Temat: On...nie potrafi rozmawiać?

jabym się zastanowila nad slubem 1,5 roku razem to za malo...

A jesteś pewna, że mu zależy na Tobie? Bo w sumie trochę tego nie widać - nie wykorzystuje okazji do pobycia z Tobą dłużej, nie chce, żebyś przyjechała, nie lubi rozmawiać przez telefon czy skype, nie lubi planów i rozmów o przyszłości, nie pisze smsów, wstydzi się gadać przy kolegach, nie myśli o zmianie pracy, woli odpuścić niż coś zmienić... Generalnie zero jakiejkolwiek inwencji, wszystko jest na nie. Ja rozumiem, że każdy człowiek jest inny, ale czy on się w ogóle stara o Wasz związek? Pierwsze, na co zwróciłam uwagę, to jego dziwne zachowanie przy kolegach - ok, może nie ma warunków, żebyś do niego przyjechała, ale krępuje się, że usłyszą Waszą rozmowę telefoniczną? No to już jest dziwne. Mój ojciec często wyjeżdża do kilkudniowej pracy, śpi razem z innymi pracownikami po hotelach, często w jednym pokoju i żaden nie ma problemu, żeby zadzwonić do dziewczyny/żony, wysłać smsa czy mmsa, dla nikogo nie jest to powód do wstydu, zażenowania czy czegokolwiek - to po prostu normalka, że każdy wieczorem się kontaktuje z bliskimi. Tak samo każdy wykorzystuje nadarzające się okazje, by zjechać wcześniej do domu lub przy chwilowym zastoju chociaż na jeden dzień wrócić. Może Twojemu narzeczonemu odpowiada taki związek na odległość i spotkania weekendowe, pytanie tylko, czy Tobie odpowiada.

Hmm mam podobną sytuację, mój mąż jest średnio przez 4-6 miesięcy poza granicami kraju i tak od 5 lat. I powiem Ci tak, ogólnie to da się tak żyć pod warunkiem, że ma się odpowiednie wsparcie ze strony swojej połówki. Mój tam gdzie może mi to zorganizować sam mnie zachęca do przyjazdów w odwiedziny. pomieszkania razem i wiem, że jestem kimś ważniejszym od kolegów, jeśli jest poza domem do rzadkości należą dni kiedy mamy ograniczony kontakt. Mimo różnic czasowych zawsze znajdzie min. pół godziny by porozmawiać o naszych dniach, czasem się wyżalić mi albo umożliwić mi ponarzekanie ;). Ba, czasem potrafi zrezygnować z jakichś okazji towarzyskich jeśli jest daleko jeśli wie, że uniemożliwiłoby to nam kontakt. 

Moim zdaniem głównym problemem u Ciebie nie są jego wyjazdy ale dbanie o Twoje potrzeby (kontaktu, organizacji wspólnego czasu wolnego). Poza tym tam gdzie ja obserwowałam inżynierów na wyjazdach... no cóż są ludzie i ludzie. Jedni potrafią być wporządku wobec swoich rodzin a inni niestety mocno korzystają z wolności nawet jeśli mają partnerki na zasadzie czego oczy nie widzą i zaliczają jakieś jednorazowe wyskoki, podrywy itd... Nie sugeruje, że tak jest u Ciebie ale gdyby mój partner miał takie podejście jak Twój to też nie byłabym go taka pewna bo to wygląda jakby on niekoniecznie chciał mieć tam gdzie bywa jakąś kontrolę...

