Temat: ślub czy rozstanie

Uciekalabym od niego w podskokach...moja ciocia wyszla as takiego apodyktycznego wszystkowiedzacego dominatora,po 20 latach z kobiety inteligentnej i przebojowej stala sie stlamszonym wrakiem. Maz jej dyktuje wszystko lacznie z tym jaki proszek do prania ma kupic,w co sie ubierac i jak czesac.

u mnie był szybki  rozwód.  jeśli masz wątpliwość czy brać ślub czy się rozstać  to popełnisz  wielki  błąd biorąc z nim ślub! Jak można wychodzić za faceta,  przy którym nie czuje  się dobrze? 

Owszem. Ale obie strony! A nie wyłącznie jedna, ze skłonnościami doasochizmu. Dobry związek jest wtedy, kiedy jest ci w nim dobrze, coś ci zapewnia. Miłość, akceptację, wsparcie, poczucie nezpieczeństwa, seks, nie wiem, sama odpowiedz. Jeśli tylko cierpienie i wieczną "pracę" nad związkiem, to na bogów, po co? Żyjesz tylko raz. Ja bym do takiej rzeki nie weszła. 

Autorko, Ty potrzebujesz terapii, Twoj narzeczony terapii i lekcji dobrego wychowania. Żadne z was nie potrzebuje w tej chwili ślubu. Nawet nie probuj. Pamiętaj, że to Twoje jedyne życie i sie z tego wyplącz

rozmowa kochana .Ale dobrze cię rozumiem sama mam to samo z jednej strony chce już pierścionek i rodzinę a zastanawiam się czy na pewno od tego faceta chce czy ja go dalej tak kocham bo kłótnie we mnie coś wypalają. na początku tego nie było teraz ciągle. moja rodzina go lubi i pewnie liczy ze to ten jedyny jego rodzina mnie też bardzo polubiła. Kochamy się i mamy szansę być super rodziną tylko coś we mnie gaśnie bo w nim nie. On nie zwraca uwagi na te nasze kłótnie ,jego to nie rusza.

Ale polecam rozmowy i przemyśl sobie.

hmm. Skoro juz teraz nachodza Cie takie watpliwosci, powinnas moim zdaniem przystanąć na chwile i zastanowic sie, czy slub z tym czlowiekiem aby na pewno wyjdzie Ci na dobre. Moj ojciec ma taki charakter , czesto chce udowodnic wszystkim swoje racje a cierpi na tym najbardziej matka , ktora w tym calym malzenstwie pełni role  ,,zaszczutej gaski''. Taki ma charakter moze jesteś podbna?Chcesz takiego zycia? Jesli nie potrafisz sie bronic i go ripostować nie wchodź w to bo bedziesz cierpiala. Albo miej jaja i pokaz mu gdzie jego miejsce i nie daj sobie wchodzic na glowe. Nic tak nie upokarza facetow jak drwiny z ich ego w towarzystwie, ilekroc palnie coś glupiego naucz sie go gasic za kazdym razem. To zawsze działa, nastepnym razem sie zastanowi i bedzie wazyl slowa.Faceta trzeba sobie wychować niestety. Ale Ty tez musisz byc twarda i nie dać z siebie robic ofiary bo to sie skupi przeciw Tobie.

odwołaj ślub, ja bym go w zad kopła. Idź na terapię wyjedź gdzieś i ułóż sobie życie od nowa.

Daleka jestem od powiedzenia rzuc go, ale tez nie bede Cie namawiac do zsotania... Po prostu powaznie sie zastanow. Porozmawiajcie. Mowisz, ze przez jakis czas bylo juz dobrze, a ostatnio wrocily stare zle nawyki... Moze to stres przedslubny? Nie mowie, ze tak jest, ale nie da sie tego wykluczyc bazujac na tym, co napisalas.

To, ze masz ulegly charakter to czuc akurat... I duzo w tym prawdy, ze czesto szukamy sobie podobnych partnerow, wiec jest spora szansa, ze kolejny partner tez Cie zdominuje... Pozostaje jednak kwestia szacunku, bo mozna zdominowac z poszanwoaniem drugiej osoby i zdominowac dolujac partnera...

Rozwaz wszystko na spokojnie. Wez pod uwage inne jego cechy, bo wady ma KAZDY. Moze jednak ma takie zalety, ktore beda wazniejsze od tej wady...

Ja mialam podobne watpliosci przed slube, tylko u mnie bylo troche na odwrot bo to ja mam silny charakter, a moj owczesny narzeczony to byla ciapa nie umiejaca wyrzic jasno swojego zdania. Ot taki chlopiec mamusi, niezaradny zyciowo zupelnie. Byl huczny slub a po niecalych 2 latach jeszcze huczniejszy rozwod. 

