Temat: Jak często odwiedzacie teściów ?

Mój moich odwiedza może raz w roku, chociaż ja jeżdżę do domu co najmniej raz w miesiącu. Ja jego mamę widzę jak przyjedzie, może raz na pół roku, bo też się wyprowadziła na drugi koniec Polski.

O matko, współczuję. Ja tam też nie mam najlepszych teściów, no teść jeszcze spoko, ale taki pod pantoflem teściowej, cichy i generalnie niewiele go obchodzi, chociaż nawet go lubię, a przynajmniej szanuję :) Natomiast teściowej nie trawię, kiedyś jeszcze uszło, ale od kiedy mamy dziecko to już w ogóle odechciewa mi się z nią widzieć. Ostatnio usłyszałam, że się na mnie obraziła, w sumie dobrze, może nie będzie nas zapraszać. :P Niedzielnych obiadków (cotygodniowych) nie wyobrażam sobie ZA NIC, ale rozumiem, że Twój narzeczony chce z Tobą jeździć, mój mąż też woli ze mną. Czemu? Bo jak jest sam, to matka mu truje. A jak jest ze mną to albo się powstrzymuje przed truciem jemu albo truje mi albo ze mną gada, a on ma spokój. Po prostu tak mu łatwiej w kontaktach z nimi, może Twój narzeczony ma podobnie, że Ty podtrzymujesz go tam na duchu? Zdecydowanie porozmawiałabym na Twoim miejscu z narzeczonym, że co tygodniowe wizyty wg Ciebie to za dużo, zaproponuj jakąś alternatywę, ewentualnie jeździjcie raz na 2-3 tygodnie, ale na dłużej? Łatwiej znieść to za jednym zamachem niż co tydzień. :P Powodzenia, bo im szybciej to ukrócisz, tym łatwiej będzie się teściom potem przyzwyczaić po ślubie, żę rzadziej się z nimi widzicie. :)

Do moich rodziców co tydzień w niedzielę przyjezdzają na obiad mój brat z bratową i bratankiem. Dodatkowo często spędzamy razem soboty na działce, czasami też w tygodniu. Moja mama zajezdza do nich do domu pomóc poprasować ubrania małego, posprzątać, czasami zawozi obiad. Jak bratowa z dzieckiem wyjechała teraz na tydzień to mój brat codziennie jest u nas w domu, zawsze zachodzi na chwilę, żeby pogadać. No ale to wynika raczej z tego, że zawsze mieliśmy wszyscy bardzo dobry kontakt, dodatkowo moi rodzice uwielbiają moją bratową bardziej niż własne dzieci, zresztą ona też mówi do nich "mamo" i "tato" :D. Ktoś może powiedzieć, że jesteśmy ze sobą o wiele za blisko, ale jak nie z rodziną to z kim?

No kropka w kropkę to samo, co u mnie!!! Telefony, ciągłe nagabywanie, mówienie synowi, że to przeze mnie i to żądanie mnie do telefonu. I się pewnie, tak samo jak ja, próbujesz nieudolnie wykręcić z jej nakłaniania, wielka klucha w gardle, aż dusi z bezsilności, a ta jędza ciśnie i ciśnie. Jak ja Ci współczuję...

Dziewczyno, walcz!!! O siebie i o niego! Tłumacz chłopakowi, że ma z tym problem, bo on się wykończy w takiej relacji. To nie jest normalne. To jest chore. On jest dorosły, a rodzice nim manipulują. I nie dają mu być szczęśliwym z Tobą. Im dłużej to będzie trwało, tym będzie gorzej, a te tłumoki będą coraz bardziej cisnąć. U mnie, jak się młody urodził, to zrobił się w mojej głowie reset na nich i wtedy dopiero zaczęłam walczyć i się stawiać otwarcie. A tak to się wcześniej dusiłam. Uważam, że 12 lat mojego związku to było popieprzone lawirowanie między ich akcjami i robienie ciągłych uników. A potem te kłótnie, mój płacz i moje słowa: "żałuję, że z tobą jestem, bo przez ciebie muszę się użerać z tą krową." Jak mu było przykro... Ale wtedy podjęłam decyzję - "to jest twoja matka i to ty musisz się z tym rozprawić. Ja nie mam zamiaru w tym uczestniczyć." I wiesz co? Wyszło nam to na dobre. Ten nasz wieloletni konflikt zniknął. Miałam tyle żalu do niego - o te wszystkie przykre sytuacje, które miały miejsce z udziałem ich rodziców, a on, pizduś jeden, nawet słowem nie zareagował. I o te wszystkie sytuacje, gdy jego matka robiła do mnie podjazdy w chwili, gdy akurat byłam sama (a potrafi po mistrzowsku suka wyczaić momenty). I jakoś mi z czasem ten żal przeszedł. Sama też zrozumiałam, że mój facet to też człowiek, omotany przez matkę i że ma z tym ogromny problem. I on też postanowił się jej wreszcie postawić. Rok to trwało. Z łapami do niego wyskoczyła, gdy jej powiedział, żeby naszego syna nie szarpała za rączki. Bo ona wie wszystko lepiej. Wiele takich sytuacji było. Przychodził poturbowany psychicznie. I mówił, mówił i mówił. Tygodnie mu zajmowało zbieranie się. A jaki stres miał, gdy zbliżał się termin kolejnych odwiedzin. Ona, oczywiście, gówno zrozumiała. A właściwie zrozumiała jedno - "Aneta cię przekabaciła." I bardziej fochami, niż zrozumieniem nas, odpuściła ciągłe najazdy. Ale mój facet zrozumiał na serio. Ile go to nerwów kosztowało. Do teraz jeszcze czasem przeżywa niektóre kłótnie z nimi. Ale przynajmniej ja wiem, że mogę na nim polegać. Że mnie nie wystawi. Że mogę na niego liczyć. A nie tak, jak wcześniej - będzie po naszemu, chyba, że jego mamusia ma inne plany, to wtedy synek zrobi po mamusinemu - dla świętego spokoju.