Wypowiem się, bo to moja branża, z tym że ja pracuję w biurze. Masz kilka opcji:

- zaakceptować (ludzie tak żyją latami, mają dzieci itp.), ale wtedy byłabyś że wszystkim sama

- przekonać go do pracy w biurze projektów, niech zrobi praktykę i uprawnienia projektowe 

- rozstać się z nim

Wczuj się w jego sytuację i zrozum. Praca na budowie to często praca 24h/dobę i ogromna odpowiedzialność i stres. A Ty mu do tego dokładasz swoje marudzenie i pretensje. To kiedy wy się poznaliście jak jego cały czas nie ma, a jak jest to nigdzie nie wychodzi? Zimą jest mniej robót, wtedy też go nie ma cały czas? Widziały cały co brały - małomowny, zamknięty facet z pracą w delegacjach. A tu nagle pretensje. Spróbuj na to spojrzeć z nieegoistycznego punktu widzenia. 

może to pracoholik  i właśnie tak chce żyć i taką chce mieć pracę.Ty masz prawo tego nie akceptować i odejść.Ja tez pracuje ok 60 h w tygodniu i faceci też tego nie rozumieją. Nie znaczy,że nie kocham, nie dbam. Pracy jednak nie zostawię i nie zmienię bo jest bardzo ważna w moim życiu.

Mężczyzna autorki ma 33 lata, a więc jest już "ukształtowanym" mężczyzną i w dodatku - ma już swoje przyzwyczajenia, których pewnie nie będzie zmieniał bo po co.On nie musi iść na kompromis: ma pracę, zarabia, jakoś sobie układa w tej chwili życie prywatne.  Jego zdaniem wszystko jest ok, w jak najlepszym porządku. A tu narzeczona która wierci dziurę w brzuchu bo ona sobie inaczej wyobraża życie we dwoje. No cóż - nie wszyscy do siebie pasują i czasem warto się nad tym zastanowić. Autorka już wie że chce mieć 3 dzieci, a czy on chce? Może i  chce, ale nie będzie z tego tytuły wyrzekał się swojeg dotychczasowego życia (tak podejrzewam). To - w jaki sposób dzielimy obowiązki domowe, kto się zajmuje sprzątaniem, gotowaniem i ogarnianiem codziennej rzeczywistości trzeba jednak ustalić przed ślubem żeby potem nie obudzić się z ręką  w nocniku. Przy dwóch tak skrajnych osobowościach ciężko to widzę. Dla takiego pana w rozjazdach to pasuje mi taka kurka domowa, która z przyjemnością będzie wyczekiwać męża w weekendy a nie ambitna dziewczyna którą wydaje mi się że jesteś. Uważaj żeby nie okazało się że sytuacja życiowa z ambitnej młodej kobitki  zrobiła z Ciebie właśnie taką kurkę. Bo ktoś w tym związku będzie musiał się poświęcić, a jeśli nie on, to Ty...

Jest gejem czy co?Nie pogada przy Damianie,nie możesz przyjechać itd.

To ,że się oświadczył nie znaczy ,że dojrzał do małżeństwa. Skoro stawia kolegów wyżej niz Ciebie to coś tu jest nie tak. Szczególnie ,że widuje się z nimi ciągle. Ja bym się w to nie pakowała...

Może jakbyście się na serio rozstali to wtedy by do niego dotarło czego chce. I tak na marginesie, to zachowuje się podejrzanie, jakby cos ukrywał...

Miałam Ci zadać identyczne pytania. Mój chłopak jest za granicą i generalnie czasu nie ma na nic, bo pracuje, pisze doktorat i ma zajęcia na uczelni. Ale codziennie dzwoni i potrafimy wisieć na skypie w tzw. międzyczasie, jak robi sobie kolację, czy układa papiery na biurku. Może głupie, ale miłe, bo chociaż na te parę minut można się usłyszeć. Nie wyobrażam sobie, żeby się wstydził porozmawiać ze mną przy znajomych, nie dzwonił w tygodniu, czy powiedział, że nie mogę do niego przyjechać. Tak jakbyś nie była częścią jego życia, a elementem jakieś alternatywnej rzeczywistości. Porozmawiałabym z nim szczerze i powiedziała, że tak się czujesz (oczywiście jeżeli się tak czujesz, a to nie tylko moje domysły). I zapytała z czego wynika to jego dziwne jak na kogoś kto jest zaręczony i planuje ślub zachowanie. 

wyglada to troche tak jakby on cie nie kochal,albo jakby mu nie zalezalo