Temat: Czy sprawdzacie swoich facetów?

Ale dziecinada!

Według mnie też źle zrobiłaś, ale skoro się zgodził, to według mnie taki facet jest skończony. A poza tym te przysłowie to nawet głodny pies powinien umieć panować nad sobą skoro to nie jego miska. Nie byłabym już z nim, aczkolwiek sama jestem w 2,5 letnim związku i wiele się działo, jakoś to przeszliśmy i jesteśmy razem.

W życiu nie wpadłabym na pomysł sprawdzenia mojego chłopaka...

Wiecie, czytając wypowiedzi w tematach związanych z miłością, mam ostatnio wrażenie, że facet stał się czymś w rodzaju "dobra luksusowego" (dla tych, które już kipią z oburzenia - to taka metafora).
80% wypowiedzi skupia się na perspektywie "rób tak i tak/nie rób tego i tego, bo w przeciwnym razie on od ciebie ucieknie". A przecież to facet - nieważne czy można mu zaufać, czy jest gnidą, czy kłamie, ściemnia, kombinuje czy kocha, zabiega, stara się. To facet - więc automatycznie: należy zmienić siebie (ile się da!), bo w przeciwnym razie facet od nas ucieknie. To zdanie powraca, niczym groźba sądu ostatecznego.
A jeśli ucieknie, to co?
To kobieta nie była go warta czy on nie był wart jej? Czy odpowiedź na to pytanie ma jakiekolwiek znaczenie? Nie było im ze sobą dobrze - tyle. Po cholerę straszyć ucieczkami, jak czarną wołgą...

Odnośnie całej sytuacji - dziewczyna ma 17 lat. Zgodziła się na seks, którego nie chciała. Mogła się nie zgadzać, trzymać zasad, bla bla bla - wiadomo. Facet - niczym tak lubiany przez niego - pies, chciał sobie poużywać, ale... ją bolało - przerwali.
I ja zrozumiałam, że tutaj pojawił się zgrzyt. Tutaj dziewczyna wyczuła (lub usłyszała) coś, przez co zrodziły się w niej wątpliwości, co do wierności partnera. Wybrała metodę dziecinną, która dojrzałym emocjonalnie osobom nie przychodzi do głowy. Ale bez przesady z osądzaniem i mówieniem o 'świństwie'.

Skoro w większości wypowiadają się mężatki ze 100% zaufaniem do męża, to spójrzcie na to inaczej. Bynajmniej nie z perspektywy "co by było, gdyby nagle się okazało, że mój nie jest fair". Spójrzcie na z perspektywy: czy gdyby dziewczyną w opisanej w wątku sytuacji była Wasza córka, naprawdę interesowałoby Was w głównej mierze to, że zachowała się dziecinnie i niedojrzale, a nie to, że dzięki temu dowiedziała się, że facet, z którym jest, potrzebuje 'pierwszej lepszej miski', żeby 'zaspokoić głód'?
Dla mnie to jednak niepojęte. Rozumiem, że trzeba dziewczynie uświadomić na czym polega dojrzałość emocjonalna, niezbędna do tego, by stworzyć zdrowy związek. Ale autentycznie powiedziałybyście swojej 17-letniej córce (przypominam: jest już PO fakcie, ona już to zrobiła, nie ma już szans na argumenty 'takich rzeczy się nie robi, jeśli masz wątpliwości to obserwuj"), coś w stylu: "Jesteście siebie warci!", "Ucieknie od Ciebie!", "On powinien Cię zostawić!" ?

Może będę dziwną matką, ale zaczęłabym od tego, że metoda co prawda do bani i zaraz to sobie wyjaśnimy, ale faktem pozostaje, że facet nie jest wart zachodu. Mało tego - on nawet się z tym nie kryje! Nie wiem czy do kogoś to dotarło, ale cytat: Jak można dać głodnemu psu miskę, a potem go skarcić za to, że chciał zjeść, wcale nie mówi: Boże, jak mogłaś mnie tak oszukać!, a jedynie: Jesteś wstrętna! Liczyłem na seks, nastawiłem się na niego, a teraz go nie dostanę!.

