Temat: Czy ja jestem dziwna?

Wcale nie jest dziwne :) Każdy z nas dojrzewa inaczej :)Jedni mają swoj okres szaleństwa w wieku 15-16 lat a inni chcą sie wyszaleć później. Jeden jest gotowy na założenie rodziny w wieku 25 lat a inny po 30 nie będzie sobie tego wyobrażał. Widać, że wiesz czego chcesz i to nie jest Twój kaprys :) Powodzonka :)

A rozmawialas z facetem jak on to widzi? Bo myslec' ze kiedys tam cos tam' to jedna sprawa, a przyjsc z pierscionkiem i zaczac dzieci plodzic to juz co innego... I jak Twoj chlopak sie zapatruje na wspolna przyszlosc? Czy szuka matki polki czy ma nadzieje, ze skonczysz  studia i bedziesz sie rozwijac? Moim zdaniem to nawet jezeli sie przyjmie jego najlepsze checi do bycia z Toba na powaznie to moze mysli ze powinien Ci dac czas sie rozwinac edukacyjnie i zawodowo (z tego co pamietam z innych postow to sam jest dosc ambitny). W ogole to szanuje ze zalezy Ci na rodzinie i jest to dla Ciebie priorytet nr 1, ale majac 33lata to Twoj wiek wydaje mi sie strasznie mlody na zakladanie rodziny. A w ogole to faceci tez czesto chca miec dobre zaplecze finansowe i dom bo czuja sie odpowiedzialni za rodzine i niekoniecznie chca najpierw robic a potem myslec co dalej. 

mysli powaznie, dziecko chcialby jiz teraz ale titaj ja jestem przeciwna bo noe cjce byc od niego zalezna, dlatego najpierw szkola, chce coa odlozyc dlayegoo uwazam ze za dwa latanedzie najlepazy moment

kazdy jest inny. Ja w wieku 22 lat strasznie chcialam miec dziecko, udalo sie rok pozniej. Wiec rozumiem. A gadania kogos, komu w zyciu nie wyszlo.... jeszcze wiele razy sie z tym spotkasz. olac

Tak, moim zdaniem to dziwne.
Mnie w Twoim wieku dzieci i mąż nawet przez myśl jeszcze nie przeszły.
Posiadanie dzieci (ogólnie założenie rodziny) to niezła orka, nie ma co się oszukiwać, że jest cudownie, więc zawsze się dziwię, że ludziom spieszno to takich decyzji...

.... bo teraz taka moda, że dziecko przed 30 jest passe, kobieta powinna robić karierę i być niezależną...

Rób jak uważasz, nie oglądaj się na innych, bo to Twoje życie i Twoje wybory.

Ja wyszłam za mąż mając lat 23 i w tym samym miesiącu rozpoczęłam studia prawnicze wieczorowo. Na dziecko zdecydowałam się po 4 roku, okazało się jednak, że zanim obroniłam pracę magisterską urodziłam jeszcze bliźnięta.Nnie miałam pomocy z zewnątrz, bo moja mama zmarła przed urodzeniem pierwszego dziecka, a tata był jeszcze aktywny zawodowo. Studia skończyłam z wynikiem dobrym i to one otworzyły mi takie możliwości zawodowe (choć w końcu nie zrobiłam aplikacji), że teraz nie muszę się obawiać, czy emerytury wystarczy mi na wszystkie opłaty i całą resztę. A więc - nauka i pozycja zawodowa przede wszystkim Naprawdę bez miłości da się żyć, ale bez pieniędzy niestety nie. Mój przykład świadczy o tym, że można pogodzić studia, ciążę i opiekę nad dziećmi, jeśli partner (mąż) trochę pomoże. Istotnie, to trochę niepokojące, że sporo starszy facet nie próbuje zalegalizować Waszego związku - pewnie boi się utracić niezależność. Na wszelki wypadek inwestuj w siebie a jeśli wyjdzie właśnie z nim to dobrze, jeśli nie, to "tego kwiatu na pól światu"

moze ze po 5 latach na studiach bedziesz siedziec w pieluchach z dzieckiem w domu zamiast zdobyc doswiadczenie, znalezc prace itd? Mialam taka kolezanke, 5 lat na studiach a teraz zamknieta w domu z 2 dzieci, 30 lat na karku zero doswiadczenia, przepracowanego roku itp

Na Twoim miejscu bym popracowała chociaż z 2 lata po studiach, bo tak to siądziesz  w pieluchach, zero doświadczenia zawodowego, zależna od męża i na co ci studia.. równie dobrze, możesz zajść teraz.