Temat: Koniec

Byłam 3,5 roku z chłopakiem. Od zeszłych wakacji oddalaliśmy się od siebie spędzając w sumie wolny czas osobno, bo każdy preferował inną formę, z innymi ludźmi. On nie chciał iść do moich znajomych ani zabrać mnie do swoich i jakoś od dwóch miesięcy się posypało zupełnie.Zrywaliśmy, wracaliśmy już chyba z 5 razy (najdłużej się rozstaliśmy na tydzien), ale mieszkaliśmy ze sobą. Raz ja prosiłam raz on;/ no ale nic się jakoś nie zmieniało. W tą sobotę będąc na ognisku- z bratem siostrą, znajomymi ich, że nic się nie zmieniło. I nie zmieni. I hmm, że ja podchodzę do niego jak do przyjaciela. Gadałam z siostrą, on jest odbrym człowiekiem, czułym oddanym, odpowiedzialnym, naprawdę. Tylko chyba nie pasujemy do siebie. Poza tym, ja sobie uświadomiłam, że chyba ktoś mi się podoba- w sumie w tą sobotę  - wcześniej jakoś nie zdawałam sobie z tego sprawy, dopóki się nie ucieszyłam jak przyszedł  - związek z tym gościem nie wchodzi w grę, po prostu, ale chodzi o sam fakt, że podoba mi się ktoś inny. I mój chłopak prosi o ostatnią szansę, kolejną, że chce zmienić życie i w ogóle. I ja tego nie traktuje z politowaniem, ciężko mi samej się rozstać, a jka go słucham to myślę, że jestem kretynką. Ale ja nie mogę do niego wrócić. I tak się powstrzymuję, żeby go przytulić i powiedzieć, że ok, że spróbujemy, ale to nie byłoby uczciwe, ani wobec niego ani wobec mnie samej. 
I nie wiem, po prostu myślę, że jest przerażony, ja też. Myślę, że nigdy nie spotkam kogoś kto byłby tak dobry, ale co z tego, że dobry kiedy zawsze byliśmy osobno. I jeszcze w sobote powiedział że nie będzie mnie trzymał. Myślałam, że oboje tak postanawiamy, że to będzie wtedy łatwiejsze. Nie wiem czego oczekuję. Chciałam się wygadać i może jakiegoś pocieszenia, że są jeszcze jacyś inni dobrzy chłopacy, nie wiem, tak długo nie byłam sama, że to mnie przeraża.