Temat: Wyjazd w celachzarobkowych --> dylemat

Witajcie, jestem tutaj nowa i tak przeglądałam różne wątki i widzę że można tutaj o wszystkim. Mam prośbę, (napisałam praktycznie to samo w pamiętniku) czy mogłybyście pomóc mi ocenić sytuację z różnych perspektyw? Sama mam niezły mętlik w głowie.... Poniżej wklejam fragment z pamiętnika:

"Od wczoraj trapi mnie pewna myśl... Sama do końca nie wiem jakie jest moje zdanie na ten temat. Może pomożecie mi na to spojrzeć z różnych perspektyw? Ale żebyście wiedziały o co chodzi, muszę Wam nakreślić sytuację:

Z moim menem jesteśmy razem (o zgrozo) no zaraz minie 8 lat.  Od roku dopiero jesteśmy zaręczeni, od przeszło 2 lat mieszkamy razem. Ogólnie do wszystkiego dochodzimy sami i nigdy od nikogo nie braliśmy kasy na utrzymanie. No może poza bankiem.... Przez te 8 lat zdążyliśmy się już poznać, dotrzeć. Wiem, że to TEN facet, który mnie naprawdę bardzo wspiera w każdej sytuacji, ma swoje za uszami ale kto nie ma? Był okres, kiedy rok przeżyliśmy w związku na odległość. On był w Anglii, ja w Polsce z rodzicami. On zarabiał, ja czekałam.... Wrócił bez pieniędzy, firma splajtowała, nie dostał wypłaty w sumie za pół roku... Znowu wszystko od nowa. No ale zamieszkaliśmy razem i pomału, krok po kroku stajemy na nogi. On niedawno dostał świetną pracę. Co prawda jeździ na delegacje, ale na weekendy wraca, czasem cały tydzień siedzi w biurze i wtedy mam go ciągle dla siebie. Firma o niego dba, chcą mu za sponsorować studia, ma ogólnie super pakiet socjalny... Kokosów może nie zbija,ale ma fajną szansę na rozwój, awans i poszerzanie wiedzy. Aż mu trochę zazdroszczę :) 

No ale wczoraj odezwał się do niego facet z propozycją pracy.... W Katarze.... (!)

On oczywiście się nakręcił, wysłał Cv. Później mi o tym powiedział. Jest zachwycony tą myślą, że będzie mógł tyle zarobić... (konkretów nie zna a już marzy....), że to szansa dla nas, że tylko jakieś 2-3 lata i będziemy mogli się pobudować, że on bardzo chce żeby nam i dzieciom (których jeszcze nie mamy) niczego nie brakowało, i inne argumenty, wszystkie utrzymane w tym tonie. A ja? Z jednej strony myślę, że on ma racje. Rzeczywiście jest to jakaś szansa. Ale 2-3 lata? Bez niego? Bez faceta którego kocham?

- przecież tam się nie siedzi cały czas, tylko się zjeżdża... - no może i tak, ale co ile? kto Ci będzie płacił za bilety? firma czy ty sam? jak ty sam, to wiem że nie będziesz często przyjeżdżał, bo ci będzie szkoda kasy....

- to tylko 2-3 lata, zleci szybko, potem wybudujemy dom, założymy rodzinę... - tylko przez te 2-3 lata możemy stracić coś co mamy teraz.... coś czego nie będzie się dało odbudować.... Ja nie chcę zachodzić w ciążę po 30, i tak nie wiem czy będę mogła mieć dzieci a wiadomo że wiek wcale tu nie pomaga....

-ale to taka szansa.... pomyśl jak to w CV będzie potem wyglądało. Super by było...

Tak... Byłoby super... Ale ja nie chcę zostać sama... Mieszkamy w Gliwicach, gdzie praktycznie nikogo nie znam... Nie mam tu przyjaciół, jedynie kilku znajomych z pracy... Cała moja rodzina została na Kujawach. Przyjechałam tu dla niego, namówił mnie bo są dużo większe perspektywy. Zaufałam. A teraz miałabym zostać sama... Niby mogłabym wrócić na ten czas do rodziców, ale znowu zaczynać wszystko od nowa...? Jeździć z tym całym majdanem...? Poza tym u nich z pracą jest naprawdę ciężko. Wszystkie zakłady w mieście upadają po kolei. A co ze szkołą...? Naprawdę nie wiem co o tym myśleć. Nie mogę tego zostawić na chwilę aż będzie coś wiadomo, bo nie wiadomo ile wtedy będziemy mieli czasu...

A co Wy o tym myślicie?"

Z góry dziękuję za wszystkie opinie