Temat: Ateista i chrześcijanka.

Jestem niewierząca, mąż też, ale tak nie było, jak się poznaliśmy. mimo to, poglądy mamy dośc podobne. Sama jestem niepełnosprawna, ale po cięzkim wypadku, uważam, że to zwykły pech, trafiło na mnie. Ale nie chciałabym się taka urodzić za nic w świecie. Uważam jednak, że każdy zasługuje na życie tak samo jak ja. Gdybym zaszła w ciążę, co jest możliwe w przypadku mojej niepełnosprawności, bo to tlyko wózek, mózg mam w miarę :), i okazałoby się, że dziecko jest cięzko chore, mam nadzieję, że nie robili by problemu gdybym zdecydowała sie usunąć. Za dobrze znam życie i wiem co to znaczy byc niepełnosprawnym świadomym, a co dopiero neipełnosprawnych i nie w pełni np, władz umysłowych. Gdyby jednak ktoś z zewnątrz powiedział mi, że nie mam racji, nie oponowałabym.

Znam osobiście kogoś, u kogo badania prenatalne nic nie wykryły i urodziło się bardzo chore dziecko. Rodzicom jest tak ciężko, że osobiście bardzo mnie to dotyka, ale nie wiedzili i stało się. Co w takiej sytuacji? Nic, też nazwę to pechem. Nade mną nikt nigdy się nie litował, na zasadzie stało się, ale tu...mimo wszystko jakoś kłoci się to mocno z moimi odczuciami. Czy wiara ma tu coś do rzeczy? Nie sądzę.

Masakra! Ciekawe co byś zrobiła gdyby Twój facet ciągnął Cię na spotkania dla ateistów albo wyszukiwał źródeł historycznych wg. których Jezus miał inne życie niż opisuje to biblia, żeby odwieźć Cię od wiary? Jeśli nie możesz przeżyć, że jest niewierzący to moim zdaniem lepiej się rozstać niż zmieniać kogoś na siłę.. 

Mnie przerażają niektóre wierzące osoby. Przeraża mnie brak tolerancji dla odmienności i nagabywanie na siłę do własnego światopoglądu.

Ciekawi mnie czy Twój chłopak akceptuje fakt, że wg Twojej religii należy zachować czystość aż do ślubu? Jeśli tak to jest bardzo tolerancyjnym ateistą i nie powinnaś mieć wątpliwości.. 

Co do chorych dzieci, porażenie mózgowe często występuje jako skutek niedotlenienia, więc trudno taką sytuację przewidzieć przed porodem (i dokonać aborcji). Poza tym tak jak ratuje się każdego członka rodziny, tak samo robi się wszystko, żeby pomóc własnemu dziecku. Taki światopogląd nie wynika z ateizmu tylko z braku posiadania własnych dzieci (i braku empatii). Też czasem z przykrością obserwuje zbiórki pieniędzy na beznadziejne przypadki, gdzie dzieciom nie da się pomóc, ale rozumiem taką postawę, bo dla ukochanej osoby robi się wszystko.. 

u mnie jest odwrotnie bo to on jest wierzacy a ja ateitka  tym tylko ,ze on wierzy w Boga ale nie wierzy w gledzenie kosciola , nie praktykuje zycia meczennika i poglody miewa podobne jak ja , choc nie zawsze . Uwazam ze nie powinniscie wchodzic w tematy ,ktore was dziela bo one dzielic beda , a jedynie skupic sie na tym co was łączy .

U nas jest tak, że ja jestem ateistką - nie istnieje dla mnie po prostu żadna siła wyższa, mam po prostu swoje poglądy na dane tematy (nigdy nie będę chyba za aborcją bez jakiś konkretnych wskazań medycznych  w sensie zagrożenia życia matki czy gwałt, i tym podobnymi).

Zostałam ochrzczona, byłam u komunii (rodzice w sumie ochrzcili mnie żebym po prostu miała w życiu łatwiej - a potem bym mogła wybrać, by nic nie trzeba było załatwiać, kombinować) - rodzice mają podobne poglądy do moich. Niczym mi to nie przeszkadza, nie czuje się przez to katoliczką, po prostu było, jest. Na ślub, chrzest czy czyjąś komunię do kościoła wejdę, ale tylko z szacunku do osób które mnie zaprosiły na daną uroczystość, nie jest to dla mnie żadne przeżycie duchowe, ani żadne szczególne miejsce.

Także do aborcji czy eutanazji, itp., wiara nie koniecznie musi mieć coś do rzeczy, bardziej chodzi o poglądy na te sprawy.

