Temat: Rozwód

Dziewczyny, kobiety, list bedzie długi,ale mam powazny problem :( W wieku 20 lat zostałam napadnięta przez faceta w nocy, kiedy wracałam z pracy. Zupełnie rozwalił mi się świata, bałam się mężczyzn,bałam się wychodzić gdziekolwiek, zaczęłam miec rózne stany depresyjne itd. to było w 2006 roku. Wyprowadziłam się z domu z małej miejscowości bo po pierwsze facet ,który mnie napadl stamtąd był, po drugie plotki i rózne opowieści na temat tego napadu, po trzecie rodzice kompletnie nie rozumieli problemu i poniekąd obwiniali mnie-koszmar. Wyprowadziłam się do dużego miasta ,ale problemy pozostały, tzn nadal miałam stany depresyjne i ciągły strach. Po 2 latach wróciłam do domu bo straciłam pracę i myslałam,że wszystko się ułoży.Na pozcątku 2009 roku mój stan psychiczny na tyle się pogorszył,że tuż przed świętami wielkanocnymi wylądowałam u psychiatry,przepisał mi silne antydepresanty. Poczułam się lepiej, przestałam się bać itd a kilka tygodni pozniej poznałam faceta. Był dla mnie dużym wsparciem,na 3 randce powiedziałam mi jakie leki biore ,także nic nie ukrywałam, wszystko wiedział. Nie był w moim typie, starszy o 7 lat, ale wspierał mnie jak nikt a ja tego potrzebowałam. Szybko bo w wakacje poszlismy do łózka( ja byłam dziewicą) a w marcu nastepnego roku wyprowadzilismy się z domu, ja cały czas na lekach psychotropowych.Aha zapomniałam dodać,że mój facet często wyjezdzał i wracał tylko na weekendy -taką miał pracę. Zaręczylismy się po roku, pozniej był ślub. Ksiądz pytał czy ktos z nas ma chorobę psychiczną,ale ja sie nie przyznałam, zreszta czy depresja to choroba psychiczna? W kazdym razie jakos nie miałam ochoty na ten ślub tak na 100 % ale rodzice naciskali,że tak nie wypada na kocią łapę itd. Mijaja 2 lata od ślubi a ja coraz bardziej utwierdzam się w przekonaniu,że to była pomyłka.Mój mąz to bardzo dobry człowiek,ale ja go nie kocham , nie jest w moim typie, nie kłócimy się. Dzieli nas wiecej niz łączy. Mieszkamy z moimi rodzicami i mój mąz woli spedzac czas z moim tata niz ze mną, bo tak wiele nas różni. On przede mna nie miał nigdy dziewczyny( poznałam go jak miał 31 lat) i uważa ,że złapał Pana Boga za nogi,że ja taka ładna , inteligentna itd,ale tez nie wiem czy to miłość. Bo jesli nie ma go np tydzien w domu i jak wróci, zamiast ze mną posidziec to siedzi z moim ojcem i oglada np film to o czym to świadczy? Prosiłam,żebysmy wyprowadzili się z domu,zamieszkali na swoim to nie chce.Zapomniałam nadmienic,że od slubu właściwie opieramy się na moich zarobkach,jemu ciagle cos nie wychodzi z praca itd, jest kompletna fajtłapą ,ale to nie powód rozwodu bo tak jest od slubu właściwie , więc mnie to nie zaskakuje,ale ewidentnie mi przeszkadza,że cały czas musze sie martwić skąd wytrzasnąc kase bo jakby nie ja to koniec z nami. Co byście mi doradziły?