Temat: Tak bardzo chce odejść!

Nigdy nie pomyślałabym, że mnie to spotka... 6 lat temu byłam z cudownym chłopakiem, ja miałam 20 on 22. Niestety moja mama jest toksyczną osobą. Całe życie o wszystko mnie strofowała, trzymała pod kloszem, w wieku 21 lat nie byłam nigdy na całonocnej imprezie. Nie mogłam nigdzie wychodzić. Wszystko robiłam źle i tak w sumie pozostało do dziś. Przeszkadzał jej każdy mój chłopak, w tym On. Że nie pracuje (studiował dziennie), że jej się nie podoba z wyglądu i takie inne bzdury. Był dla mnie bardzo dobry, szanował i kochał, czułam to w każdej sekundzie mojego życia. Niestety pod wpływem matki zerwałam z nim. Miałam dość wiecznych awantur. maltretowania psychicznego. W tym czasie studiowałam zaocznie i pracowałam. Oczywiście praca też jej moja przeszkadzała, bo czasem szłam na nockę i chciałam się wyspać rano. W końcu mój znajomy zaproponował mi wyjazd do UK, ja bez namysłu się zgodziłam i... uciekłam. Uciekłam od niej! Na początku byłam szczęśliwa. Związałam się z moim obecnym mężem (spodobał mi się, bo był taki MACHO!), szybko zaszłam w ciąże i straciłam przez to prace. Później urodził się Syn i skończyła się moja sielanka. Wyszedł z mojego męża potwór. Nie bije mnie (dwa razy na mnie podniósł rękę to pożałował tego szybko). Ale teraz on wykańcza psychicznie. Ile razy słyszałam obelgi typu "szmato" itp. Nic w domu nie robi, nawet nie potrafi wrzucić śmieci do kosza tylko kładzie na kosz od prania, nie dba o higienę, śmierdzi od niego, on ma pieniądze, mi nic nie daje, ciągle siedzi przed telewizorem, nawet nie odpowiada jak do niego coś mówię. Ani raz w życiu nie był a dzieckiem na placu zabaw. Nie wiedziałam co ze sobą mam zrobić. Aż do teraz. Jakiś czas temu odezwał się do mnie On. Niedawno zmarła mu żona, była w ciąży. Jakoś się pozbierał. Powiedział, że nigdy o mnie nie zapomniał. Do dziś ma nasze zdjęcia i nawet smsy przechowuje. We wrześniu lecę do Polski na dwa tygodnie. Wiem, że spotkam się z Nim. Tak bardzo bym chciała żeby był teraz przy mnie. Nigdy nie pomyślałabym, że zdradzę swojego męża, ale dla mnie on już nie istnieje. Mam wrażenie, że mnie nienawidzi, jest ciągle złośliwy. Przez 5 lat pobytu tutaj nie zabrał mnie nigdzie, tyle razy go prosiłam żebyśmy chociaż do Londynu pozwiedzać pojechali. On ma to gdzieś. Przy znajomych odgrywa oczywiście idealnego męża i tatusia, więc nie mam tutaj na kogo liczyć. Już nie mam siły walczyć o to małżeństwo!  Chce teraz walczyć o spokój dla mojego dziecka i dla mnie. Schudłam ponad 18 kg, kosztowało mnie to wiele wyrzeczeń i siły. Nauczyłam się przez to determinacji i stałam się pewniejsza siebie. Dzięki temu, odważyłam się na ten krok w życiu. Chce od niego odejść, ale w UK to nie takie proste z dzieckiem. Od stycznia Syn idzie do przedszkola. Ja chce iść do pracy i odłożyć jakieś pieniądze. Czeka mnie ciężki rok... Jestem narazie przerażona tym wszystkim. Że mąż nie puści mnie tak łatwo z dzieckiem, że w Polsce nie mam gdzie mieszkać, że nie mam pracy, że rozwód nie przejdzie tak gładko, że sobie sama nie dam rady. Ale wiem, że MUSZE to zrobić! Chociażby dla synka. Nie chce żeby patrzył na takiego ojca jakiego ma. Sama zgotowałam sobie ten los i dobrze o tym wiem. Nie wiem po co pisze, bo nie oczekuje rady. Po prostu nie wiem, może ja przesadzam, może to jest normalne życie...