Temat: Co Wy byscie zrobiły? Jestem w mega kropce...

ja wyprowadziłam się z domu mając lat 18, więc wówczas zaczęłam sama decydować o tym, z kim, gdzie i o której wychodzę czy wracam. To jest moim zdaniem najłatwiej w ten sposób odciąć pępowinę, ale wiem, że każdy tak nie może. Moja siostra została z rodzicami, ale powoli forsowała swoje zdanie, i Tobie też to radzę. Aczkolwiek co do nocowania poza domem moi rodzice stawiali się jej właściwie do samego ślubu... cóż, musiała akceptować ich warunki skoro z nimi mieszkała. 

na pewno musisz nabrać pewności siebie, bo będąc niepewna swojego stanowiska nie przekonasz do niego nikogo ;)

Dziewczyno, jesteś dorosła, przeczytaj to co napisałaś. Twój tata nie pozwala Ci jechać do chłopaka. To jest niedorzeczne. Nie bagatelizuję Twojego problemu, bo rozumiem jaki wpływ może mieć wychowywanie przez takich rodziców. Weź się jednak w garść, i zacznij żyć na własny rachunek, albo zaakceptuj tą sytuację jeśli Ci wygodnie w domu i "nie marudź". Nie wyobrażam sobie, żebym moi rodzice dyktowali mi co mam robić. Rady, sugestie - owszem. Ale takie zakazy? Nie wydaje mi się, żeby jakaś dyskusja w tym temacie miała sens, bo widzę że tata to z tych co lubią sobie porządzić.

Jestes typem osoby na, ktore mam uczulenie. Nie walczysz o swoje, wykonujesz "polecenia". Twoje zycie, Twoja odpowiedzialnosc. Jesli bedziesz sie tak dawala kontrolowac rodzicom to w zyciu niczego nie osiagniesz. Rodzice maja byc wsparciem, ale nie szefem. Musisz byc stanowcza masz juz 20 lat!!! 

A do osob, ktore powiedza, ze jesli mieszkasz u rodzicow to musisz przestrzegac ich zasad. Rozumiem to, wiem ze musza byc jakies reguly, ale ciagla kontrola to brak wolnosci, a wolnosc to nasze prawo, ktorego nie moga nam zabronic nawet rodzice.

Zakaz glupi, ale skoro Tata (rodzice) Cie utrzymuja, to sie stosuj.

Ja tez tak mialam. Od 18 urodzin moglam wracac o ktorej chcialam, ale uprzedzac, ze nie wracam na noc. Majac niecale 19 na dobre sie wyprowadzilam i robilam co chcialam.

Chyba pamiętam Twój temat i znowu strasznie Ci współczuję. Teraz to nawet nie tyle co rodziców, co słabego charakteru - gdybyś była silniejsza nie martwiłabyś się słowami, że masz żyć na własny rachunek.

Masz 2 wyjścia: wojna albo pokój. 
Wojna = zrobisz to co uważasz za słuszne, może się okazać, że rodzice postanowią Cię ostatecznie odciąć ze złości, będzesz miała wreszcie możliwość zrobić coś dla siebie, wyprowadzić się, zamieszkać na stancji, zacząć dbać sama o siebie
Pokój = i nadal będziesz się czuła, jakbyś miała te 12 lat. I tą niską samoocenę i poczucie, że nie możesz walczyć. A za 5 lat będziesz żałowała, że tak długo zwlekałaś.

Ja bym pojechała na Twoim miejscu, mimo wszystko. Jesteś w moim wieku i nie wyobrażam sobie już słuchać mamy/taty w kwestii 2-dniowego wyjazdu, gdziekolwiek bym nie jechała (no, może gdybym miała lecieć do Nigerii to mogłabym mieć na uwadze jej zdanie). To naprawdę Twoje życie, nie marnuj go.

Serio??? Jak to czytałam to myślałam, że masz max 17 lat. Postaw na swoim, a jak trzeba będzie się wyprowadzić to się wyprowadź, w końcu dzieckiem już nie jesteś.

Z doświadczenia moich znajomych wiem, że im więcej zakazów wobec dziecka dorosłego, które mieszka z rodzicami, tym większy małpi rozum po wyprowadzeniu się z domu. I tak kiedyś zanocujesz u swojego chłopaka, prędzej czy później. Określ swoje prawa w domu.

Jedz i sie nie przejmuj !

no a jeszcze pytanie: uczysz się jeszcze czy już pracujesz i utrzymujesz się sama? bo to też ma znaczenie.