Temat: Niedostępność kobiety wobec facetów

Wiesz, ja mam na odwrót. Z natury jestem taka niedostępna i walczę z tym jak mogę, bo jakoś nie działa :D

Ale tak ogólnie to podpisuje się pod wypowiedziami niżej. Granie kogoś kim się nie jest - bez sensu. Jak pragnę komuś okazać zainteresowanie to to robię, mimo że moja niedostępna dusza próbuje mnie od tego odwieść. I w przeszłości wcale ta natura nie pomagała.

idę na żywioł, robię co chce, na nic specjalnie nie czekam i nie analizuję. jak ma się skończyć to się skończy szybciej a jak nie stracę czasu. a co ma się udać to się i tak uda.

generalnie na poczatku jakiejkolwiek damsko-meskiej znajomosci pozwalam facetowi przejac inicjatywe. to on odzywa sie pierwszy, proponuje spotkania itp. itd. z czasem jednak, gdy zaczyna mi na kims zalezec to ja rowniez bardziej sie angazuje i przykladam, zeby ta relacja sie rozwinela 

Robię, co mi serce dyktuje. Jak to komuś nie pasuje, to widać nie jest kompatybilny :)

Moim zdaniem granie kogoś kim się nie jest na siłę zazwyczaj okazuje się złym pomysłem. Nie wierzę w możliwość budowania jakiejkolwiek znajomości (czy związku) na sztucznie wykreowanym obrazie drugiej osoby. Tak samo jak nie wyobrażam sobie, że gaduła miałby udawać milczka, czy flegmatyk choleryka, tak samo nie wyobrażam sobie, że ktoś kto się łatwo i szybko angażuje miałby to ukrywać. Potem się zaczynają pretensje, że druga strona nie spełnia naszych oczekiwań, a ta druga strona może po prosu być kompletnie nieświadoma jakie one są. Oczywiście bez skrajności, nikomu nie służy trajkotanie jak karabin maszynowy, cedzenie słów przez zęby, czy rzucanie się facetowi w ramiona po pięciu minutach znajomości i opowiadanie, że chciałoby się mieć domek z ogródkiem i obrus z cepelii. Ale pomijając skrajności (kiedy też nie warto kogoś oszukiwać, tylko pracować nad samą sobą) lepiej nie udawać. Sama jestem raczej niedostępna, ale to nie tylko patrząc pod kątem randkowym, a tak ogólnie. Po prostu 95% ludzi na wstępie nie lubię i dopiero z czasem zmieniam zdanie. Czy ja wiem czy to fajnie? - ludzie wyczuwają, że się trzyma dystans i też się usztywniają. Trzeba by mieć we krwi taki wrodzony talent do flirtowania, żeby niby kogoś trzymać na dystans, a jednocześnie nie wysyłać komunikatu "idź sobie". Ja nie mam i myślę, że tak naprawdę to bardzo niewiele osób ma (niektórym się wydaje, że jest inaczej, ale potem wychodzi po prostu żenująco, tak jakby ktoś nieumiejętnie naśladował kiczowate sceny z jakiegoś romansidła - czyli znowu, sztuczność i granie nie popłaca). 

ja zawsze byłam niedostępna właśnie.. i raz to się okazało mega błędem, bo facet, w którym się zakochałam w ogóle się tego nie domyślił przez moją nabzdyczoną postawę, a również mu się podobałam bardzo :P nie warto wg mnie zgrywać taką nie do zdobycia.. u mnie to jest naturalne i jak byłam wolna starałam się z tym walczyć:P teraz nie muszę hehe

nie udaję niedostępnej, robię to, co czuje za słuszne, zawsze wychodziłam z założenia, że jak nie ten to będzie następny:D

Nie nie chcę mi się wierzyć, że zainteresowany kobietą facet nagle osłabia z nią kontakt tylko dlatego że sama zaczęła okazywać zainteresowanie. Nie ma tutaj logiki. Myślę, że zwyczajnie się nie spodobałyście przy bliższym poznaniu, w końcu po to jest początkowa faza znajomości żeby się lepiej poznać i przekonać czy ktoś nam odpowiada. Wtedy albo dalej rozwija się znajomość albo ją kończy. Po co dorabiać tu jakieś ideologie ;)

Ale to nie chodzi o to, że koleś po jednym spotkaniu zmienił zdanie, tylko po na przykład dwóch miesiącach ;) Pewnie, powód może być inny, ale akurat w tym temacie chciałam poruszyć problem tego :)