Temat: maz mnie nie szanuje!

Jak słyszę argument ''szkoda mi maluszka, żeby wychowywał się bez ojca'', to nóż w kieszeni mi się otwiera. Pewnie, lepiej żeby przez 20 lat obserwował jak ojciec pomiata matką, i potem sam tworzył chore relacje.

Nie mówię, że macie się rozwieść - ale ten argument jest tak głupi, że nie sposób na to nie zareagować. 

Podejrzewam, że wszelkie próby rozmowy z mężem kończą się niczym? Ty mówisz mu co tobie nie pasuje i co ciebie boli, a on albo nie reaguje w ogóle, jakbyś mówiła do ściany, albo zaczyna od razu ''skakać'' do ciebie? Jedyną reakcją, która bez pomocy specjalisty pomoże, to olewanie jego żądań. Nie daj się zastraszyć we własnym domu, pogodnie i z uśmiechem rób to co do ciebie należy (sama sobie wyznacz zakres obowiązków) i olej jego uwagi. Jeśli sam sie zorientuje, że coś nie gra, to jest nadzieja. A jeśli nie... To ja bym się poważnie zastanowiła nad pomocą specjalisty, a jeśli to nie pomoże (lub on nie zechce brać w tym udziału) - nad rozwodem. Nie chcesz przecież spędzić całego życia z gościem, który tak cię traktuje?

probowalam kilku reakcji. Poczatkowo reagowalam tak samo, krzykiem, probowalam dobrocia, tlumaczylam. A teraz jak zaczyna podnosic glos to sie nie odzywam

tak mi się tylko skojarzyło a propos mam na urlopie wychowawczym

będąc na takim urlopie, najczęściej słyszałam "nie nudzi ci się tak w domu?'', "ja to nie mogłabym tak siedzieć w domu", "trzeba być niezależną, iść do pracy, a nie tylko siedzieć w  domu", "on (mój mąż) musi odpocząć bo ciężko pracuje, musisz to zrozumieć( w domyśle: nie ta jak ty, która tylko siedzisz z dziećmi)" :) i tak oto takie teksty słyszałam, aż najmłodszy skończył jakieś 2,5-3 latka. Wówczas pojawiły się nowe teksty: "daj go do przedszkola, odpoczniesz!", "jak dasz go do przedszkola to w końcu będziesz miała czas dla siebie", "ja to bym nie mogła tak całe dnie z dziećmi, zwariowałabym, dlatego wróciłam do pracy by od nich odpocząć chachacha"

F.ck logic! ;)

no wlasnie. Zajmowanie sie dzieckiem to obowiazki. Maz mysli ze leze w lozku i ogladam tv a wszystko samo sie robi

no więc, przerabiasz moja droga, książkowo wręcz etapy dojścia do punktu kulminacyjnego: niedowierzanie (że ktoś się tak w stosunku do nas zachowuje) -> rozmowy dyplomatyczne -> kłótnie (małe spięcia) -> awantury -> obojętność -> nienawiść (do niego i często do siebie) lub wybaczenie i pójście swoją drogą

Wybór końcowy należy do Ciebie

jeszcze go nie nienawidze ale juz chyba nie kocham

No to na co ty czekasz? Chyba nie na to, że nagle nadejdzie dzień, w którym on się zmieni? Młoda jesteś, po co marnować sobie życie z palantem?

bo wiesz to jest taka bardziej nienawiść nie do osoby, a do tego, że tak Ci zmarnował życie. tobie i dziecku. I to trzeba przepracować. Uzmsłowić sobie, że "głową muru nie rozbijesz" i pójść z dzieckiem w kierunku zachodzącego słońca ;)

Dla Twojego i dziecka zdrowia psychicznego.

Ps. Z mojej strony zaproponowałabym jeszcze terapię. Jak bym wyczerpała wszystkie możliwości ułożenia na nowo relacji, to podjęłabym decyzję ostateczną.

no juz nie mloda, mam 36 lat