Temat: Wspólne mieszkanie - proszę o rady

Na szczęście większych problemów nie było. Na początku przez rok nie pracowałam, nie mogłam znaleźć pracy i też szokiem była przeprowadzka do dużego miasta - zdecydowaliśmy, że ja się przeprowadzam, bo on miał stałą pracę a ja kończyłam studia. Mieszkam u niego właściwie, ale na szczęście nigdy mi nic nie wydzielał i nie wyliczał. A Ty tak trochę cwaniacko z tym mieszkaniem, nie dziwię się, że czuje się niepewnie. Powinien powiedzieć, że wprowadzi się jak znajdziesz pracę i będziesz na siebie zarabiać, skoro tak to dzielisz, ale jak wam pasuje. Mój chłopak postanowił o mnie zadbać, sam tak chciał. Rachunki opłaca on - jednak nie mamy zbyt dużych kosztów mieszkania. Ja płacę za swój telefon, czasem za lekarza (czasem on), z lekami podobnie. Płacę za swoje hobby i inne wydatki, a dokładam się w postaci opłaty czasem za zakupy czy coś, Nie dzielimy żadnych paragonów na pół ani nic takiego. Nie mamy konkretnych ustaleń, ale też nie kłócimy się o kasę. Zarabiamy dość na styk, każdy oszczędza ile może, a reszta i tak idzie na życie. Co do obowiązków. No jakoś wcześniej sam też żył, ale jak siedziałam w domu, to robiłam więcej i trochę tak zostało. W miarę robi, o co poproszę, jednak z ociąganiem i muszę dokładnie rozpisać co ma zrobić. Nie znaczy jednak, że się o to kłócimy, raczej się przyzwyczaiłam do pewnego stopnia bałaganu, hehe

Dla mnie trochę chory układ... Się wcale nie dziwię czemu Twój chłopak czuje się niepewnie! On ma Cię utrzymywać, a w zamian nie będzie mieć nic, heh.. fajnie, fajnie.

P.S. Recepty Ci nie podam żadnej, życia i tak się nauczysz sama. Ja z domu wyprowadziłam się bardzo wcześnie i przeszło 10 lat mieszkam już z mężem. A i nigdy nie było mowy o: to jest moje, a to Twoje. Zawsze wszystko mieliśmy i mamy do tej pory wspólne.

kocham go i nie mam zamiaru go wywalać, mamy ustalone że przed ślubem podpisujemy intercyzę i on dobrze o tym wie i się na to zgadza. 

o mamo... będziemy tam mieszkać max 5 lat żeby odłożyć WSPÓLNIE na WSPÓLNE mieszkanie. A ja szukam pracy i on zadeklarował się mnie utrzymywać JAK NIE ZNAJDE PRZEZ PEWIEN CZAS.

sprawiedliwy podział obowiązków od początku, brak dzielenia na "moje" "twoje", dużo uśmiechu i mało spiny i do przodu;)

co do mieszkania, to uważam że słusznie robisz remontując je za swoje, dziś jesteś z nim, jutro możesz nie być (oczywiście ci tego nie życzę ale w życiu różnie bywa) i nie ma problemów ze zwrotem i podziałem, bo wiadomo, że jest to tylko Twoje

a co do kwestii wspólnego mieszkania, tak jak dziewczyny napisały, najwięcej kłótni jest o sprzątanie i kasę - zakupy, dzielenie paragonów na pół jest trochę bez sensu, bo skoro się już chce być takim dokładnym to powinno się dzielić tylko te pozycje, które są wspólne, a wszystkie dodatkowe zachcianki każdy płaci sam za siebie, poza tym facet na ogół więcej je :-) my wyszliśmy z założenia, że płaci ten kto robi zakupy,  a jak szliśmy razem to wtedy on płacił, bo też więcej zarabiał

