Temat: Kolejny związek się psuje :(

Mój niespełna 3 letni związek się kończy (takie mam wrażenie). Jestem jednym wielkim kłębkiem nerwów. Na początku oczywiście było wspaniale, potem miałam wrażenie, że, nazwijmy go A. się przyzwyczaił, że nie zabiega o mnie, nie dba, olewa. Na początku miałam klapki na oczach, ale kłóciliśmy się gdy on wywinał mi jakiś numer, np. okłamał mnie, nie przyszedł na ważne dla mnie spotkanie (moje urodziny). Po każdej takiej "akcji" ja mu wybaczałam i było dobrze do nastepnej "akcji". Do tego doszedł problem z jego czułością i naszym "związkiem na odległośc" (ja w innym mieście, ok 120 km od jego miasta). Jednak gdy się widywaliśmy (weekendy) nic ciekawego się nie działo. Miałam wrażenie, że muszę się prosić o przytulenie, o pocałunek, o wzięcie mnie za rękę. O tym, że byłoby fajnie dostać kwiatka mówiłam wprost i nic. Z czasem sama łapałam się na tym, że do niego nie zadzwonię pierwsza, nie przytulę się spontanicznie (on różnie na to reagował). Najgorszy jednak wydaje mi się problem z tym, że on nie umie rozmawiać. Gdy napotykaliśmy problemy w naszym związku, on zwyczajnie "uciekał", mówił, że nie chce o tym rozmawiać, albo co gorsza wkurzał się i wychodził. Nie chciał wyjaśniać problemu. Gdy ja mu sprawiłam przykrość on się obrażał, potrafił wyłączyć telefon i nie odzywać się do mnie przez dwa dni. Oczywiście ja się prosiłam o kontakt, pierwsza pisałam, dzwoniłam, jak jakiś głupek. Kilka dni temu mieliśmy na ten temat poważną rozmowę. On stwierdził, że taki jest i tyle, że robię z niego potwora i górę lodową. Oczywiście tak nie jest, nie jest potworem, bo były między nami dobre chwile, ale jak doszło co do czego, do jakiejś kłótni czy sprzeczki to niestety zawodziłam się na nim nie raz. Np. stiwerdził, że nie chce rozmawiać na jakiś temat, ja płakałam, a on oglądał tv i nie zwracał na mnie uwagi.... Jak teraz o tym myślę to po prostu jestem w szoku - czy przesadzam? Wiem, że jest zapracowany, ale przecież praca to nie wszystko, po to jest się w związku, żeby być z drugą osobą nie tylko fizycznie.
Póki co nie wyobrażam sobie z nim przyszłości (tym bardziej, że mnie w niej jakoś szczególnie nie uwzględnia, a ma 30 lat), ale bardzo boję się rozstania. On po ostatniej rozmowie (jak już się nawkurzał, że się czepiam) ochłonął i powiedział, że postara się to zmienić. Ale ja nie wiem czy potrafię w to uwierzyc. Mam bardzo mieszane uczucia -  z jednej strony kocham go, tyle było pięknych chwil, ale z drugiej naprawdę tego nie widzę. Wiem, że on mnie jakoś na swój sposób kocha (chociaż mi tego nie mówi zbyt często), ale jest jakiś upośledzony emocjonalnie. Moja psychika walczy sama ze sobą, przywołuje wspaniałe chwile, mówi "znowu się z kimś rozstajesz? zostaniesz sama jak palec", "myślisz teraz tak, bo jesteś rozżalona i nie widzisz dobrych stron u niego"

Proszę spójrzcie na to obiektywnie, zadajcie mi jakieś pytania, które pomogą mi samej zrozumieć w czym tkwie.
Musiałam się wyżalić, mam nadzieję, że ktoś dotrwał do końca....

edit: dzieli nas odleglosc, bo on pracuje w innym miescie. poznalismy sie w "moim" miescie, gdzie studiuje i pracuje. on tu na poczatku mieszkal i pracowal, potem wrocil do mniejszego miasta i tam ma swoje biznesy itp. ja od poczatku mowilam, ze nie wroce do mniejszego miasta, bo nie chce mieszkac w malym miescie i juz, ewentualnie  za jakis dluuuugi czas. On o tym wie, ale nie robi nic zeby byc ze mna (tak jak sie umowilismy na poczatku, ze mieszkamy w tym miescie gdzie ja pracuje i studiuje)