Temat: Toksyczny związek

A skad wiesz, ze wtedy on nie przyjdzie Cie przepraszac na kolanach i nie wybaczysz?

Nie wyobrazam sobie bycia w zwiazku z kims, kto mnie wyzywa i nie szanuje, naprawde wolalabym byc sama niz sie meczyc. Bo nie mialabym zadnej gwarancji ze kiedykolwiek bedzie lepiej. 

No właśnie nie potrafię tego zrobić :( Tzn raz, równiutko rok temu to zrobiłam, spakowałam go po tym jak przy znajomych wyzwał mnie od dziwki - to był jedyny raz kiedy tak do mnie powiedział, bardzo przepraszał, płakał a ja co? Wybaczyłam, wtedy byłam silniejsza niż teraz, miałam tatę, nie czułam się tak samotna i wybaczyłam, a teraz? Teraz czuje się jak dziecko we mgle. On  na mnie wyzywa a ja się patrzę na niego, nie rusza mnie to, w zasadzie mam do gdzieś, nie interesuje mnie nawet jakich słów użyje - patrzę na niego i myślę "wyzywaj sobie, poniżaj i tak razem nie będziemy, i tak to Ty więcej stracisz niż ja, ja będę szczęśliwa bez Ciebie, znajdę tą siłę i powiem dość" teraz tylko muszę znaleźć tą siłę, muszę

Na tyle się znam, że wiem to na 100%, czasami nawet bym chciała żeby się do tego posunął bo wtedy nie miałabym żadnych zachamowań, a tak to tylko słowa, je dużo łatwiej wybaczyć.

wywal go ze swojego mieszkania to raz - bo ja widzę to tak, że on chce mieć tylko wygodne mieszkanko, a 2 - powiedz, że możecie spróbować naprawić związek jak się wyprowadzi (zobaczysz co będzie)

Ja wiem że jak się wyprowadzi to już nigdy nie pozwolę mu na powrót, to byłby krok w tył, a nie o to przecież chodzi. Póki co stoję w miejscu, ale jak zdobędę się zrobić krok do przodu to już nigdy się nie cofnę!

jeżeli tak uważasz to jest to naprawdę toksyczny związek a można inaczej - jego wyprowadzka, powrót do randek, powrót do starań o siebie (chociaz nie wiem czy jest sens, ja bym nie chciała byc z kimś kto uważa mnie za pojeb...)

Toksyczność tego związku polega właśnie na tych wyzwiskach. Gdyby to wyciąć to jestem w stanie stwierdzić że jest OK. Mamy do siebie duże zaufanie, ogólnie możemy na sobie polegać, w domu dzielimy się obowiązkami, pff on teraz wielce rosół gotuje, on idzie do sklepu zawsze coś mi kupi co lubię, głupi sok jednodniowy czy bułkę z dynią, nawet wczoraj przed kłótnią zrobił kolacje. I dlatego to nie jest takie łatwe, skończyć to, a jednak wydaje się być niezbędne. Mam nadzieję że w końcu znajdę w sobie tą siłę, tylko ile czasu jeszcze musi upłynąć :( Chyba że to on w końcu zrezygnuje, wtedy ułatwiłoby to sprawę.

Problem jest już krok dalej. Gdyby chodziło o sporadyczne kłótnie albo chociaż wiązały się z tym jakieś emocje, a nie obojętność... A tak to wyzwiska nie są problemem, a ich skutek. A te najbliższe koleżanki, obgadałyście to porządnie? Co one sądzą?

Przestań się oszukiwać, kobieto. Facet cię wyzywa od najgorszych, nie szanuje, manipuluje tobą, a ty sobie wmawiasz, że cię to nie rusza. Rusza, rusza, tobie się tylko wydaje, że przemoc psychiczna spływa po tobie jak po kaczce. Bo to jest przemoc psychiczna a ty wykazujesz uzależnienie od sytuacji. 

Nic co jest nam powtarzane regularnie nie spływa po nas, nie tłumacz więc nam proszę, jak bardzo cię jego wyzwiska nie bolą i nie obchodzą. Brzmisz jak zapętlona w przemocy psychicznej ofiara, która gada, żeby udowodnić, że ma kontrolę nad zyciem, w rzeczywistości nie posiadając jej wcale.

Masz pewne symptomy depresji (marazm, ograniczanie kontaktów ze znajomymi, otepienie jak ci ubliża, lęk, że sobie nie dasz rady, chociaż rozumowo wiesz, że dasz radę). Sytuacja cię niszczy, przyznaj się do tego, i zamiast nam tutaj kadzić, że się nie cofniesz, że cię to nie tyka, że bla bla, wywal agresora ze swojego mieszkania. Twoje wypowiedzi brzmią mi okropnie proszalnie, "by się tylko wyniósł" "by nie wyzywał to byłoby ok", a co jak tego nie zrobi? Masz siłę, aby go po prostu usunąć z mieszkania i życia? Nie sądzę.

Poszukaj pomocy psychologa, pogadaj z mamą, odnów kontakty ze światem zewnętrznym. Młoda jesteś i życie przed tobą, nie marnuj go na usprawiedliwianie siebie w chorej sytuacji.

Zdrowy człowiek spakowałby delikwenta i najlepiej w obecności umięśnionych kolegów wyprowadził go z mieszkania, raz a dobrze. Na zdrowego człowieka jęki kajającego się agresora nie robią wrażenia, bo w pamięci ma poniżenie, ból i wstyd, a nie sobie wygodnie zapomina upokorzenia. Jak nastepnymr azem go spakujesz a on wróci z kwiatkiem na kolanach, przypomnij sobie, jak cię od dziwek wyzwał, jak cię upokarza. Twoje wyzwiska wzgledem niego są tylko, marną, obroną, i on je prowokuje.

Powodzenia i sił, aby uporać się z sytuacją życzę.

ps. Koleżanek w jeszcze bardziej patologicznych związkach nie słuchaj. Każdy ma na to na co się godzi.

Tzn wyzwiska nie towarzyszą każdej kłótni, ale się zdarzają. Jedna z tych koleżanek to taka najbliższa przyjaciółka, która zna dokładnie sytuacje. Ona wg mnie jest w gorszej sytuacji, bo jest po ślubie już 8 lat, ma dziecko i jest zależna finansowo od męża. On jest agresywny, również bardzo ją obraża i do tego sporo pije. Ona często mi mówi że się chce rozwieźć ale też nie ma odwagi. A mi mówi że zasługuje na kogoś lepszego, że mój facet nie jest złym człowiekiem, ale jest bardzo podobny do jej męża właśnie, i że np. po ewentualnym ślubie będzie tylko gorzej. I że faceci się nie zmieniają.

Nie to że nie rusza, ale na pewno wywołuje coraz mniejsze emocje. Może nie tyle że mam depresję ale na pewno mega doła spowodowanego sytuacją w moim życiu. Czuje taką bezradność właśnie. Na razie właśnie nie mam tej siły aby go bez mrugnięcia okiem wywalić :( Dziękuje, mam nadzieję że znajdę tą siłę