Aż mnie ciarki przechodzą, jak sobie to przypominam. Ale jak tu powiedzieć starszej osobie, że jej/ jego zachowanie to brak szacunku do ciebie? To jest ten pieprzony respekt do starszych. Ta ich bezczelność w ciągłych atakach. I obawa, że ich synek stanie po ich stronie, zaślepiony spełnianiem ich woli - dla świętego spokoju. A ty zostaniesz na lodzie, ta jedyna frajerka. A oni go jeszcze pogłaskają i powspółczują takiej dziewczyny. Wrrr.

Jeśli w jakiś sposób Twój facet przeczyta ten wpis, to mam dla niego wiadomość. Albo sama mu to powiedz:

jesteś cipa. Pozwalasz swoim rodzicom na manipulowanie swoim życiem i na krzywdzenie osoby, którą kochasz. Jeśli ją kochasz naprawdę, to walcz o waszą suwerenność, która się wam należy. To nieważne, że to są Twoi rodzice. Nic ich nie usprawiedliwia. I Twojego zachowania również. To Ty masz problem z nimi, nie Twoja dziewczyna. I to Ty powinieneś być tym silnym, który odpiera ataki. Ale pewnie, jak Ci mamusia nadaje na Twoją dziewczynę, to nawet słówkiem nie piśniesz? Albo tylko niemrawe: "mama przestanie." Współczuję Twojej kobiecie, bo ma z Tobą naprawdę ciężko. Jak ona ma Ci ufać, jak ją wystawiasz na konfrontacje z osobami, z którymi sam sobie nie radzisz? Przestań to robić, bo to niszczy wszystko, co dobre między wami. Z tego robi się żal i zawiść. Wasz związek to wasz wybór. I tylko wasz. Nikogo więcej w nim nie powinno być. Mam nadzieję, że sobie poradzicie. Że przetrwasz, a ona razem z Tobą. Domyślam się, jak sprzeczne uczucia Tobą targają. Mam w domu przykład takiego popaprańca - mój facet. Wiem, jak jest Ci ciężko myśleć, że możesz zawieść matkę i ojca i narazić się na ich gniew. Ale tak nie powinno być. Dorośnij wreszcie i zacznij budować nową rodzinę. Tym razem zdrową. Z solidnymi podstawami - Tobą i Twoją kobietą.

Jedynym problemem jest to, że nie lubicie się za bardzo z Tesciami. Gdyby było inaczej, to byś pewnie miała inne zdanie na temat niedzielnych obiadów u nich. Ja mam dobry kontakt z Tesciami, mój Mąż z kolei lubi się z moimi Rodzicami. Ani jedni ani drudzy nie wtracają się w nasze życie i to jest chyba klucz do sukcesy. My mamy taki system,  ze jeden weekend spędzamy u Teściów, kolejny u moich Rodziców, a następny w domu. I tak na zmianę. Bardzo nam taki układ pasuje. Do moich Rodziców mamy niecałe 30 km a do Teściów niecałe  100 km.Chcemy żeby Dziadkowie mieli możliwie, jak najczęstszy kontakt z naszym Synkiem. 

My sie z tesciami widzimy mniej wiecej co kwartal. Ale jak sie widzimy to juz na dluzej , zazwyczaj 2-3 tygodnie. A ja bym mogla na obiad co tydzien wpadac i do rodzicow i do teciow, albo u nas sie spotykac:)

.

czyli wychodzi na to, ze tesciow widujesz raz w miesiacu i masz pozniej od nich spokoj. Jakbym ja miala kontakt ze swoja raz w miesiacu to tez bym ja trawla jakos. A dopoki nie postawilam sie to mi tesciowa gitare zawracala co drugi dzien ze musi do dziecka przyjsc (maz byl w pracy prawie zawsze) a w wolny weekend i kazde swieto trzeba bylo wysiadywac po x godzin u kwoki. Teraz juz tesciowa wie ze ma nawet nie dzwonic do mnie....