Temat: Depresja, a związek?

kupcwuksandra napisał(a):

Nie odchudzam się, miałam zaburzone postrzeganie własnego ciała - dlatego tutaj jestem i to Wy mnie wyciągnęłyście z poczucia "jestem gruba", kiedy w rzeczywistości zawsze byłam szczupła, więc dieta odpada.Co tu dużo mówić? Gdyby popatrzeć głębiej to nie mam rodziny - kiedyś zostałam skrzywdzona, więc mój dół ciągnie się od 7 lat, ale było przez 5 lat lepiej i znów się sypnęło. Rodzice nie widzieli/nie chcieli widzieć, że mam problem, więc teraz mam bardzo kiepski kontakt z nimi. Wtedy wołałam o pomoc, ale jej zabrakło, zamknęłam się w sobie i tak tkwię w swoim kokonie od kilku lat. Wyłączyłam uczucia - zamiast płakać z całych sił siedzę, gapię się w jedno miejsce, czasami łzy płyną strumieniami, czasami nie mam na nie siły. Jestem samotna wśród ludzi. Stałam się obojętna, oschła, niektórzy myślą, że jestem bezuczuciowa, wolę to, niż rozpacz. Z moich oczu nikt niczego nie wyczyta, każdy myśli, że jestem szczęśliwa, kiedy już chciałam być szczera, powiedzieć co czuję to słyszałam "każdy na Twoim miejscu byłby szczęśliwy, ciesz się z tego co masz", a ja nie umiem. Jak przekraczam próg mieszkania to zrzucam maskę osoby pewnej siebie, dążącej do celu, wesołej. Kiedyś miałam współlokatorkę - dzięki niej się trzymałam, udawałam cały czas, ale to pomagało. Dziś mieszkam sama, przytłaczające dźwięki ciszy to to co mnie otacza. Mam problem, wiem, ale może ktoś ma psychologa, którego mógłby mi polecić, najlepiej na terenie śląska, bo niestety przez internet nie potrafię wybrać. Boję się też, że nie będę potrafiła powiedzieć psychologowi co kiedyś wydarzyło się w moim życiu, bo nikt o tym nie wie, rozdrapywanie starych ran boli jeszcze bardziej. Boję się, że się otworzę, a on mi nie pomoże, bo skoro sama nie umiem sobie pomóc? Skoro chłopak dla którego wszystko bym oddała nie był w stanie mi pomóc? W końcu próbował, motywował, ale ostatecznie odbijało się to na nim, a ja czuję ulgę, że odszedł, bo nie marnuje swojego czasu dla takiego dna, którym jestem :(

Kasia_o napisał(a):

Hej , NIE PODDAWAJ SIE!  Rozumiem Cie bardziej niz bys przypuszczala... Musisz znalezc sens w zyciu, nie wazne co stracilas do tej pory- to sie stalo i moze tak tez mialo byc.  Twoje zycie zalezy od Ciebie.  Jestes piekna, madra , radzisz sobie w zyciu, a dalej jestes nieszczesliwa ...to znaczy ze  Ci czegos brakuje... Czego? Jak mozesz to zdobyc? Masz depreche- walcz z tym - idz do psychologa! To jest specjalista, wyslucha Cie , doradzi, pomoze- nie czekaj.Facet odchodzi bo nie moze juz zniesc twoich nastrojow- co to za przyjaciel? milosc prawdziwa jest na dobre i na zle... Nie trac czasu, walcz o siebie, zycie jest piekne , masz je jedno- miliony ludzi chcialoby miec to co ty- zdrowie izycie... Docen to co masz, nie mysl o tym co stracilas, patrz do przodu - to od. Ciebie zalezy Twoje Zycie- najpiekniejszy dar, wykorzystaj je, szkoda czasu...Nie jestes sama....