Temat: Czy słuchacie się rad swojej mamy?

No co TY, masz swoje życie i masz prawo żyć jak uważasz za słuszne - żadne podkuliwanie ogonu nie wchodzi w grę! Może rozluźnij na jakiś czas więzy z rodzicielką i ucinaj rozmowę kiedy ona znowu chce Ciebie zmanipulować. Jej już nie zmienisz, ale możesz zmienić swoje podejście do jej "gadek".

faktycznie, dziwne ze autorka się dziwi ze matka chce by rodzina tworzyła jedność i była szczęśliwa i zdrowa. to bardzo dobrze świadczy o matce.

hahaha, no świetna rada -rozluźnij więzy z matka i odetnij sie od niej. MAtko! chyba dobrze robię ze niem ma dzieci. a nie można po prostu wysłuchać rad matki a potem zrobić i tak po swojuemu?

Napisałam wątek bo byłam ciekawa czy inni tez mają problem z mamą, czy raczej dobrze się dogadują  i nie kłócą. Oczywiście rozmawiałam na ten temat z moimi przyjaciółkami, ale one takich problemów nie mają bo mamy dają im zdecydowanie więcej luzu w wyborze stylu życia i podejmowaniu decyzji. Zresztą tu w ogóle jest dość duża różnica bo obie moje przyjaciółki po prostu przyjaźnią się ze swoimi mami i są bardziej na stopie koleżeńskiej. Moja mam nigdy nie była moją przyjaciółką i nie miałyśmy ani nie wytworzyłyśmy między sobą takich relacji. Po prostu strasznie mnie już męczą te ciągłe sprzeczki.

Odcięcie się od mamy wydaje mi się kiepskim pomysłem. Takich problemów się nie zmieni,  ale uciekanie od nich to chyba też nie wyjście. Chociaż nie oszukuję, że chciałabym mieć trochę psychicznego spokoju. A o robieniu tego co ja uważam za słuszne już pisałam. Zawsze prowadzi to do kłótni i oskarżenia mnie o kłamstwa i działanie za jej plecami.

Nie wiem jakoś bardzo ubodło mnie to że twierdziła, córki jej koleżanek są bardziej posłuszne. Mi się wydaje ze prawda leży gdzie indziej. Córki jej koleżanek są po prostu bardziej podobne do ich  matek i się przyjaźnią więc jasne jest że się dogadują, jak mają takie samo zdanie. Wydaje mi się że mama nie potrafi zrozumieć, że ja nie robię jej na złość, ale jestem po prostu innym człowiekiem niż ona.

Ja słucham, z tym że to nie jest wtrącanie się w moje życie etc., tylko na ogół sama proszę o radę w takich błahych sprawach, nie wiem w co się ubrać na daną okazję, czy coś mi wypada etc. - wtedy słucham, ale nie wyobrażam sobie żeby mama mówiła mi co mam robić tak na poważnie w życiu, wtedy byśmy chyba od razu się pokłóciły i popsuły sobie dobre relacje. 

nie

Widac ze masz dramatyczna mame, ktora do tego mysli, ze wszystko wie najlepiej i do tego rozmawia z Toba jak z dorosla... Aczkolwiek na pewno chce dla Ciebie jak najlepiej. Na Twoim miejscu to bym jej podziekowala za dodatkowy punkt widzenia ale bym sie zbyt nie klocila. A do tego pewnie bym ograniczyla gadanie o szczegolach zycia aby mi nie wyskakiwala z dodatkowymi radami. A tak PS to moja mama jest z typu 'zrob jak uwazasz' i zawsze mi kategorycznie odmawiala dawania rad... Tez sie o to strasznie wkurzalam bo uwazalam, ze jako mama to powinna mi dobrze radzic :DDD I tak zle i tak niedorze...

Z moją mamą nie mam takich problemów, ale to nie z nią się wychowałam. Za to moja babcia jest bardzo podobna. Dalej czasem próbuje mnie tak urabiać, zwłaszcza, że na jakiś czas znów z nią mieszkam, ale dużo się zmieniło. Jak tylko skończyłam osiemnaście lat, urwałam się z łańcucha. Poinformowałam, że w najgorszym razie może mnie nie przyjąć do domu, ale władzy nie ma nade mną żadnej i o ile zawsze chętnie przyjmę spokojną radę, tak żadnego męczenia tyłka więcej słuchać nie będę. Kilka razy się przeprowadziłam i chyba po prostu zrozumiała, że wolę chodzić głodna niż zamęczać się z nią psychicznie, a kiedy w domu byłam gościem - łatwiej jakoś przychodziło jej rozumienie naszych rozmów. Obie się zmieniłyśmy, ja dziś częściej myślę nad jej radami, ona rzadziej się tak skrajnie wtrąca.

