Temat: niekonstruktywna krytyka.

   Witam was dziewczyny. Chciałam się spytać, jak radzicie sobie w przypadku nadużywania opinii krytycznych ze strony najbliższych? Czy przyjmujecie je z obojetnością wiedząc, że mają niewiele wspólnego z prawdą , czy też bierzecie to sobie głęboko do serca, czy może stosujecie słowną defensywę ? Już wyjaśniam o co mi konkretnie chodzi. 12 kilogramów temu słyszałam ze strony ojca, przyjaciółki, chłopaka, koleżanek mniej lub bardziej uszczypliwe komentarze na temat mojej figury. Nie umiałam się słownie obronić, brakło mi słów i robiło mi się piekielnie głupio. Nie jestem pewna siebie i te słowa bardzo mnie bolały i kłuły non stop gdzieś w podświadomości . Kiedy wzięłam się za intensywny trening i dietę, zaczęłam się w końcu sobie podobać, ale zaczęły się przytyki z innej strony. Chłopak nie przepuści okazji żeby nie wytknąć mi tego, że zmalał mi biust. przynajmniej 3 razy w tygodniu..nazywając go rodzynkami , pryszczami , lub innym bardzo miłym rzeczownikiem. Podejrzewam, że sporo ma z tym wspólnego jego przyjaciółka, która również znalazła sobie rozrywkę  w formie dokuczania mi , mówiąc, że mam anoreksję, obsesję , że jestem głupia , bo ulegam kanonom mody , lubi czynić kompromitujące uwagi na temat niedociągnięć mojej urody,nawet publicznie .  Ja nie umiałabym z kogoś tak żywcem szydzić, mimo, że wcześniej nadmieniona przyjaciółka ma bardzo dużą nadwagę ,to  wiem jak boli krytyka. Mimo wszystko nie umiem się mścić w ten sposób.  Czuję, że to, że nie stosuję agresji słownej sprawia, że ludzie tak swobodnie traktują mnie jak worek treningowy do  wyładowania się. Proszę was bardzo o wyrozumiałość, oraz ewentualne rady.