Cóż ja ze swoim zamieszkalam niby po 2 latach związku , ale te 2 lata byly zwiazkiem na odleglosc , na bardzo duza odleglosc .. duza odległość 2 dzieciaków ( ja mialam 16 lat , on 18 lat ,ale wciaz w liceum na utrzymaniu rodziców ) = spotkania raz na ruski rok .. Ogólnie po tych 2 latach mialam mieszane odczucia co do zwiazku bo z jednej strony kochalismy sie nad zycie ( przez dwa lata regularnie rozmawialismy na skypie po kilka ,nawet kilkanascie godzin , podczas spotkan iskrzylo niesamowicie ) ale z drugiej mialam jakies dziwne przeswiadczenie ,ze mimo iz przegadalismy tak wiele godzin o praktycznie kazdym temacie ,nie do konca moge znac tego człowieka . Gdy tylko zdalam maturę nie zastanawialam się ani chwili , od razu złożyłam podanie do jego miasta - 800 km od domu rodzinnego . Wynajełam mieszkanie . Z racji tego ,ze musialam jeździc kilka razy podczas wakacji ( wynajem mieszkania , papiery na studia , zwożenie rzeczy itp .) wreszcie zaczeliśmy się widywać jak normalne pary .. właściwie prowadzilam system ,ze jak juz jechalam do Lublina to zostawalam na tydzien ( wtedy caly tydzien spedzalismy razem u mnie ,doslownie 24 h na dobe ) pozniej wracalam do siebie na 2 tygodnie i znowu jechalam i zostawalam jakis czas . W zasadzie gdy w polowie wrzesnia przyjechalam juz tak ,,na stałe "  bylismy juz pewni siebie ,wiedzielismy czego chcemy  . Ja miałam 19 lat ( nawet nie skonczone ) ,on 21 . Zaczął się inny etap w naszym życiu . On spędzał wiele czasu u mnie , wlasciwie wiekszosc .. siedzial u mnie cale 3 dni i 3 noce ,do siebie wracal na jeden dzien i znowu był u mnie . Chcial mi za wszystko dawac pieniadze ,ale ja nie chcialam ani grosza . Skakałam koło niego , dogadzałam mu kupując smakołyki ,ale on również był dla mnie kochany . Najpiekniejsze było chyba to ,ze nie rozpoczelismy jeszcze wtedy współżycia ,bylismy siebie niby tak blisko a jednak bylo cos na co czekalismy . Po 2 miesiacach zaproponowalam mu oficjalne wspolne mieszkanie . I tak wiekszosc czasu spedzal u mnie , a ja chcialam go wiecej i więcej . On sie wahał bo akurat jego sytuacja finansowa bardzo sie pogorszyla , powiedzial ,ze nie jest pewien czy kazdego miesiaca da rade placic mi polowe za mieszkanie ,za rachunki ,za jedzenie i jeszcze za swoje wydatki , chcial sie wstrzymac kilka miesiecy do poki nie stanie finansowo na nogi .Ale ja zapytałam ,,jakie dawac mi ? " ,jestesmy razem i razem damy rade finansowo , nie chce bys mi nic dawal , chce z Toba dzielic życie i finanse . Powiedzial ,ze musi to przemyslec . Po kilku dniach w najmniej oczekiwanym momencie oswiadczył mi sie ,zgadzajac sie rowniez na wspolne zamieszkanie .Zaczal powoli znosic rzeczy , a  po kilku dniach mielismy swoj pierwszy raz . Mieszkamy juz tak ze soba 3 lata prawie , mielismy po drodze duzo problemów ,finansowych również ,ale nigdy sie o to nie kłócilismy . Gdy jedno spadalo w dół ,drugie ciągnęło go w górę . Dlatego zalezy jakie Ty masz nastawienie do tego , ale ja nie uznaje powaznych zwiazkow gdzie jest ,,Twoje " i ,,Moje " . My jestesmy szczesliwi ,bo jestesmy dla siebie najwazniejsi ..My , a nie kasa . 

Co do podziału obowiazkow to zawsze o to beda sprzeczki ( no prawie zawsze ) , bo czasem komus sie nie chce , czasem ktos zrobi cos nie tak , ale to zwykle sprzeczki a nie kłótnie . Moim zdaniem powinien taki podzial wyjsc w praniu .  U nas kto danego dnia ma wiecej czasu ten cos robi , chociaz nie powiem by mój narzeczony sprzatal dokladnie , najczesciej czepiam sie go o to , ze niby sprzata ale dalej jest syf ;D Uwazam ,ze i finanse i sprzatanie powinno byc na zasadach partnerskich , ogolnie zwiazek musi byc partnerstwem a nie sztywna umowa pomiedzy dwojgiem ludzi . Powodzenia ! 

Z jakiego powodu Ci mnie żal? z takiego ze wiem jak wygląda życie i ze nie każda miłość i małżeństwo kończy się śmiercią po 90latach? wszystko się może zdarzyć. W momencie jakbym przepisala na niego pół tego mieszkania(żeby czuł się bezpieczny)to staje się ono naszą wspólną własnością i w przypadku rozstania jedno musiałoby drugiego spłacić i byłby problem. Chcę się przed tym zabezpieczyć. Miłość miłością ale patrzę na Zycie realnie :) 

Czytaj ze zrozumieniem.po ślubie będziemy dawno mieszkać gdzieś indziej.to tylko tymczasowe wyjście żeby zamieszkać w tym po babci bo tanio.