Temat: Miłość która zabija powoli

Czesc dziewczyny.. Nie sadzilam ze kiedys bede wyzalac sie w sprawach sercowych.. w koncu sprawy sercowe to sprawy prywatne, ale nie mam juz sily dusic tego w sobie a nie mam z kim o tym porozmawiac. Zaczne od tego ze ze swoim chlopakiem jestem od 7lat, poznalismy sie przez internet.. Na poczatku byla to szczenieca milosc pozniej powazny zwiazek, wyjazdy do niego. On ze wzgledu na sytuacje w domu nie mogl czesto do mnie przyjezdzac- mial obowiazki. Byl u mnie tylko dwa razy.. za to ja jezdzilam do niego w kazdej wolnej chwili. Dlugo myslalam ze jest idealny.. Okolo 4 lat bylam zaslepiona i z glowa w chmurach.. On stal sie dla mnie najwazniejszy i wszystko robilam z mysla o nim. Kosztem szkoly, kosztem samorealizacji. W koncu zaczely wychodzic rozne rzeczy ktore przedemna ukrywal.. wady.. to ze czesto klamie.. doszly klotnie i caly moj piekny swiat sie zawalil.. na poczatku smucilam sie, plakalam.. pozniej to stalo sie przewleklym smutkiem, strachem.. Powiedzial mi ze w jego sercu jest inna dziewczyna, po pol roku zaprzeczyl ale dla mnie to pol roku bylo nasilona depresja, bezsennoscia, napadami lekow... zmienilam sie. Z osoby rozrywkowej, z najweselszej dziewczyny ze swojej paczki stalam sie szara mysza.. zaczelam izolowac, zalamalam sie.. Co do chlopaka wtedy zrobil cos co postawilo nieodwracalna sciane w naszym zwiazku.. taka ze nigdy nie poczuje sie do konca wyjatkowa... Pozniej byly kolejne odkrycia ze dosc bardzo interesuje sie innymi dziewczynami (oglada je przez internet wrecz nalogowo- sadze tak bo nie udalo mi sie skasowac calego tego materialu po 3 godzinach mimo ze wywalalam po kilka pozycji)... w klotni uslyszalam ze nie jestem szczupla i poszuka innej. Pozniej przepraszal mnie i wybaczylam.. ale pojawil sie kolejny problem.. brak akceptacji i jeszcze wiekszy strach, zazdrosc, zal.. przez rok cierpialam na bulimie.. na bezsennosc choruje od 4lat.. stoie w miejscu.. kocham go ale on mnie niszczy.. teraz mam sie do niego przeprowadzic ale tylko do jego miasta bo stwierdzil ze wczesniej nie mozemy mieszkac razem... ogolnie raz mowi ze mnie kocha ale gdy pojawia sie jakis maly problem mowi ze nic go nie cieszy i nie chce mu sie zyc.. Dodam ze ma w sobie dosc duzo egoizmu i sam tego nie ukrywa.. Nie wiem co czuje.. Boje sie ze to uczucie mnie zniszczy.. Ze nie bede z nim szczesliwa.. z drugiej strony ja naprawde go kocham i nie potrafie odejsc, uwolnic sie.. Kazdy mowi ze ladna ze mnie dziewczyna ze znajde innego, takiego co bedzie mnie na rekach nosil, szanowal i swiata poza mna nie widzial. Ale ja nawet o tym nie mysle.. nie potrafie.. Mysle tylko o moim chlopaku.. Marze o tym zeby sie zmienil ale wiem ze ludzie sie nie zmieniaja.. i coraz czesciej mysle ze zycie u jego boku (chociaz on nawet nie jest na to gotowy z tego co widze) bedzie dla mnie ciaglym ukrywaniem uczuc, trzymaniem w sobie tego smutku ze czesto mnie krzywdzi nie majac o tym pojecia.. jesli chodzi o to co teraz czuje i czego pragne od zycia to musze szczerze powiedziec ze zycie sie we mnie powoli wypala i nie widze w nim szczescia dla siebie.. nie wierze juz w to ze bede szczesliwa.. Nigdy nie mialam latwego dziecinstwa, zycia.. pozniej cukrzyca polekowa... i nagle on.. mial byc dla mnie takim duzym szczesciem.. jego slowa, obietnice.. okazalo sie ze to slowa.. a on trzyma mnie w niepewnosci ktora mnie paralizuje.. i nie wiem co dalej..