Tak też już  próbowałam, podziękuję jej i powiem ze się zastanowię tylko ona często wymaga odpowiedzi od razu albo wydzwania później całymi dniami żeby się dowiedzieć co w końcu zrobiłam czy też jaką decyzję podjęłam. A jak jej grzecznie powiem, ze nie podoba mi się ze tak do mnie wydzwania i mnie rozlicza ze wszystkiego to foch murowany. Wiem, ze z jej strony emocjonalny szantaż i chciałabym się nie przejmować ale po prostu  nie potrafię.

A o ograniczaniu szczegółów z życia to raczej nie ma mowy bo mama jest mistrzem w zadawaniu 1001 pytań, a jak staram się odpowiadać zdawkowo to prowadzi to tylko do kolejnej kłótni, że z nią rozmawiać nie chcę. Ze mną to też jest kwestia tego ze ja osobą towarzyską i wylewną nie jestem i po prostu nie lubię rozmawiać o pierdołach i o tym co jadłam wczoraj na śniadanie. A mama chciałaby wiedzieć chyba dosłownie wszystko. Ja już w ogóle się nie pytam mamy o radę bo jak zdarzyło mi się o coś spytać to traktowała mnie dosłownie jak 5letnie dziecko. Przykładowo jak się wyprowadzałam to spytałam się jej jak tam wygląda płacenie za czynsz, wodę itd. Mama mieszkała na tym mieszkaniu jakiś czas temu więc wiedziała co i jak, ale zamiast rzeczowo mi odpowiedzieć na pytanie że woda jest w czynszu, sam czynsz to jakieś 200zł i płaci się to w ZBMie to zaczęła mi mówić  jak mam tam dojść (przecież wiem gdzie jest u nas ZBM), albo może jednak dojadę autobusem, to muszę wsiąść na takie a takim przystanku, tam dojeżdża autobus nr taki i taki, ale bilet musze kupić w tym kiosku wcześniej bo później nie będę miała gdzie, potem przejdę przez ulicę skręcę w lewo, wejście jest od tylnej strony, muszę przejść przez taki ogródek, jak wejdę to na lewo jest korytarz, prosto tym korytarzem......całą transakcję przy okienku w kasie też mi opisała. To nic że mieszkam w tym mieście prawie 30 lat, wiem gdzie jest ZBM, przystanki i jakie autobusy gdzie dojeżdżają. Wiem, że pewnie sporo z Was będzie uważała ze przesadzam, ale z nią zawsze to tak wygląda. Kupi mi szampon to mówi mi jak musze umyć głowę, bo przez poprzednie 27 lat na pewno robiłam to źle, powiem jej ze jadłam naleśniki na śniadanie (jak już to ze mnie wydusi) to zaraz spyta się jak je robię, a później opisuje mi swój przepis, który oczywiście znam bo słyszałam go już ze 50 razy łącznie z instruktarzem na żywo w kuchni. Nie wiem może przesadzam, wiem że powinnam się cieszyć ze mam taką mamę ale po prostu nie mogę pozbyć się uczucia że spotkania z nią to droga przez mękę. Nie idę na nie z przyjemnością  a jak na ścięcie z przyklejonym uśmiechem na twarzy. Nie powinno tak być, ale po prostu nie mogę tego przezwyciężyć. Starałam się zmienić nasze relacje na bardziej przyjacielskie, pójść na zakupy, na kawę, rozmawiać o bardziej błahych sprawach, ale jakoś strasznie sztucznie się w tym wszystkim czuje i nie mogę wyzbyć się uczucia, że nie jest to naturalna relacja między nami.

.

O kurde... Troche przekichane... Duzo nie zrobisz bo mozgownicy jej nie zmienisz. Wiesz, mamy raczej nie zmienisz, szybciej swoje nastawienie... Mam nadzieje, ze uda Ci sie troche do tego zdystansowac i brac to gderanie z przymruzeniem oka.