Temat: Czy jestem aż tak dziwna?

No tak, to jest dziwne - w sensie nienormalne, w dalszym ciągu podpadające pod jakieś zaburzenia odżywiania. Normalnie ludzie nie mają problemów z jedzeniem w towarzystwie innych. Teraz pytanie tylko, czy Twój chłopak powinien być wyrozumiały i nie denerwować się na Ciebie z tego powodu, że odstajesz od normy. W idealnym świecie? - tak. W realnym świecie? - myślę, że każdemu prędzej czy później puszczą nerwy, zwłaszcza jeżeli nie chodzisz już na żadną terapię i nie podjęłaś jakiś kroków żeby tych zaburzeń się pozbyć.

Tak, Twoje zachowanie jest dziwne i w jakiś sposób wykluczające Cię z życia towarzyskiego, bo jednak wspólne jedzenie jest częścią większości towarzyskich spotkań. Co do chłopaka, to mnie się wydaje, że ktoś mu coś nagadał, że to wstyd przed ludźmi jak nie będziesz normalnie uczestniczyła w przyjęciu. Każdy chce wypaść przed innymi jak najlepiej i nawet mniejsze dziwactwa są stresujące w takich sytuacjach.

Dodam, że ja Cię rozumiem, bo problem nie był mi obcy, ale tym bardziej wiem, jak jest to odbierane przez innych i jak psuje atmosferę na tego typu imprezie. 

*

zgadzam się ze wszystkim!

To, że masz za soba przejscie nie zwalnia cie z "obowiazku" walczenia ze swoimi złymi nawykami z tamtych czasow.

Też mi się wydaje, że jeżeli Twoje zachowanie faktycznie jest takie za każdym razem jak macie gdzieś wychodzić i coś zjeść, to miał się chłopak prawo zdenerwować. Może w tym amoku nie myślał dokładnie co mówi nawet, czasami tak ludzie niestety mają. Musisz zacząć z tym swoim problemem z jedzeniem walczyć tak czy siak, głównie dla własnego lepszego samopoczucia. To na pewno jest dla Ciebie męczące takie jedzenie po kątach. Jeśli nie dasz rady sama to zgłoś się do jakiejś poradni. Porozmawiaj z chłopakiem, poproś o wsparcie, ale musisz zacząć coś z tym robić, bo życie w ten sposób na dłużej jest nie do pomyślenia.

mialas zdiagnozowana anoreksje i bulimie czy sama sobie to wymyslilas? Twoj chlopak ma gruba dziewczyne, ktora twierdzi ze jest anorektyczka i bez przerwy robi jakies cyrki zwiazane z jedzeniem... Postaw sie na jego miejscu. Moze gdybys rzeczywiscie np miala duza niedowage, no ale skoro wazysz "duzo za duzo".....

Na pewno zycie z osoba z zaburzeniami odzywiania jest trudne. Zreszta wogole zycie z kims z jakiemikolwiek zaburzeniami jest trudne. Ale to sie mowi, kochanie, jest mi ciezko, nie daje sobie rady, prosze podejmij leczenie, bede Cie w tym leczeniu wspieral, ustala sie plan, ustala sie zasady, a nie strzela focha i kaze wyprowadzic. Oczywiscie jesli ta druga strona nie chce sie leczyc, nie podejmuje jakichkolwiek staran lub zwyczajnie sytuacja zaczyna nas przerastac moze to byc powod do rozstania, ale to sie mowi, komunikuje, a nie dziala pod wplywem impulsu.

A ja Cię, autorko, doskonale rozumiem, bo sama przechodzę przez to samo pod względem jedzenia w towarzystwie. Zdaje mi się, że wszyscy się na mnie patrzą, że wyglądam głupio (i grubo), że innym tak jakby przeszkadza, że jem, nie wiem... Już nawet wspólny rodzinny obiad stanowi dla mnie ogromny problem i dylemat: staram się skończyć jak najszybciej, ale równocześnie wiem, że powinno się jeść wolno... W szkole chowam się tam, gdzie nikt mnie nie zobaczy i w ogóle, czuję się niekomfortowo, jeśli ktoś na mnie patrzy podczas gdy jem. 

Zrozumcie, że nie ważne, czy ważyłaby 80 czy 40 kg, dla anorektyczki/bulimiczki każdy kilogram to "dużo za dużo", więc nie mamy pewności, czy autorka tematu coś sobie "ubzdurała", jak to niektórzy tu podejrzewają, czy naprawdę ma problem. 

Ale pamiętaj, Autorko - musisz z tym walczyć. Ja na twoim miejscu wyprowadziłabym się od faceta, po jakimś czasie umówiła na spotkanie i na spokojnie porozmawiała. Podejmij leczenie - wiem, że to trudne - a on niech cię wspiera. Rzecz jasna, jeżeli nie okaże się, że chce zerwać kontakt. 

Trzymam kciuki, dasz radę! Daj znać, co u Ciebie. 

też bym tak zrobiła, jak mówisz.