Temat: Nie potrafię wybaczyć...

Proponuje olac i pojsc do nich na swieta - jakby nic sie nie stalo. Dokladnie tak, jak oni teraz robia ci "dobrze" jakby nic wczesniej sie nie stalo. Spotkania przypadkowe na ulicy proponuje zbywac rozmawiajac wylacznie o pogodzie a konkretne pytania - zbywac bardzo zdawkowymi zdaniami  typu "zobaczymy jeszcze jak to bedzie",  "przemysle to", czy "no faktycznie musimy sie kiedys zobaczyc". No i na do widzenia : "do nastepnego".  Nie musisz im sie zwierzac, to nie sa twoi przyjaciele.

Mysle, ze "nie" prowokuje o wiele bardziej jak "tak, koniecznie kiedys musze do babci przyjsc, no to pa"

dubel

Może babcia ma jakieś wyrzuty sumienia (nawet podświadomie) i tak się teraz zachowuje? Na pewno ma/miała kłopoty z komunikacją. Jak tak patrzę z perspektywy czasowej, to moja jedna babcia też się czasem podobnie zachowywała, była bardzo porywcza i wybuchowa, choć bardziej w stosunku do mojej mamy (synowej). Moja mama nauczyła mnie być cierpliwą, spokojną, zdystansowaną w takich sytuacjach (bo skąd wiem jaka będzie moja starość? jaka będę wtedy dla mojego otoczenia? zreszta nie wiem ile ten starszy człowiek będzie żyl a mogę powiedziec cos czego bede potem zalowac) i kiedy babcia umierała, nie mieliśmy sobie nic do zarzucenia (wiem jak egoistycznie to brzmi, ale tak było). Oczywiscie wyzywanie itp. jest niedopuszczalne i rozumiem Twój żal, piszę to jednak żebys zobaczyla tez inna perspektywe. Jest chyba tak ze na starość pogłębiają się pewne negatywne cechy charakteru, stają się jakby intensywniejsze, nasila sie borderline itp. W stosunku do tego typu osob co Twoja babcia w mojej rodzinie zachowuje wyrozumialy dystans, staram sie im wybaczac dla swojego dobra, by nie kumulowac negatywnych emocji. 

Zawsze tak jest. Mój ojciec się nade mną znęcał kiedy mieszkałam u niego w domu. Od 2 lat jestem na swoim i jest do rany przyłóż

Ja bym jej powiedziała wprost " Choćbyś na głowie stanęła i stopami klaskała to nigdy nie zapomnę Wam tego jak mnie traktowaliście ,więc niech nasze stosunki pozostaną takie jak były dawniej czyli żadne. Nie potrzebuję Waszej wątpliwej troski, sama potrafię o siebie zadbać i swoją rodzinę , której Wy nie potrafiliście mi dać. Więc nie burzcie mojego spokoju , który z takim trudem sobie z mężem zbudowałam" 

musisz mówić wprost i uciąć kontakty ograniczyć do minimum. Bo myślę że babka będzie chciała Ci dziecko wychowywać wszystko co ty robisz będzie źle. Teraz Ty będziesz matka i musisz być twarda żeby mieć spokój  

Szczerze mówiąc nie wybaczyłabym i nie zapomniałabym. Niestety moja babcia żeby dopiec mojej mamie też czepiała się nas. A argument, że to starsi ludzie itd do mnie nie trafia. Mój tata za każdym razem tak tłumaczył zachowanie swoich rodziców. Nie ważne czy mieliśmy 5,10, 18 lat a oni zrobili czy powiedzieli coś kretyńskiego.Jakby mnie to tak bolało jak Ciebie Autorko to po prostu powiedziałabym babci prawdę, bez krzyków, przekleństw. Nawaliła jako babcia, więc może teraz usłyszeć, że np. przez wyzwiska nie chcesz mieć z nią kontaktu i na uroczystościach rodzinnych np. ma trzymać się z dala lub w ogóle Cię tam nie będzie,bo Twoi rodzice też konkretnie zawalili sprawę.Szczerze mówiąc dziwi mnie to, że żadne z rodziców nie reagowało.No i jeśli babcia zobaczyłaby prawnuka to już na pewno nie dałabym go jej pod opiekę. Pozdrawiam

Chyba to będzie najlepsze wyjście. Wtedy każdy będzie miał jasną sytuację. Zrobię to przy najbliższym telefonie zapraszającym mnie na obiad czy spotkaniu gdzieś w sklepie, gdzie będzie starała mi się coś na siłę wcisnąć. 
To, że jej nigdy w życiu nie powierzę synka pod opiekę jest dla mnie pewne. Nie pozwolę mu zwichrować psychiki. Ja nie uważam się za osobę słabą psychicznie ale jeśli on będzie choć trochę słabszy to sobie nie poradzi. Pranie mózgu murowane.
Najbardziej wkurza mnie fakt, że teraz babcia zachowuje się, jakby nic się nie stało. Jakbyśmy zawsze byli szczęśliwą i kochającą się rodzinką. To, że starsi tak mają to średnio do mnie przemawia. Nikt z moich znajomych (nawet mieszkając z dziadkami) nie spotkał się z tak toksycznymi ludźmi. Raczej obstawiam to, o czym część z Was wspomniało. Babcia chce sobie zapewnić opiekę w razie, jakby zaniemogła. Teraz zaczynają pchać się z buciorami w moje życie. Miałam spapraną połowę życia i odżyłam tak na prawdę dopiero po wyprowadzce. Nie pozwolę, żeby mi ktoś spieprzył to, co zbudowaliśmy z mężem. Wychowała własne dzieci, potem wnuki (3 lata, dopóki nie poszłam do przedszkola) i wystarczy. Do prawnuka wtrącać się nie będzie.

Serdeczne dzięki za wszystkie opinie. Pomogłyście mi znaleźć najlepsze wyjście .

Edit: Dziwicie się, że rodzice nie reagowali. Ja też się dziwiłam. Ja i siostra nieraz błagałyśmy o wyprowadzkę. Dom przecież stał pusty, 20 km dalej. Jednak oni nigdy nie pojęli nawet takiej próby. I nie chodzi bynajmniej o to, że byłyśmy małe i trzeba było nam zapewnić opiekę po szkole do powrotu rodziców. Ja zaczęłam prosić o wyprowadzkę jakoś w gimnazjum. Ustaliłyśmy nawet z siostrą, że będziemy razem wracać do domu (ona poczeka na mnie w świetlicy bądź ja na nią). Jednak to też nic nie zdziałało. No i męczyliśmy się tak na tej kupie.

Twój ojciec miał własny dom, a mimo wszystko zwalił się z żoną i dwojgiem dzieci to malutkiego mieszkanka Twoich dziadków. Nie dziw się, że babcia bała się, że historia się może powtórzyć w następnym pokoleniu.

Nie bronię babci całkowicie, bo nie miała prawa wyzywania Cię w ten sposób, ale pomyśl sobie tak, że ona wychowała już swoje dzieci, pewnie gdzieś tam miała nadzieję, że w dorosłym życiu się wyniosą, a tu Twoja mama sprowadziła męża, urodziły się dzieci, mała przestrzeń dla każdego. Babcia interweniowała w kłótniach, bo pewnie chciała je zakoczyć, przypuszczam, że przez tyle lat nerwy związane z mieszkaniem w klatce się kumulowały i w momencie jak zaczęłaś się spotykać z Twoim mężem, to gdzieś po prostu wybuchły...

Załatw sprawę twarzą w twarz , pojedź tam w konkretnym celu, ale nie przez telefon czy podczas przypadkowego spotkania.