Temat: Skad nagonka na dzieci?

Właśnie nie dziwię się. Dzieci zwykle postępują tak jak uczą ich rodzice albo nie uczą...

Też wielokrotnie zwracałam uwagę dorosłym na grzebanie czy na podnoszenie z ziemi i wrzucanie z powrotem do pojemnika z pieczywem (a sobie oczywiście facet wybrał drugą). Bułki to zresztą jedno. Ja kiedyś miałam scysję z mamusią gdy zwróciłam jej uwagę, żeby nie pozwalała dziecku na grzebanie ręką w beczce z kiszoną kapustą. Była wielce oburzona, że co mi przeszkadza jak dziecko włoży sobie tam rękę żeby trochę wziąć do spróbowania, potem wepchnie ją do buzi i taką obślinioną znowu do beczki. Bo cytuję "przecież to i tak się potem myje w domu". Jakoś jestem dziwnie przekonana, że dzieci takich rodziców będą robić dokładnie to samo.

Ja też byłam najlepszą matką na świecie i miałam na te wszystkie problemy gotowe rozwiązanie, zanim pojawiła się na świecie moja córa

A ja uważam, że nie ma co zwalać wyłącznie na niespędzanie czasu z rodzicami. Dziecko może spędzać cały dzień z rodzicami ale gdy ci rodzice sami zachowują się w egoistyczny i niekulturalny sposób to i dziecko będzie się tak zachowywać. Dla małych dzieci rodzice są wzorcami. Jak podrośnie to samo może zdecydować, że jedno czy drugie zachowanie rodziców nie było/nie jest właściwe. Małe dziecko takiej oceny nie dokona. Mama coś robi, na coś pozwala - to znaczy, że tak trzeba/można.

Tu jest pies pogrzebany, wszystkim sue wydaje ze oni, kiedys jako dzieci czy teraz jako dorośli, to we własnych oczach cud miód i orzeszki wzory dobrego wychowania i taktu, jak było w rzeczywistości nikt nie pamięta lub nie chce pamiętać co jest zrozumiałe bo ciężko spojrzeć na swojemu zachowanie z boku czy zosataniwuc sue jak możemy być odbierani przez innych. Już gdy mówimy o tym jakimi byliśmy dziecmi to poleganie na swojej pamięci nic nie da. 

Kaainka, nie traktuj proszę tej uwagi personalnie, może faktycznie byłaś/ jestes świetnie wychowanym dzueckiem i to już od niemowlaka:) chodzi mi o pewniem typ mentalności, pewna postawę pt "zapomniał wół jak cielęciem był" która idealnie prezentujesz.  

A teraz to takie trendy wychowawcze, że skarcenie dziecka za złe zachowanie to już znęcanie się psychiczne i nie wiadomo co.

Ja swojego w brzuchu nazywam mendą lub dzidziuchem :D ale to takie pieszczotliwe :)

A co do społeczeństwa... Cóż. Myślę, że duży wpływ ma bezstresowe lub prawie bezstresowe wychowanie - lub jak kto woli brak wychowania :D u niektórych.

