym wejściem w związek. To od ciebie zależy, czy małomówność partnera będzie ci na tyle przeszkadzać w życiu, że nie będziesz mogła w takim związku wytrzymać (uwierz mi, że złotouści mogą być jeszcze gorsi). W ogóle opierasz się na informacjach, które facet powiedział ci jak był wstawiony, tak to wygląda, jakbyś specjalnie czekała na taki okazje, żeby od niego wyciągać takie tematy, żeby był powód do nieporozumień. To są dziecinne zachowania, ale rozumiem je w kontekście nadchodzącego ślubu, który już był odwoływany, obawy i rozterki mogą być jeszcze większe. Natomiast sprawy finansowe - no cóż ostatni czas był trudny nie tylko dla pracowników, ale i pracodawców - wielu z nich stało się niewypłacalnymi. Myślę, że twój partner na pewno przeżył fakt, że został pozbawiony źródła dochodu, a kierowanie sprawy do sądu wcale nie musi być konieczne, bo to wcale nie oznacza, ze pieniądze dostanie od razu. Dziwią mnie tylko twoje złote rady, tzn. jedyne trafne i niepodważalne i krytykowanie jego zachowań - co z tego, że prosił szefa o pieniądze? Piszesz, że pieniądze nie są dla ciebie ważne, nie potrzebujesz ich, a tak zamartwiasz się o jego niewypłacone zarobki. Chyba pisałaś to pod wpływem chwili, przeczytaj jeszcze raz te swoje rozterki i przemyśl dobrze, czy to na pewno są poważne problemy. Jeśli go nie kochasz, to za niego nie wychodź - Ty się będziesz męczyć, a on przy tobie oszaleje. 

Piszesz o nim, ze porządny, dobry człowiek, pomocny w domu itp, ale nic o uczuciach. Czasy małżeństw z rozsądku (dobry chłop, nie bije, pracuje, pomaga, wiec czego więcej chcieć) już dawno się skończyły. 
Jak masz wątpliwości, to faktyczne powinnaś się dobrze zastanowić nad waszym związkiem i przemyslec czy jest sens bycia razem.  

Małomówność to jedno. Ale unikanie rozmowy z bliską osobą o trapiących ją kwestiach? Bo nie chce się kłócić? Rozmowa to nie kłótnia. A jak iść razem przez życie, kiedy się nie rozmawia i unika trudnych tematów?

No nie wiemy, jak wyglądają te rozmowy. Może autorka jest atakująca słownie a facet ceni sobie spokój. Oczywiście nie znam autorki postu, ale są kobiety ciągle jazgoczące (np. moja sąsiadka, przez ścianę słyszę jak o coś ciągle ma pretensje), co mnie osobę obcą mocno wkurza i marzę aby się w końcu zamknęła. Jej mąż wydaje się spokojnym, cichym facetem. No ja mu współczuję.

Nie należę do takich i nie cierpię takich charakterów, po prostu staram się rozmawiać, nie chcę zostawać sama z problemami, które nie zawsze dotyczą tylko mnie... przyznam że zdarzyło się kilka razy nerwy mi puściły i podniosłam głos, ale myślę, że rozmowa jest kluczem w związku do wszystkiego i to mnie martwi.

Dokładnie, dziękuję, że zrozumiałaś mój problem.