Temat: Rozstanie? Proszę o pomoc

Na samym początku uprzedzę. Nie pytam "co mam robić" pytam o opinie i porady, zawsze to rzuca światło osób, które stoją z boku. 

Jesteśmy z narzeczonym 2 lata. Pół roku temu mi się oświadczył. On 33, ja 24. Z tym, że taką mam osobowość, że nie mam znajomych w swoim wieku, tylko starsi, stąd ta różnica wieku. 

Jestem człowiekiem huragan. Mnóstwo ludzi, znajomych, miejsc, w których bywałam, bogate doświadczenia. Jednak kogoś mi brakowało. Kiedy poznałam mojego faceta bardzo szybko zamieszkaliśmy ze sobą. Ja pracowałam w dużym mieście, życie toczyło się barwnie. Jednak po kilku miesiącach on dostał przeniesienie na inną budowę (kierownik, wczoraj zakładałam temat jak to jest z jego czasem pracy). Przyjeżdżał w środku tygodnia na noc no i na weekendy. Ale potem przenieśli go jeszcze dalej, kilkaset km. Przyjeżdżał tylko na weekendy. Zmęczony. Ja siedząca cały tydzień w domu miałam ochotę spotkać się ze znajomymi. Ale on był zmęczony więc spędziliśmy czas razem. Tak minęło kilka miesięcy a ja byłam coraz bardziej sfrustrowana. To jest człowiek małomówny, zamknięty w sobie. Nie umie np godzinę rozmawiać przez telefon. Kilka zdań i pa pa więc kontakt słaby. Zero smsów w ciągu dnia. No jakbym była sama. I tylko on na weekend. Proszę tu nie insynuować, że może była inna kobieta, bo na pewno nie. On oddycha pracą, a po pracy spał. Z resztą nie o tym temat :)

Zapadła decyzja, że jadę z nim. Rzuciłam wszystko i pojechałam 500 km dalej za nim. Siedzę w domu i pracuję zdalnie. Efekt jest taki, że on pracuje długie godziny (kto ma chęć może przeczytać  : http://vitalia.pl/index.php/mid/25/fid/201/odchudz...  ). A po pracy czeka na niego obiad i ja. Rzadko gdzieś wychodzimy. Wakacji nie miał. Mieliśmy gdzieś pojechać w październiku to cały czas mu o tym przypominam, ale on widzę się nie kwapi. Nie mam tu znajomych, rodziny. 

Miał się rozglądnąć za zmianą pracy. Znam rynek pracy i wiem jakie jest zapotrzebowanie na takich ludzi, ale zostawiłam mu ten temat. CV chciał napisać tylko w momencie kiedy była wojna między nami. A tak to cisza. Cały czas powtarza, że "musiałbym zmienić zawód". Wczoraj siedzieliśmy z jego kolegą przy drinku. I kolega poruszył temat, że jego znajomego wzięli z pocałowaniem ręki do innej firmy. I że ma fajne warunki. Zaczęłam podpytywać i okazuje się, że można pracować na miejscu w jednym mieście, może zarobki trochę gorsze, ale stacjonarnie. On wie że nie chodzi o pieniądze, bo żeby dojechać do moich rodziców to wydajemy na paliwo 1000-1500 zł miesięcznie. 

Poczułam się strasznie oszukana. Rzuciłam wszystko, znajomych, rodzinę, pracę żeby być z nim. A on miał robić wszystko byśmy byli razem, osiedlili się gdzieś bo to życie na walizkach. A nie robi nic. Znowu mnie wczoraj prosił żebym mu napisała CV. Oczywiście dlatego, że szykuje się wojna. Mam wrażenie, że on chce żebym jeździła z nim po tej Polsce bo mu dobrze. Fajna praca, fajna kasa, fajna dziewczyna na miejscu. I tyle, żadnego rozwoju sytuacji. Chciał brać ślub w przyszłym roku, ale postawiłam warunek, że jeśli zmieni pracę to ok. A tak to mnie usidli i powie mi "widziały gały co brały". 

Cały czas gada mi o dzieciach. Chciałby swoje mieć, swój kąt. A nic nie robi w tym kierunku! Ja nie wyobrażam sobie zakładać rodziny "na wygnaniu" bez swojego kąta, lekarza, wsparcia przyjaciół. Dla niego życie to tylko ta praca bo pracuje tu już 7 lat. Nie mam się już siły kłócić ani dochodzić swojej racji. Co robić?