Nie ma nagonki na dzieci. Dzieci po prostu obrywają za to, że ich rodzice nie radzą sobie z wychowaniem. Współczesne dzieci są okropne w większości przypadków. Niewychowane, niegrzeczne, pyskate. Nawet ja jak byłam dzieckiem ( a taka stara nie jestem, 26lat) to wiedziałam, co mi wolno, czego nie wolno. Wiedziałam, że do zabawy służą zabawki, że łóżko nie trampolina. Nawet w szkole jeszcze za moich czasów nauczyciel mógł dziecku linijką po rękach za karę dać. Jak dziecko dostało jedynkę, to musiało się tłumaczyć i w szkole i w domu, a teraz? Teraz to nauczyciel musi tłumaczyć się przed oburzonym rodzicem, dlaczego wystawił jedynkę. No sorry, ale jak jadę do koleżanki i nie mogę spokojnie spędzić z nią czasu bo jej dziecko skacze mi nad głową, drze papę jak opętane nad uchem, co chwila wtrąca swoje trzy grosze na tematy na które nie powinien się udzielać i jeszcze nie mogę porozmawiać swobodnie bo " na takie tematy przy dziecku się nie rozmawia" to zwyczajnie odechciewa mi się jechać, bo ja po takiej wizycie jestem umęczona psychicznie a i tak z koleżanki nic nie mam, bo przez 3 godziny siedzienia uda nam się swobodnie zamienić 2 zdania. Albo jak mój wuja przyjeżdża z moim kuzynostwem, to potrafią nawet stół popsuć. Doprowadza to do tego, że zamiast się cieszyć z odwiedzin, to dostaję przysłowiowej sraczki. I jeszcze 8 letnia chrześniaczka mojego męża, do której wchodzisz do pokoju się przywitać a ona mówi "po co tu przyszłaś, idź sobie", albo w dzień mojego ślubu,  po tym, jak chciałam zaprosić ją do zabawy dla dzieci wykrzyczała mi, że nie będzie się bawić bo wcale nie chciała przychodzić na nasze głupie wesele. W takich chwilach człowiek ma ochotę strzelić bachorowi - tak, to jest bachor- w pysk i powiedzieć wypier*****. No rozumiem, że nie miała ochoty, ale można grzeczniej. Mi się w ogóle nie mieści w głowie takie zachowanie. Jak ja bym się w taki sposób odezwała do kogokolwiek w taki sposób, to chyba miała bym karę na wszystko przez miesiąc. A rodzice tego potwora? Nic!! Zero reakcji. Na szczęście nie wszystkie dzieci takie są, sama bardzo często chętnie zajmuje się dziećmi moich dwóch ciotek. Uwielbiam te dzieciaczki. No i moja chrześniaczka też jest przykładem idealnego dziecka, przynajmniej na razie.

No ja nie byłam idelanym dzieckiem, ale pewne zasady miałam wpojone. Jest różnica pomiędzy byciem niegrzecznym dzieckiem, w sensie, ruchliwym, hałaśliwym czy ciekawym, a różnica pomiędzy niewychowanym, perfidnym, pyskatym. Jest różnica pomiędy głośnym bawieniem się w swoim pokoju a skakaniem za plecami gości. 

Ja też nie byłam idealnym dzieckiem. Niejeden raz jak "dyskutowałyśmy z siostrami" to rodzice pytali się czy nam siekiery dać. Ale jak szło się np. w gości to wiadomo było jak się zachować, jak ktoś do nas przychodził to tak samo. Na ulicy, jak szło się gdzieś, to też nie szalało się i nie wbiegało pod auta. Pewne zasady obowiązywały, i te zasady nie były wymuszone biciem, tylko nauką i rozmową. 

Ja tam nie wiem, gdzie wy te bachory wszędzie widzicie. Wśród moich znajomych i rodziny mam teraz masę przykładów dzieci w wieku 1-12 lat i w większości są to normalnie zachowujące dzieci, mówiące "dzień dobry" i "przepraszam" i nie wchodzące nikomu na głowę. I nikt ich nie bije, a raczej są wychowywane w "nowoczesnym" duchu rozmowy i bliskości. Oczywiście nie są idealne, czasem coś im się zdarzy, czasem są zbyt głośne, czasem się źle zachowają itd. jak to dzieci, przecież dopiero się uczą żyć w społeczeństwie.

Pewnie, że zdarzają się też "bachory" ale to tak samo jak wśród dorosłych, są ludzie życzliwi i złośliwi. Myślę, że kulturalni ludzie wychowują kulturalne dzieci i vice versa.

A bezstresowe wychowanie to nie jest żadne wychowanie tylko jego brak i to wcale nie jest żaden współczesny trend, wręcz przeciwnie, odnoszę wrażenie, że na każdym blogu parentingowym, w każdej książce, piszą o tym, jak bardzo dziecko potrzebuje konsekwencji i wyraźnych granic, bo to daje mu poczucie bezpieczeństwa. No i niby kiedyś rodzice tak bardzo wychowywali dzieci? Maluchy od rana do wieczora biegały po podwórkach, jak się spóźniły na obiad to dostały w łeb i na więcej wychowywania rodzice nie mieli ani czasu ani siły bo zasuwali całymi dniami, żeby na chleb zarobić :) Tyle że chyba kiedyś ludzie byli ogólnie mniej niezależni, potrzebowali bardziej ze sobą współpracować żeby po prostu przeżyć, było silniejsze poczucie wspólnoty, większość całe życie mieszkała w tym samym miejscu i wszyscy wychowywali te podwórkowe dzieci, można było po równi oderwać w łeb i od matki i od sąsiadki i od pani w sklepie ;)