Nie róbmy, więc z tego faceta zbitego misia, który czuje się zraniony brakiem zaufania. On się czuje rozczarowany, bo nie będzie seksu.
Ewidentnie w dziewczynie rodzi się teraz wojna, w której przeciw sobie stają argumenty: "Zrobiłam źle" i "On chce seksu - z kimkolwiek".
Ergo - ona wie, że nie zachowała się fair. Więc czego od niej chcecie w tej materii?
Nie umniejszajmy natomiast tego, co wynikło z całej sytuacji. Facet nie nadaje się do związku, w którym nie ma zapewnionej określonej dawki seksu. Nie znaczy to oczywiście, że nie nadaje się w ogóle do związków. Absolutnie nie chodzi o to, żeby autorka zmuszała się do zbliżeń z obawy, że facet ją zostawi, a jedynie o to, by zrozumiała, że on nie jest wart jej uwagi. Ma 17 lat i znajdzie takiego, który będzie jej odpowiadał pod każdym względem, którego nie będzie chciała sprawdzać i przy którym będzie się czuła na tyle bezpiecznie, by iść z nim do łóżka.

Więc autorko - nie miażdż sama siebie i nie zastanawiaj się, 'co by było gdyby'. Stało się, byłaś nie fair, więcej tego nie zrobisz - tyle. Facet jest 100 razy bardziej nie fair w stosunku do Ciebie. Nie daj sobie wmówić, że związek się rozpada z Twojej winy. To on na Ciebie nie zasługuje.

Abracadabra1989  : ja uważam, że masz duzo racji ale troche nie rozumiem twojego apelu, bo przecież dużo dziewczyn skupiało sie tu własnie na fakcie, że facet jest do niczego.

paranormalsun - nie do końca wiem, co uznajesz za 'apel' i czego nie rozumiesz...
Oczywiście, wiele dziewczyn skupiło się na tym, że facet do kitu.
Ale wiele słów potępienia padło pod kierunkiem autorki. Według mnie - zbyt wiele i zbyt ostrych. Dlatego chciałam zasugerować vitalijkom żyjącym w długoterminowych związkach i myślącym: "W życiu bym nie sprawdziła swojego męża/chłopaka!", zmianę perspektywy patrzenia na tę sytuację. Nie "co ja bym zrobiła na miejscu autorki", ale "co bym powiedziała, jako matka, gdyby autorka była moją 17 letnią córką".

a może za tym "w życiu bym nie sprawdziła" kryje się "bo boję się, że mógłby zareagować tak samo jak chłopak z pierwszego postu"?

nie mogę uwierzyć, że kobiety są tak naiwne. rzeczywiście - za wszelką cenę utrzymać faceta przy sobie.
ja bym nie miała takich problemów, bo po większości opisanych tutaj na V sytuacji - facet by już mnie więcej nie zobaczył :) wybór należy do Was!

według mnie twoja wypowiedź miała brzmieć jak apel (ten ton, te podkreslenia itp) do tych wszystkich ludzi, którzy tu odpowiadaja. A tak naprawde wiekszosc z nas tu mówiła dokładnie to samo co ty, mało kto bardziej krytykowął ja niz jego, a juz aboslutnie nikt nie robił z niego pokrzywdzoengo. Tylko to chciałam powiedziec. Nie rozumiałam twojego takiego jakby oburzenia. Poza tym mysle, ze jednak trudno mówić ci co bys zrobiła gdyby to była twoja 17 letnia córka jesli rok twojego urodzenia to 1989 (bez obrazy, ja jestem w podobnym wieku i uważam, że po prostu juz blizej nam do tych 17 latek niz do ich matek)