Temat: Mój mężczyzna chce mieć dziecko, a ja nie

Rozstaniecie się prędzej czy później. Mam nadzieję, że nie urodzisz byle urodzić, a potem dziecko będzie czuło, że go nie chciałaś.

Ja mam podobnie, mój mąż chce dziecko a ja nie, z prostego powodu- on jest leniem i pisze to wprost bo trzeba nazywać rzeczy po imieniu, zawsze tak było i jest i nikt mi nie wmówi że to się zmieni, to się nigdy nie zmieni,. I  mając dziecko tylko ja będę musiała się nim zajmować-a nie jestem robotem, mam też inne zajęcia, hobby i dlaczego tylko ja miałabym poświęcić swój czas? Nie widzę tego. Znam kilka par podobnych do mojego małżeństwa i jest właśnie tak jak pisze, ona zarobiona ledwo funkcjonuje a on pan książę ciężko zmęczony jak ma dziecko wykąpać. Nigdy w życiu !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Nie zgadzam się. Prawda jest taka, że znam mnóstwo kobiet, które zarzekały się na wszystko, że nie chcą mieć dzieci, w ogóle nie widziały siebie w roli matki i była to ostatnia rzecz, jakiej by sobie życzyły, a teraz są bardzo szczęśliwymi mamusiami i za nic by nie cofnęły czasu, żeby pozbyć się maluszka. Czy to w końcu była decyzja o rozwoju rodziny czy wpadka, tak to się właśnie potoczyło. Nigdy nie mów nigdy.

Natura takimi nas stworzyła, że jeśli urodzi się dziecko to kobieta tak czy tak czuje z nim ogromną więź, kocha je i chce się nim opiekować.

Ja też myślałam, że nie chce dzieci przez najbliższe 10 lat - bo się muszę wyszaleć, skończyć szkołę, kupić mieszkanie, mieć pracę itp.. No ale przydażyło się ;) Mam niespełna roczną córkę i niczego bym nie zmieniła. Pokochałam ją jak tylko zobaczyłam bicie serduszka na 1 usg ;) Moj mąż od początku jest cudowny, pomaga mi jak tylko może. Był przy porodzie, nie bał się jej kąpać czy przewijać. Zostawał z nią od malutkiego kiedy ja szłam na zakupy czy potrzebowałam chwilkę odpoczynku. 

Jeżeli Twój mężczyzna chce dziecka, to musi być na to przygotowany. Ty również. Nie wiesz jak się spełnisz w roli matki? Uwierz, macierzyństwo to najcudowniejsza rzecz na świecie, a jak mieszkasz w dużej miejscowości to nie musisz być kurą domową. Masz roczny macierzyński, potem dzidzius moze zostać z nianią albo w żłobku. Nie musisz rezygnować z życia. Po prostu trzeba je trochę przeorganizować ;] Ale jeżeli nie jesteś pewna to może spóbuj zająć się dzieckiem znajomego, kogoś z rodziny? Sprawdź jak Twój partner zachowuje się w obecności dziecI. Zorganizujcie sobie zabawę w "dom" ;] Niech on przez tydzień robi wszystko w domu (bo Ty nie możesz, jesteś po porodzie :P ) i ustaw mu budzik 3 razy w nocy. Zobaczy jak to jest nieprzespać kilku nocy ;] Jeżeli będzie sumienny i nie będzie marudził - to pewnie się nadaje. Jeżeli chodzi o Ciebie, to zastanów się, pójdź na plac zabaw, spójrz na to jaką wieź mają matki z dziećmi i odpowiedz sobie czy chcesz się pozbawić tej bezwarunkowej miłości na całe życie. Dziecko to skarb, a rolę rodzica zaczynamy rozumieć dopiero kiedy sami się nimi stajemy.

Jeżeli nadal będziesz przekonana o tym, że nie chcesz być mamą - to nie rób tego. Pozbawisz wtedy małą istotkę czegoś, czego ona właśnie najbardziej pragnie - matczynej miłości i poczucia bezpieczeństwa. 

