Temat: Rozstać się z nim przez jego matkę ?

Widzę że bardzo trafny nick żmijo

Ja mam inny charakter od mojego chłopaka, gdyby taka sytuacja była z mojej strony to bym krzykneła na matkę raz drugi i myślę , żeby poskutkowało ale w jego przypadku jest inaczej. Czy krzykiem czy prośbą nic nie działa, ona za wszelką cene chce pokazać kto rządzi i gdzie jest moje miejsce 

nie do konca sie zgadzam. znam bardzo wiele zwiazkow, ktore rozpadly sie przez czyjes matki.  nawet dwa moje - ale bogu dzieki za taka mamusie, bo z perspektywy czasu, faceci byli straszni. nie wyobrazam sobie byc w pelni szczesliwym zwiazku, ktorego nie akceptuja rodzice jednego z partnerow. moze to dziwny poglad, ale tak mnie mamusia wychowala ;)   

a z tym zdaniem w ogole sie nie zgadzam. ja zawsze mialam swietny kontakt z " tesciowymi" i czulabym sie bardzo zle, gdyby ktoras mnie nie lubila.  I co on moze? moim zdaniem bardzo duzo - porozmawiac, powiedziec, ze rani go zachowanie matki, z moim charakterem to bym sie nawet poklocila.

przestancie tyle siedziec u niego. spedzajcie czas u Ciebie lub na powietrzu - jest tez mozliwosc, ze mamusia sie wystraszy,ze synuc malo czasu w domu spedza i zmieni swoj stosunek do Ciebie. 

Jesteś z nim, a nie z jego mamą. Po prostu spotykajcie się u Ciebie, albo na mieście. Nie chce Cię w jej domu to nie przychodź tam. Unikaj tej kobiety jak się da, a wszystko będzie dobrze.

Przede wszystkim zdarzają się matki, które są chorobliwe zazdrosne o swoje ewentualne synowe. Traktują je, choć to głupie, jak rywalki do serca ich syna. I niestety nic tego nie zmieni, to jest jej synuś a Ty jesteś rywalką...

Facet w 99,9% choć Tobie będzie przytakiwał, jak zostanie sam, słowa złego mamie nie powie, tylko zacznie przytakiwać jej, dla świętego spokoju. Poza tym, sama wiesz, że własnej matce się dużo wybacza...

Sytuacja może się rozwinąć dwojako - albo ona Cię wreszcie zaakceptuje, jak zobaczy, że to już coś na poważnie...bo teraz, sorki, macie 19 lat i choć wydaje się Wam, że to uczucie na śmierć i życie, żadna matka nie potratuje tego uczucia póki co poważnie... albo wyjście numer dwa - nigdy Cię nie zaakceptuje i albo to olejesz, albo na tym tle będziecie się z chłopakiem wiecznie sprzeczać...

Wszystko zależy od Twojego charakteru. Jeśli jesteś w stanie olać jej zachowanie, to nie ma problemu...

Na pewno nie możesz stawiać chłopakowi wyboru "ja albo ona", naskakiwać na jego matkę i ciągle wskazywać, że to jej wina... bo prędzej czy później on i tak stanie po jej stronie, chyba, że jest wyjątkiem od reguły...

Coż pewnych rzeczy nie da się przeskoczyć (jak wredna teściowa) i trzeba z nimi żyć.

No nie wiem, dla mnie przyczyną nie jest nigdy sama matka, tylko jak już do podejście faceta do problemu... I ok, rozumiem rozstania "bo rodzice nie akceptują związku", kiedy jest się w wieku gimnazjalnym czy licealnym. Ale w momencie jak ma się 19-20 i więcej lat, a rodzice mają muchy w nosie z powodu wyboru partnera, to niestety, ale to ich problem. Uważam, że można mieć dużo gorsze problemy w zyciu niż to.

I niestety rozmowa z rodzicem nie zawsze działa. Można sobie powiedzieć, można się kłócić, a mamusia i tak będzie swoje. Ja na to patrzę z nieco innej strony bo sama mam zaburzoną matkę, i trochę mi przykro jak czytam, że są osoby wg których nikt nie mógłby być ze mną w szczęśliwym związku, bo mam taką matkę, a nie inną. A naprawdę g*wno mogłam; jak z nią jeszcze mieszkałam to nie byłam w stanie jej zmusić nawet do głupiego odpowiadania "dzień dobry" :/

a ile czasu spedzacie razem? moze przez to cos zawala w szkole? mozew domu nic nie robi bo ciągle jestes Ty?

U mnie był taki problem z bratem, jak się zakochał to w domu go nie było po 20h dziennie, był młody, pracował jako kierowca wracał do domu 2-3 w nocy a czasem o 5 czy 6 wyjeżdzał w trasę. Mama się o niego martwiła. Tylko że nie okazywała tego tej dziewczynie, tylko kłócili się z moim bratem po prostu. I chyba tak powinno się to załatwiać, jednak związek ten wówczas nie podobał się mojej mamie. Ale nie tyle dziewczyna tylko sposób w jaki postępują. Jak się ożenił wszystko się zmieniło - na początku mieszkali nawet u moich rodziców i teściowa z synową świetnie się dogadywały ;) Może u Ciebie to też nie chodzi personalnie o Twoją osobę tylko o to co robicie? Pomyśl jak to u Was wygląda

