Temat: facet i wątpliwości

Hej wszystkim;)
Piszę tutaj o tym, ponieważ chcę zobaczyć, jak moje wątpliwości wyglądają z innej perspektywy.

Jestem z chłopakiem prawie 1,5 roku, świetnie się czujemy w swoim towarzystwie, możemy na siebie liczyć, ale boję się dwóch rzeczy. Ja mam 25 lat i za rok kończę studia, on 29 i robi doktorat, ale właśnie...obecnie utrzymuje się ze stypendium, od roku intensywnie szuka pracy (teoretycznie po jego kierunku nie jest z tym tak trudno), ale póki co jej nie znalazł. Przeraża mnie to, bo mam wrażenie, że jest niezaradny. Chodzi na rozmowy kwalifikacyjne i chyba coś jest ciągle nie tak skoro tej pracy nie dostał. Jak oboje skończymy studia, pewnie trzeba będzie się określić, co z nami dalej. Przypuszczam, że wtedy się oświadczy, bo będzie robił wszystko, żebyśmy zostali razem. Tylko, że ja nie wiem, czy tego chcę. Boję się. Nie mam przy nim poczucia bezpieczeństwa. Kiedy myślę o nas przyszłościowo przeraża mnie też jeszcze jedna rzecz - on nie jest zbyt towarzyski, ma problem w nawiązywaniu znajomości. Nie ma kumpli. Moi znajomi ze studiów są jego znajomymi, a moi znajomi z miasta rodzinnego go nie cierpią, bo jak kiedyś zabrałam go na imprezę, zachowywał się tak jakby tam go nie było. Siedział i nie odzywał się słowem. Takie sytuacje się powtarzały ze 2 razy - idziemy gdzieś ze znajomymi, a on nawet się nie stara, żeby nawiązać z kimś rozmowę. Pojechaliśmy ze znajomymi na majówkę, to po pierwszym dniu się na mnie ofochał za to, że jak nie miał ochoty tańczyć to bawiłam się świetnie z pozostałymi ludźmi. Następnego dnia prawie nie wychodził z naszego pokoju, a ja czułam, że muszę nadrabiać za nas dwoje. Ludzie mają go za gbura. O wielu takich akcjach mogłabym pisać, ale nie o to chodzi. Wkurza mnie to, że on nie ma kolegów z którymi mógłby wyjść na piwo. Twierdzi, że tego nie potrzebuje, bo już wiele razy ludzie go rozczarowali i nie ma ochoty się zaprzyjaźniać. Wystarczę mu ja...Martwi mnie to, bo gdybyśmy za kilka lat założyli coś swojego, to pewnie ludzie by się od nas odsuwali przez jego zachowanie, a nie chcę takiego życia. Potrzebuję mieć ludzi dookoła siebie, wyjść gdzieś czasem czy zaprosić kogoś do siebie.
Kocham go bardzo, świetnie się dogadujemy, mamy podobne poglądy na wiele tematów, w sferze intymnej jest cudownie nam obojgu, oboje uwielbiamy się dużo przytulać, ale przeszkadza mi to, że nie może znaleźć pracy i jest trochę aspołeczny. Nie powinnam jeszcze o tym myśleć, ale nie wyobrażam sobie nawet naszego wesela. Z jednej strony nie wyobrażam sobie życia bez niego, a z drugiej z nim.Wiem, że on myśli o mnie na poważnie, ale gdyby mi się teraz oświadczył, chyba powiedziałabym nie. Raz już próbowałam od niego odejść, ale nie potrafiłam, kiedy wyobraziłam sobie. że następnego dnia już  się nie zobaczymy. Myślę, że z nikim innym nie potrafiłabym ułożyć sobie życia, bo nikogo nie pokocham.

Teraz pytanie do Was - czy dużo rzeczy przeszkadza Wam w Waszych partnerach/partnerkach, czy jest coś czego nie akceptujecie, a mimo to jesteście z tą drugą osobą? Mam mętlik w głowie i nie wiem czy kierować się bardziej sercem czy rozsądkiem :(