Temat: Nie lubię i nie potrzebuję ludzi?

Szukanie swojego miejsca w świecie i kreowanie tożsamości to najnormalniejsza rzecz na świecie w tym wieku, Codziennie powstają nawet na witce wątki dziewczyn w podobnym wieku, gdzie myśl przewodnia  brzmi "jestem inna niż inni". Fajnie, każdy by chciał być wyjątkowy, np. Ty taka samodzielna, niepotrzebująca nikogo, każdego kto krzywo spojrzy do wora i na śmietnik, każdego kto nie spojrzy do wora i na śmietnik. Tylko wiesz, jak już zostaniesz taka sama, samiuteńka, to nie będzie komu tej wyjątkowości dostrzec. Przestaniesz istnieć dla świata. I nie tylko chodzi o rodzinę, znajomych. Będzie Ci trudno poradzić sobie w szkole, znaleźć pracę, zrobić cokolwiek w życiu, bo zatracisz umiejętność kontaktu, kolokwialnie mówiąc, zdziczejesz. Świat nie będzie Cię adorował tylko dlatego, że w ogóle istniejesz. Można lubić przebywać samemu ze sobą, ale jest to wybór, kiedy masz alternatywę, a Ty sobie tego wyboru nie dajesz.

No ja mam siostrę manipulantkę, ale nie wyobrażam sobie, że miałabym się od niej odciąć, mimo że chwilami wnerwia mnie niemożebnie. Wiem, że mnie kocha i ja ją też kocham, choć nie akceptuję jej zachowania.

oj za długie;/

Ja sie dziwie, jak twoja mama mogla napisac, ze wrocisz ze spuszczona glowa I bedziesz tego zalowac. Jak sie kogos kocha, to trzeba probowac zrozumiec, w jaki sposob kogos skrzywdzilismy, probowac rozwiazac nasze problem, itp, a nie grozic i szantazowac w taki sposob, jak twoja mama. A odpowiadajac na twoje pytanie, ja kiedys tez odcinalam sie od ludzi, ktorzy mnie denerwowali, ale teraz, bedac po 30-stce, widze, ze bardzo wazne jest zawieranie przyjazni w mlodym wieku, bo im czlowiek starszy, tym mniej ma czasu i ocjoty na zawieranie przyjazni, a przyjaciele z mlodosci to skarb.

Był już kiedyś podobny temat na forum. Autorka twierdziła, że wszyscy ją drażnią, czasami tylko dlatego, że ośmielili się obok niej usiądź w środku komunikacji publicznej (sic!) - część osób (w zdecydowanej większości tak samo aspołecznych) pisało, że to całkowicie normalne. Moim zdaniem takie odcinanie się od ludzi normalne nie jest. Człowiek jest istotą społeczną, z każdej kulturze funkcjonuje też pojęcie więzi rodzinnych, jeżeli ktoś to wszystko neguje i jest aspołeczny to jest tym samym "anormalny". Rozumiem introwertyzm, rozumiem trudności w porozumieniu się z bliskimi osobami, rozumiem różnice charakterów, ale to wszystko są rzeczy nad którymi można pracować, a nie odcinać się i brnąć w kierunku jakiejś fobii, czy choroby - bo samotność dla nikogo zdrowa na dłuższą metę nie jest. Nie wiem co takiego strasznego zrobiła Ci mama, babcia i siostra, że przez rok (czy nawet dłużej) nie spotkałaś się z nimi ani razu. Biły Cię, upokarzały, krzyczały na Ciebie, a Ty w tym wszystkim byłaś aniołem bez winy? - jeżeli nie to moim zdaniem zrywanie kontaktu jest formą okrutnej kary dla bliskich osób, jest skrajnie niedojrzałe i egoistyczne. 

ja cie popieram, bo tez unikam pewnych ludzi dla zdrowia psychicznego i spokoju  ;-) nie czuje obowiazku nawet sie z nimi witac. Nie uwazam tego za anormalne zachowanie 

Agnieszka (nie moge zacytowac, pisze z tel.) a co jesli ktos jest przyjaznie nastawiony do ludzi, ktorzy po czasie okazali sie falszywi, mili bo czekali na pewne profity badz zauwazasz, ze sa podli w stosunku do innych ludzi, jedyne tematy to obrabianie tylkow, plotki wyssane z palca, mimo wszystko spedzalabys czas z takimi osobami , rozmawiala? Bo ja nie potrafie, mam wrazenie ze zatruwaja mi powietrze i wole towarzystwo osob mi sprzyjajacych, dobrych.

Jestes t... po.... k... s... i d.... ktora chodzi po swiecie tylko dlatego ze morderstwo jest karalne. Jak mozna odsunac sie od wlasnej matki i zamieszkac z ojcem no k... jak? Spuscic to sie kazdy fagas moze ale to matka dba o Ciebie juz podczas ciazy, gdyby cie nie chciala to by cie nie bylo. Wiesz co ja nie mam szacunku do ludzi, kazdego potrafie naciagnac, oszukac, od kazdego wyludzic kase ale w zyciu warzawy bym sie nie odwrocil od mojej mamy nie wazne czego by nie zrobila.