Temat: Katastroficzne myśli. Wszystko się wali :(

Hej Dziewczyny,

muszę po prostu się wygadać. Jeśli ktokolwiek ma jakiś pomysł na uratowanie nastroju to będzie mi miło za odpowiedź. Mam wrażenie, że praktycznie w ogóle nie spotyka mnie nic dobrego. Najpierw byłam w dziwnych związkach. Z moim obecnym partnerem przeszłam mega drogę przez mękę do etapu, w który jesteśmy. Jestem od dłuższego czasu szczęśliwa z nim, chociaż on nadal pracuje bardzo dużo ( od rana do ok. 22:00 i w soboty) i czasem czuję się bardzo samotna, mimo, że mam znajomych. W międzyczasie zaszłam w ciążę, myślałam, że oszaleję z radości. Ale tylko przez chwilę, bo nie pozwoliłam sobie na cieszenie się, bo czułam, że coś będzie nie tak. Straciłam ciążę, poroniłam cztery miesiące temu. Serduszko przestało bić i musiałam mieć zabieg.Nie do końca radzę sobie jeszcze z tym tematem. W tym miesiącu mogliśmy starać się ponownie o dzidziusia. Więc zaczęłam obserwacje: śluz, wyznaczanie owulacji itd., kochaliśmy się regularnie. I co...dostałam dziś okres. Dodatkowo kiedyś namiętnie obczajałam na fejsie ex dziewczynę mojego partnera, o którą byłam bardzo zazdrosna. Irracjonalnie. Partner nie dał mi nigdy do tego powodu. A ja uznałam, ze ona na pewno była lepsza, pewnie nie była tak nerwowa jak ja, zapewne nie miała napadów agresji, które mi się zdarzają, miała większe cycki (mój kompleks) itd. Ale dawno już obiecałam sobie nie zaglądać na jej profil i nie robiłam tego od miesięcy. Dziś dostałam karę za swoje wścibstwo i Facebook wyświetlił mi jej profil, jako propozycję znajomych. Weszłam. Okazało się, że świeżo co urodziła córeczkę. To mnie dobiło. A w zasadzie myśl, że mój Ukochany , gdyby z nią został, mógłby być już tatą, o czym tak marzy. A ja jestem na tyle bezużyteczna, że nawet ciąży nie potrafi przejść normalnie. Do tego często choruję, a to infekcja, a to zatoki, a to wbija mi się coś w oko i kończę na pogotowiu, a to dysk mi wypada, a to wieczne zapalenie pęcherza... i to tak co chwilę. Nie ma spokoju, nawet jednego jedynego miesiąca bez przygód zdrowotnych. A to potęguje mój lęk, zaczynam jak jakaś wariatka bać się każdej choroby, bakterii, możliwości zarażenia się czymś nowym. Mam coraz więcej katastroficznych myśli. Jak nie o mnie, to boję się, że mojemu mężczyźnie coś się stanie. Jak nie jemu, to rodzicom, rodzinie. Muszę bardzo nad sobą panować, by tych myśli nie dopuszczać do siebie, bo w przeciwnym razie zaczyna boleć mnie żołądek, czasem do tego stopnia, że ledwo opanowuję wymioty. Teraz jestem przerażona, że już nigdy nigdy nie zajdę w ciążę. Mam już dość siebie tak bardzo... Może któraś z Was miała podobnie i poradziła sobie?

Uprzedzę pytania i rady dotyczące psychologa- wróciłam na terapię do psychoterapeuty. Ale jeszcze nie czuję wielkiej poprawy.