Ja i mój partner nie chcemy mieć dzieci, ale to ustaliliśmy już sobie podczas 1 roku naszego związku. Z początku oboje się szarpaliśmy nieco z presją społeczną, bo przecież populacja chce od pary mieszanej potomstwa i nie przyjmuje alternatyw...ale potem nam przeszło. Nasze życie, nasze decyzje. Mam 33 lata btw.

Fakt, większość kobiet ma instynkt macierzyński, ale nie wszystkie, i nie wszystkim się on magicznie budzi, więc poważnie się zastanów, zanim zaciążysz aby mieć z partnerem spokój. Jeżeli możesz podejdź do tego rozumowo, jak radzi Cancri, ja tak nie potrafię. Mam na tyle różnorodne życie i nieustannie rozwijającą się perspektywę w pracy, że nie ma szans na stagnację. Nudzą się tylko nudni ludzie. Z nudów, dla odmiany sobie dziecka przecież nie zrobię, bo inni mają a mnie się dzień dłuży. No, ale to już jak kto w życiu wylądował, jaką pracę ma i jakim człowiekiem jest.

U ciebie, autorko tematu, może za parę lat się odmieni. W końcu można sobie urodzić dziecko pod 30stkę i będzie git. Nie słuchaj mitów na temat rodzenia przed 30tką, tylko zacofane narody kultywują takie mity. Jeżeli cię sytuacja przerośnie i poczujesz, ze musisz zrobić sobie dziecko bo inaczej się związek rozpadnie, odejdź. Z moich doświadczeń wynika, ze swój ciągnie do swojego, znajdziesz partnera, który nie chce potomstwa, albo sama zapragniesz potomstwa i zgodzisz się w końcu ze swoim obecnym partnerem.

Staram się podejść do sprawy strategicznie i szukam plusów posiadania dziecka. Ale czuję, że to ogromna odpowiedzialność, dziecko nie pcha się samo na świat, to my je powołujemy, więc jako rodzice powinniśmy zrobić co się da, aby było szczęśliwe. Obawiam się, że nie będę potrafiła poświęcić siebie po to, by je uszczęśliwić... Podobnie jak @datuna lubię swoje życie, brak mi czasu żeby się nudzić i mam zbyt zajmujące plany na przyszłość. 

Odnośnie strategicznego podejścia - sama mam rodzeństwo, więc stwierdziłam, że jeżeli już mieć dzieci to dwójkę. Jedno drugim się zajmie, będą mieli towarzystwo w dzieciństwie i na całe życie. Mam wrażenie, że jedynaka ciężej jest wychować, w końcu absorbuje całą uwagę, potrzebuje zabawy, a rodzice muszą mieć czas dla siebie. To wyzwanie dla rodziców (żeby nie rozpuścić) i dla jedynaka (żeby potrafiło odnaleźć się w grupie). Znowu mój mężczyzna chciałby mieć jedno... I moją strategię diabli biorą..

Wiem, że jeżeli już miałoby być to dziecko, to zaopiekuję się nim tak, jak tylko będę w stanie. W końcu nie może być nieszczęśliwe ze względu na nasze decyzje...

Czemu wyszłaś za lenia?Jak wybrałaś tak masz:) ludzie się raczej nie zmieniają diametralnie.Poza tym i bez dziecka kobieta może być zarobiona bo mąż nic nie robi a ona w domu wszystko.

ale gdyby postawiła na swoim i nie urodziła to by się rozstali jak moja kumpela... wzorowe małżeństwo było ;/  ale ona nie chce i koniec, woli się spełniać zawodowo i podróżować. On widać było, że marzy o dziecku, bawił dzieci znajomych, nawet poszedł by na urlop tacierzyński ale poprostu nie dało się tego pogodzić. Każdy powinien żyć jak chce, jeśli nikomu tym krzywdy nie robi. Podejrzewam, że za jakiś czas zostanie tatusiem ale z kim innym.

bo go kocha :) hehe, a teraz będzie narzekała na niego. Tak samo dziś przeczytałam w jednym pamiętniku, facet pisze, że tiramisu przygotowuje na spotkanie ze znajomymi a tam mu dziewczyna dodala komentarz, że jak to ona by nie chciała, żeby jej mąż cokolwiek ugotował a tak to tylko patrzy jak ona robi - no sorry, ma co wybrała sobie.

Żyje . Pani Maria Czubaszek