jezeli jestes w stanie rozstac sie z nim przez jego matke to powodzenia.......... Moze nie spotykajcie sie u niego,tylko u ciebie, albo na miescie? w parku itp, bedziesz miala z glowy kobiete

miałam podobną sytuację, chłopak stanął w mojej obronie, bo naprawdę była to przesada - ciągle rzucała dwuznaczne aluzje, które potem niby "obracała w żart", obrażała nie tylko mnie, ale i moją rodzinę, której nigdy nie widziała na oczy, krytykowała wszystko, od moich włosów po wiek, ciągle mówiła, że jestem gówniarą, nic nie wiem, raz nawet na wejściu dała mi do ręki szmatę i powiedziała, że jest tu syf i mam posprzątać, bo jako kobieta powinnam dbać o mężczyznę. jej teoria była następująca: mój synuś ma leżeć i pachnieć a Ty musisz być kopciuchem i służyć mu, bo jesteś kobietą.
pewnego dnia, kiedy ok 00 wyprosiła mnie z domu (miałam spać u Mojego) powiedziałam "proszę bardzo, więcej mnie Pani nie zobaczy" i "grzecznie" wyszłam, po czym kolejny rok Mój przyjeżdżał do mnie CODZIENNIE, spędzając w swoim domu maxymalnie 2 h.
zrozumiała, że nic nie ugra, teraz dalej rzuca aluzje, dalej jest okropna, ale ja się tym nie przejmuję, bo wiem, że Mój mnie kocha i widzi, że to ona jest "tą złą", ona potrafiła mi wmawiać (podczas kiedy miałam depresję, więc był to czas, w którym czułam się tak beznadziejna, że ślepo wierzyłam we wszystkie obelgi), że nie zasługuję na jej syna, że on jest przeze mnie nieszczęśliwy, że jak chcę dać mu szczęście to powinnam odejść i dać mu zaznać życia z cytuję "prawdziwą kobietą", na jakie zasługuje.
Mój zawsze mnie bronił, prócz sytuacji, kiedy np on spał a ja byłam z nią sam na sam, wtedy to w ogóle cyrk, teksty typu: "radzę ci nie mówić o tym jemu, pewnie i tak polecisz do niego, bo nie jestes dorosła i nie potrafisz przyjąć prawdy prosto w oczy... chcesz go nastawić przeciwko mnie, zniszczyłaś nasz kontakt"...  Ja jestem osobą z natury pyskatą, starałam się być grzeczna i powiem Ci, że byłam chyba aż nazbyt... ale jak trzeba było to odpowiadałam, zawsze - bez obelg, wyrzutów, po prostu na spokojnie wyrażałam swoją opinię, niezgodę z jej poglądem, ogólnie: broniłam się. To ona potem leciała do Mojego (o ironio) i mówiła, że ja powiedziałam to to i to. Mój oczywiście stał za mną, bo a) kiedy mówila prawdę, czyli mnie cytowała, twierdził, że w tej sytuacji miałam prawo tak powiedzieć, nie obraziłam jej a ona mnie wiele razy, więc nie widział w tym nic złego b) jak zmyślała  - znał mnie na tyle, by wiedzić kiedy to robi... więc nie było tematu. Zresztą cały czas widział jak ona się zachowywała i nawet dał mi "przyzwolenie" na to, bym przeklinała i mówiła ostrzej, cytuję mniej więcej: "Kochanie, przepraszam Cię za nią, weź jej nie słuchaj i jak Ci coś mówi to odpowiedz jej tak samo, nie musisz być taka delikatna, może jak jej puścisz wiązankę to się uspokoi" - A z natury jest człowiekiem, który bardzo szanuje matkę, zresztą wszystkich ludzi.
Ciągle próbowała mnie wrobić w poczucie winy, beznadziejności, na kazdym kroku powtarzała, ze do niczego sie nie nadaje, nawet jak kroiłam coś to musiała się uczepić, ze za grubo, że masło za cienko,że marna ze mnie gospodyni... 
w każdym razie musicie pokazać jej, że jej walka nie ma sensu. Ty powinnaś przyjmować "rady" z godnością, nie pokazując bólu, czy złości - odpowiadać NADMIERNIE grzecznie, aby się wkurzała (przynajmniej ja tak robiłam), że nie wyprowadza cię z równowagi i jej działania nic nie dają a Twój powinien bronić cię za każdym razem i pokazać jej, że jesteś dla niego ważna i jeśli ona będzie się tak zachowywać to zwyczajnie ZOSTANIE SAMA, bo taka jest prawda... możecie uciec się do kroku takiego jak My - zostawić ją samą, by zrobumiała, że Wy jesteście jednością i nie ma prawa dyktowwać warunków, jeśli chodzi o to z kim jest jej syn...
charakteru nie zmienisz , ale będzie mnijsze nasilenie - wiem po sobie, choć i tak ninenawidzę tej kobiety, aż dziwne, bo nigdy wcześniej nie powiedziałam o NIKIM, że go nienawidzę a o niej z całą pewnością mogę tak powiedzieć... zostawienie chłopaka jest najgorszą decyzją - pokażesz jej, że wygrała, bo wygra - oboje będziecie nieszczęśliwi przez jej zaborczość, bo pewnie o to tu chodzi

Walcz o swój związek. A jeśli Twj Ci nie pomaga to a) zastanów się, czy nie przesadzasz b) zastanów się, czy chcesz być z maminsynkiem, który nie broni swojej kobiety