Temat: Kocham ale nie jestem szczęśliwa.

Pisze tutaj bo już nie wiem co mam robić. Od roku jestem ze swoim facetem, którego znam od wielu lat (jesteśmy sąsiadami), bardzo szybko ze sobą zamieszkaliśmy bo juz po 2 miesiącach. Od samego początku były problemy (on pił, bardzo mało zarabiał, zazdrość itp. ) Miałam nadzieje, że się zmieni dla Mnie ale cały czas kończyło się na obietnicach więc postanowiłam rozstać się z nim ostatecznie, spakowałam jego rzeczy i się skończyło. On pisał, płakał, obiecywał, aż w końcu powiedział że bez względu na to czy z nim będę czy nie to on się zaszyje, znalazł już inną, lepszą prace i chce zmienić swoje życie. Tak właśnie zrobił, po 2 tygodniach wróciliśmy do siebie, do dzisiaj nie pije (niedługo kończy się zaszycie, czego bardzo się boje). Ale problem z pracą pozostał, ja jestem w ciąży a on od jakiegoś czasu zrobił się okropny. Cały czas się denerwuje, krzyczy, złości, cały czas coś mu nie odpowiada. Dzisiaj np. stwierdził, że co ze mnie za Pani domu i przyszła żona skoro nie potrafię zrobić prostej rzeczy-wyprać mu spodni. Więc powiedziałam mu że wyprałam wszystko co było w koszu na pranie a nie jestem wróżką, żeby się domyśleć, że spodnie które ma złożone w szafie też są do prania. Pewnie gdybym je wyprała to miałby pretensje bo chciałby je własnie założyć. Przed wczoraj stwierdził, że siedzę cały dzien w domu i nie mogłam nawet pozmywać tylko on to musi robić (do zmywania był 1talerz i 1szklanka) więc powiedziałam mu że szkoda wody na 2 naczynia i żeby nie przesadzał. Od 2 tygodni nie pracuje bo mam zagrożoną ciąże, dbam o dom a jemu i tak ciągle coś nie pasuje a do tej pory to ja utrzymywałam Jego i dom bo z tych pieniedzy co zarobił to nie wystarczało na nic. Do tej pory starałam się spokojnie podchodzić do jego czepialstwa, żeby nie wywoływać nie potrzebnych kłótni ale już dzisiaj nie wytrzymałam. Pokłóciliśmy się i nadal się nie odzywamy a ja nie wiem co mam robić bo bardzo go kocham w dodatku w drodze dziecko ale już mam dosyć takiego traktowania. Ciągle nerwy. Jak powiem mu o tym wszystkim to przeprosi a za pare godzin znowu to samo. Myślę nad rozstaniem ale czy to będzie dobre dla dziecka? Boje się że sobie nie poradzę, potrzebuje wsparcia, od kiedy jestem w ciąży to zrobiłam się strasznie wrażliwa, nawet teraz kiedy tak bardzo mnie zdenerwował to mam ochote się przytulić i zapomnieć o wszystkim ale wiem, że jak to zrobie to tak już będzie zawsze, nic nie zrozumie i będzie myślał, że "on miał racje a ja zrozumiałam, że zrobiłam źle", cały czas się "śmieje" że jestem małą zołzą i twierdzi, że nasze kłótnie są przeze Mnie... czasami się zastanawiam czy nie ma racji ale od kiedy jestem w ciąży zrobiłam się bardzo pokorna i jest jeszcze gorzej. Co wy byście zrobiły na moim miejscu ? Proszę pomóżcie :(