Mój mąż wierzy - ale do kościoła nie chodzi, żartuje sobie czasem ze mnie, że z czasem i ja uwierzę -  nie wiem, nie mam pojęcia, wątpię w to. Zbyt dużo jednak w życiu przeszłam, tak samo zbyt dużo cierpienia widziałam by ot tak uwierzyć nagle w dobrego, miłosiernego boga... To samo co do ślubu naszego (w sumie piszę mąż ale ślub to dopiero przed nami na jesieni, ale od dawna już tak między sobą mówimy mąż/żona :P), dla mnie ślub w kościele nie będzie żadnym więcej przeżyciem jak ślub przed urzędnikiem - ale po pierwsze potrafimy oboje iść na kompromis. 

A co do naszego dziecka - chcemy oboje postąpić jak moi rodzice, ochrzcić żeby jednak w szkolnych czasach itp., miała łatwiej, a potem jak będzie na tyle świadoma swojej wiary/ nie wiary to sama po prostu zdecyduje.

Jeśli szanujecie swoje poglądy i staracie się o kompromis w związku, to nie widzę przeciwwskazań do tego, by planować wspólną przyszłość. To ładnie z jego strony, że zaproponował przyjęcie sakramentu małżeństwa jeśli będzie Ci na tym zależało, ale jak pisała jedna z dziewczyn nie jest to konieczne, bo wyjściem może być ślub jednostronny. I może lepiej, żeby Twój chłopak nie robił niczego wbrew sobie.

Z przykrością przeczytałam niektóre komentarze i dyskusję pod tematem. Ja rozumiem, że większość uczestniczek to ateistki, ale czy to daje prawo do wyśmiewania religii i nazywania katolików uwstecznionymi, narzucającymi swoje poglądy, praktykującymi życie męczennika i wpychającymi komuś swoje średniowieczne poglądy? To ładna tolerancja. Takie przypięcie łatki jakby tolerancja była przymiotem tylko ateistów a brakowało jej wszystkim katolikom. Kiedy wreszcie pojmiecie, że ludzie są różni? Na szczęście zresztą.

Ja też jestem ochrzczona i byłam u komunii, mam podobne poglądy do Ciebie, ale dziwi mnie, że chcesz ochrzcić dzieci i bierzesz ślub w kościele. Dużo łatwiej jest przyjąć chrzest w starszym wieku niż dokonać apostazji. Przez takie praktyki potem mamy państwo kościelne, bo statystycznie 90% polaków to katolicy (w sensie ochrzczeni, którym nie chce się wypisywać z kościoła..) i pod ich religię ustanawia się prawo. Moim zdaniem chrzest dziecku niczego nie ułatwia, 20 lat temu w mojej klasie był chłopak, który nie chodził na religię i nie miał chrztu. Nikt mu nie dokuczał z tego powodu, zazdrościliśmy mu nawet, że nie musi chodzić na religię i na rekolekcje do kościoła 

Zauważ, że żadna ateistka nie napisała, że próbuje odwieźć kogoś od wiary. Natomiast sporo było postów o nawracaniu kogoś, ciągnięcia partnerów na kółka modlitewne itp. Czy to nie świadczy o narzucaniu swoich poglądów?

Dobrze gada

"Ochrzcimy te dzieci itd. ale w dalszym życiu sami podejmą decyzję w co wierzyć."

To błąd. Instytucja kościoła katolickiego jest nie objęta RODO i konkordat nadpisuje mnóstwo przepisów, którym podlegają inne związki wyznaniowe.

Efekt: jeśli ktoś się chce z kościoła wypisac to i tak NIE wykreslają jego danych "bo moze jeszcze wróci".

Procedura apostazji jest śmieszno-straszna z obowiązkowym punktem "nawracania" i argumentami jak dla pięciolatka. Źle się załatwia sprawy w pseudo-urzędzie z kolesiem, któremu psujesz statystykę.

Plus absurd wychodzenia z organizacji, do której się wcale świadomie nie wchodziło. Śmiech na sali.

Sensowniej zostawić dziecku tą decyzję aż dorośnie i przynajmniej zacznie rozumieć cokolwiek (np. Dąbrowę Górniczą) niż chrzcić niemowlaka.

Mam np. w rodzinie dzieciaka który w klasie komunijnej nagle też chciał do komunii, więc poszedł też do chrztu. W tej całej pompie nikt nie zapytał, czym się młody kieruje. A byłby to może dobry moment na rozmowę o konformizmie i różnych takich.