Kazdemu wiec doradze to samo - jak masz watpliwosci, czy na pewno chcesz z tm czlowiekiem spedzic reszte zycia - nie wychodz za maz. Skoro juz teraz placzesz po nocach a on ma to gdzies, to wierz mi po slubie sie to nie zmieni. U mnie momentem przelomowym, kiedy zdecydowalam sie ze jednak rozwod byl moment kiedy odpowiedzialam sobie na jedno proste pytanie. Czy chce z tym czlowiekiem miec dzieci? I z przerazeniem stwierdzilam, ze za zadne skarby swiata... Balabym sie dziecko zostawic z nim na 5 minut, zeby mu czegos przypadkiem nie zrobil. Zadaj sobie to pytanie - czy widzisz go w roli ojca swoich dzieci? Bo jak nie to jeszcze nie jest za pozno. Jak wiem ze odwolywanie slubu jak juz wszystko jest ustalone i praktycznie dopiete na ostatni guzik to nie jest prosta decyzja. Mnie przerosla i zaluje. 

Powodzenia

Przeczytałam Twoj post I aż postanowiłam założyć konto aby odpowiedzieć. Jakbym czytała o sobie kilka lat temu. Też byłam w związku z kimś podobnym do Twojego narzeczonego. Wiele razy doznałam od mojego nieprzyjemności, czasem upokorzeń. Z przebojowej I wesołej osoby stałam się przy nim niepewną siebie myszą. Mój owczesny chlopak swoim zachowaniem sprawił, że czułam się brzydka, głupa I na niczym się nie znam., W pewnym momencie nie chciało mi się już  się wyrażac swoje zdanie w obawie o kolejny atak I wyśmiewanie.

Wiele razy próbowałam zaradzić tej sytuacji na różne sposoby. Wachlarz był naprawdę ogromny - od rozmowy, poprzez  analogoczne zachowanie wobec owczesnego chlopaka poprzez nieodzywanie sie długie dni. Nic nie pomagało, albo pomagało na troche.

Nasz "związek" doprowadzał mnie do depresji, w pewnym momencie odczuwałam niechęć na samą myśl o spotkaniu z nim. Zdecydowałam się rozstać i z perspektywy 10 lat widzę, że to był jedyna słuszna decyzja. Mój były się ożenił i z tego co wiem stosuje takie same zagrywki w stosunku do swojej żony, jak do mnie w przeszłosci. Nie wiem jaka jest relacja miedzy nimi (może jej to nie przeszkadza). Ja za to wiem, że dla mnie byłoby to nie do zaakceptowania. Jego zachowanie dowodzi jeszcze jednej rzeczy - tacy faceci się nie zmieniają (lub rzadko zmieniają). Jak widać swoją wartość muszą podnosić poprzez "gnojenie" i upokarzanie innych.

I nie, nie wierzę w mądre rady dawane na tym forum, że można żyć spokojnie z takim człowiekiem, tylko trzeba znależć sposób na niego (uodpornić się). Może inni mogą, ja wiem na 1000%, że nie chciałąbym z kimś takim dzielić życia, bo są na tym świecie mężczyźni którzy szanują swoje partnerki i dbają o ich dobre samopoczucie, liczą się z ich zdaniem (to też mogę potwierdzić na przykladzie swojego obecnego zwiazku). Moim zdaniem, jezeli facet nie szanuje Cię przed ślubem, po ślubie to się nie zmieni (albo zmieni na gorsze).

Nastepna kwestia to rodzina - moi Rodzice też bardzo lubili byłego i moja decyzja była dla nich zaskoczeniem. Jednak po rozmowie z Mamą miałam duże wspracie w Niej i zrozumienie. Nie było żadnych nacisków ani szantaży z jej strony. Zresztą jakby nawet były, to decyzji nie zmieniłabym bo byłam wtedy bardzo zdeterminowana. Byłam z siebie na swój sposób dumna, że pomimo stanu psychicznego w jakim wtedy byłam, udało mi się podjąć taka decyzję i w niej wytrwać.

Najbardziej w podjęciu decyzji pomogło mi to, że wyobraziłam sobie że będę musiała żyć z tym człowiekiem przez kolejne kilka-kilkanaście lat a jego stosunek do mnie nie zmieni się. Byłam pewna, że się nie zmieni bo jak wcześniej pisałam, na wiele sposobów próbowałam naszą relację zmienić. No i pokazuje to sposób w jaki traktuje swoją obecną zone. 

Aha, i my też planowaliśmy ślub. Też obawiałam się, co ludzie powiedzą, etc... Ale stwierdziłam w końcu, że życie mam jedno i to jest moje życie.

Przez pierwsze tygodnie było mi bardzo ciężko po zerwaniu, przypominałay mi się miłe chwile (które są w każdym związku), brakowało mi bliskości drugiego człowieka, ale przepracowałam to i po jakimś czasie odczułam ogromną ulgę.

Swojego rodzaju zaskoczeniem po rozstaniu było dla mnie to, że:

- inni słuchają co mam do powiedzenia i biorą pod uwagę moje zdanie (a przecież jestem głupia i na niczym się nie znam)

- chwalą mój sposób ubierania (nie mam gustu, więc nie powinnam się tak stroić, w dodatku przedałoby się żebym schudła) 

- interesują się mną inni mężczyźni (a przecież jestem gruba, brzydka i mało intersująca)

To tak w skrócie moja historia.

Mam nadzieję, że pomoże Ci ona podjąć najlepszą dla Ciebie decyzję.

Powodzenia i uszy do gory.