Temat: Różnice w związku

u nich jest tak samo. Ale o ile w nim nigdy nie było dużych pokładów energii o tyle u niej się zmniejszają i teraz już nie jest aż tak radosna jak kiedyś. Są przyznaje, że z jego powodów bo ciągle zderza się ze ścianą. Wiesz jaki jest Twój partner i znasz siebie. Sama najlepiej wiesz czy taka codzienność to dla Ciebie na dłuższą metę. Wiele się wyjaśni jak zamieszkacie razem. To duży sprawdzian.

Mozna sie roznic diametralnie w zwiazku - wtedy zaczyna sie problem, gdy ktos uwaza sie lepszy ( czyta inteligentniejsze ksiazki niz partner, albo jest wege - a druga osoba az wstyd wpowiedziec - je mieso itd itd). problem jest wtedy, gdy partnerzy nie szukaja malych punktow , ktore ich lacza - typu uwielbiaja razem zachod slonca, czy zielony kolor, usmeich sasiadki dziecka itd itd

Z kazdym czlowiekiem na ziemi mamy wspolne punkty - wystarczy ich poczukac.

ludzie często trwają przy kimś bo on mnie kocha, on mnie nie bije, on ma dobre geny. Znam też osoby, które tkwią w związku bez miłości bo przecież nie jest źle. Albo boją się, że zostaną same. Smutne. Kiedy można być z kimś kto jest Twoją bratnią duszą, a nie tylko idealnym partnerem. Ryzyk fizyk. W każdych relacjach są plusy i minusy. Różni ludzie, różne potrzeby, różne wymagania.

Wiesz, chyba na uwielbianiu do uśmiechu dziecka sąsiadki i wspólnej dużej kupie zielonego prania związku się nie zbuduje, jeśli inne, fundamentalne rzeczy będą rozbieżne.

My się trochę różnimy jeżeli chodzi o charakter i zainteresowania, ale światopogląd mamy dość podobny, tak samo pomysł na życie. Ślubu i dzieci jeszcze nie mamy - ale też mamy zbieżne wyobrażenia. Natomiast na przykład on uwielbia sport, ja nie - nie ciągnie mnie na siłę na trening, najczęściej idzie sam, albo z jakimś kolegą. Ja z kolei mogę godzinami gadać ze swoimi przyjaciółmi, on ziewa po pół godzinie - więc na ogół idę się z nimi spotkać sama. To nie jest żaden problem - myślę, że schody by się zaczęły gdyby jedno na drugim coś próbowało wymusić, a patrząc na związki znajomych to się czasami zdarza - "skoro ty nie idziesz biegać to ja przez ciebie też zostaję w domu", albo "pewnie idź sobie do przyjaciół, nie mam nic przeciwko", a potem foch. Stąd na przykład nie wyobrażam sobie związku z kimś kto uwielbia imprezować i oczekuje, że ja również zacznę, albo będzie uważał, że musimy być do siebie przyklejeni 24/7 i niczego nie można zrobić samemu. Jeżeli jest to zrozumienie dla tego, że druga strona może mieć inne zainteresowani to myślę, że zdecydowanie łatwiej funkcjonować. Natomiast nie wyobrażam sobie związku z kimś kto jest np. bardzo wierzący (i chciałby ewentualne dzieci wychowywać zgodnie z założeniami tej religii), albo ma skrajnie różne od mojego spojrzenie na życie, to by musiało generować niepotrzebne tarcie.

Ja bym nie mogła być w związku o bardzo odmiennych poglądach.Szczególnie sprawy religi.

Heh,6 lat łudziłam się, że nie trzeba być dobranym. Że można pogodzić różnice, żyć "obok", mieć ciastko i zjeść ciastko :D Może i da radę tak żyć, pytanie tylko PO CO? Rozstałam się ze swoim chłopakiem po kilku latach, praktycznie tuż przed planowanym ślubem, bo ktoś mi oczy otworzył, że można inaczej. Różnice są potrzebne, oczywiście że tak! Nie ma przecież dwóch jednakowych osób. Z własnego doświadczenia napiszę tylko, że można realizować się samemu, ale będąc singlem. I też jest fajnie! Jak już jesteśmy w związku, to zadbajmy o to, żebyśmy większość rzeczy robili wspólnie. Bo o to chodzi! I nie jest ważne co się robi. Zwiedza świat czy własną kanapę, grunt żeby obojgu dawało to radość i satysfakcję :D 

Wszystko zależy od tego, na jakim poziomie są te różnice. Jeśli dotyczą temperamentu, to ok. Bardzo często spotyka się udane małżeństwa różniące się temperamentem, bo w codziennym życiu ludzi dojrzałych te różnice mają niewielkie znaczenie. Tu kompromis jest jak najbardziej możliwy. Kwestia zainteresowań to też niewielki problem przy odrobinie dobrych chęci. Ale jeśli chodzi o różnice w spojrzeniu na życie, to ja tego dobrze nie widzę, chyba że ktoś jest chorągiewką. Nie ma kompromisów w rzeczach ważnych, bo nikt na dłuższą metę nie czuje się dobrze zaprzedając siebie. Nie potrafiłabym żyć z człowiekiem o odmiennych poglądach na kwestie rodziny (jedno chce dzieci, drugie nie, jedno chce pracować, drugie nie chce na to pozwolić), na kwestie wiary (jedno katolik, drugie ateista) - to zdecydowanie nie przy dzieciach, na kwestie polityczne, jeśli miałabym je mocno ugruntowane (nie da się żyć z wrogiem pod jednym dachem), na kwestie moralności, rzutującej też na wychowanie dzieci itp.

Można żyć z różnicami w poglądach, w zainteresowaniach itd jeśli obydwie strony są szczęśliwe i mają swój własny kompromis. Jeśli jedna strona jest niezadowolona i nieszczęśliwa to po co taki związek ? Już lepsza jest samotność w dosłownym tego słowa znaczeniu niż samotność obok ukochanej osoby.... Moja mama z tatą właśnie tacy byli różni i to w kwestiach potrzeb. Mama całe 20 parę lat nieszczęśliwa. Na szczęście już się rozwiedli i są szczęśliwy z innymi osobami. 

Ja z moim partnerem też mamy pełno różnic (myślę że to zawsze tak będzie) np. on lubi wypocząć nad morzem ja w górach, on słucha pop a ja rock. Ale mamy swoje kompromisy no i nie są to poważne różnice jak religia, poglądy. Bo z takimi wielkimi to nie wiem czy jest szansa na kompromis....

Oczywiście, jakieś różnice w związku muszą być, bo nie ma chyba dwóch identycznych osób, z dokładnie tymi samymi zainteresowaniami i poglądami. My z Mężem różnimy się w drobnych kwestiach typu ulubiona muzyka czy filmy, ja lubię czytać książki, Mąż bardzo lubi oglądać żużel. Ale to są różnice, które totalnie nie wpływają na nasz związek. Ale te najważniejsze kwestie światopoglądowe mamy bardzo podobne. Mamy zbliżone podejście do kwestii religii, rodziny, dzieci, kariery oraz seksu. To myślę są najistotniejsze tematy. Nad innymi sprawami zawsze można wypracować kompromis. Ja jednak nie wyobrażam sobie życia z kimś, z kim na każdym kroku byłyby różnice, inne potrzeby. Myślę, że ja z kimś totalnie innym ode mnie, nie stworzylabym dobrego związku.