Temat: 6 lat związku-pomocy

Szczerze mowiac okropnie sie to czyta. Zwlaszcza, ze sama przez podobny stan przechodzilam. 

Niestety, ale duzo winy lezy w nas samych- w momencie gdy tracimy grunt pod stopami zaczynamy szukac winy w sobie i wybielamy wszystkich dookola.. Gdy mnie facet zdradzil- kto w mojej glowie byl winny? 

Ja!

Przeciez on byl taki dobry, kochal mnie, wspieral, aniol nie czlowiek, a ja tyle rzeczy zawalilam!

Jak moglam 20 kwietnia o godzinie 15:37 sie do niego nie usmiechnac i miec zly humor bo brzuch od okresu mnie bolal? Wlasnie wtedy kiedy on mial ochote sie przytulac?

Dlaczego obrazilam sie o sytuacje w ktorej sprawil mi przykrosc? Przeciez moglam to olac i wszystko byloby ok! Co z tego, ze mnie to mocno ranilo?

GUZIK PRAWDA! 

To nie moja wina, ze on zachowal sie jak palant i nie moja wina, ze jak kazdy miewalam gorsze dni. Jednak zanim to zrozumialam to bylam jednym wielkim klebkiem poczucia winy. W mojej historii ja naprawde bylam w porzadku, nie zawsze bywalo idealnie, ale probowalam przyjac za duzo winy na swoje barki niz powinnam. Na szczescie w pewnym momencie wszystkie te emocje przerodzily sie w gniew, ktory mnie uratowal przed zwariowaniem i dal kopa do dzialania:)

Myslisz, ze on jest taki wspanialy bo daje Ci szanse? 

Pomysl. 

Skoro on tak doskonale wie jak zachowywac sie w zwiazku to czy wyrzucilby Cie w pizamie za drzwi? Popchnal, zwyzywal? Odpowiedz mi prosze, czy to jest normalne? 

Nie uwazasz, ze w takiej sytuacji powinien po prostu z Toba porozmawiac, albo ostatecznie zerwac (nawet i dla Twojego dobra skoro Twoja zazdrosc  byla chorobliwa), zeby uswiadomic Ci, ze robisz zle, ze trzeba nad soba pracowac?

Nic sie nie poprawi dopoki on nie zrozumie, ze w nim wina lezy w takim samym stopniu jak w Tobie. Jesli teraz spuscisz glowe i dasz sobie wmowic, ze to wszystko przez Ciebie to niestety przegralas. 

Kazde Twoje pretensje (zarowno te sluszne jak i nie) bedzie zbywal, twierdzil, ze masz paranoje. 

Rodzice i znajomi maja racje- powinnas troszke sie opamietac. 
Nie musisz go skreslac na wieki, po prostu daj sobie czas na poukladanie mysli, emocji.

Skoro chodzisz do psychologa- co on na to? Jestem przekonana, ze mowi to co my... jednak wiem jak ciezko sie slucha takich rad, gdy serce krzyczy co innego:)

Dlatego zamiast wszystko definitywnie skreslac- daj sobie czas.

Dla samej siebie, dla Was. Pozwol sobie ochlonac i zlapac gleboki oddech, a dopiero wtedy zacznij dzialac. 

A moim zdaniem nie znamy na tyle sytuacji, zeby moc wyciagac takie wnioski.

Autorka sama napisala, ze byla chorobliwie zazdrosna. Skoro ona moze nad soba pracowac to on tym bardziej- tylko musi zauwazyc problem.