Temat: Chory tata - nie wiem co robić

Dlaczego nie wyprowadziłaś się razem z nią? 

To nie jest tak, że cały czas jest tragicznie. Raz jest gorzej, raz jest lepiej. Wyniszcza mnie to, ale to też nie jest tak, że codziennie siedzę i płaczę w kącie. Jak moja siostra się wyprowadzała ja miałam 19 lat, dopiero skończyłam liceum, w między czasie w moim mieszkaniu był remont, za który płaciła moja babcia, mój tata się z tym nie zgadzał i nie wracał do domu, mama została sama, nie miałam jak jej zostawić. Nie miałam nawet na to środków. Zresztą z siostrą jestem blisko, ale też miałyśmy swoje konflikty, głównie dlatego, że całe życie mieszkałyśmy razem w jednym małym pokoju, gdzie całe mieszkanie ma 34m, więc po prostu się kisiliśmy.

Dziękuję za odpowiedzi, postanowiłam powiedzieć tacie, że nie mogę z nim pracować, mam nadzieję, że nie stracę tej odwagi.

Nie doczytałam do końca ale mój tata też się podobnie zachowuje i zwiałam na swoje. Od tamtej pory jest do rany przyłóż. Niestety domownicy nadal mają z nim ciężkie życie. 

Uciekałabym stamtąd za wszelką cenę i nie miała skrupułów. Jak ktoś jest chory, to sam powinien wiedzieć, że musi się leczyć i przede wszystkim przyjmować leki oraz być pod stałą kontrolą lekarza. Skoro Twoi rodzice nie biorą przepisanych tabletek i "nie wierzą" w psychologów/psychiatrów mając poważne zaburzania, to Twoja tam obecność nic nie zmieni, nic nie pomoże. Ratuj siebie, dziewczyno, bo za parę lat będziesz bardziej chora niż oni,

uciekaj jak jeszcze cię nie stłamsił do konca

No nie wiem. Ja bym tego nie odbierała jako żart, albo ironię. Tata autorki wszystkich wyzywa od lewaków i nie jest w tej swojej paranoi sam. Sporo jest osób, które wiecznie, jak nakręcone, zadręczają każdego kolejnymi teoriami, że wokół same lewactwo, wszyscy są tacy źli, leniwi, okropni, a oni biedni muszą w takim otoczeniu funkcjonować. A tak naprawdę to z nimi jest coś nie tak, to oni są nieprzystosowani do życia w społeczeństwie. To jest stan umysłu, bo na jakąkolwiek próbę uświadomienia im tego tacy ludzie reagują agresją i tylko jeszcze bardziej się nakręcają. Możliwości dyskusji brak, więc faktycznie pozostaje tylko od tego uciec. 

Moim zdaniem nie potrzebujesz psychologa tylko psychoterapii z prawdziwego zdarzenia, za którą nie musisz płacić. Nie wiem w jakim mieście mieszkasz, ale nawet w niewielkich miastach są poradnie zdrowia psychicznego. Uwierz mi, że można chodzić na terapię za darmo, wiem co mówię z własnego doświadczenia. Terapia jest zwykle skutecznym sposobem leczenia.

Przestań się łudzić, że Twój ojciec się zmieni, tak się nie stanie, no chyba, że sam zacznie się leczyć. Jeśli chcesz zacząć normalnie funkcjonować to musisz dać sobie pomóc przez specjalistę. 

Z tego co czytam, wydaje mi się, że masz duże zasoby i kompetencje by z pomocą specjalisty poradzić sobie z tą trudną sytuacją.

przeczytaj ,,toksycznych rodziców" susan forward, łatwo znaleźć w google darmowy pdf, np. na chomiku. mi ta książka bardzo pomogła, niedługa, przystępna, wiele wyjaśnia. przeczytałam ją 2 razy i teraz czuję po prostu ulgę. jakby coś spadło mi z ramienia. wcześniej byłam dorosłą kobietą, w której siedziało małe skrzywdzone dziecko, nie potrafiłam się uwolnić od rodziców. dzięki książce zrozumiałam relację z rodzicami, teraz czuję dystans, odseparowałam się, mam dobry kontakt z rodzicami mimo że postawiłam im wyraźne granice - i po prostu jestem szczęśliwa, nie marnuję energii, czuję się wolna i realizuję się nie zważając na oczekiwania rodziców.