Temat: Czy wy też nie potraficie się dogadać z mamą?

Mam duży problem z dogadaniem się z mamą.

Odkąd pamiętam nigdy nie potrafiłam dogadać się z moją mamą. Zawsze był jeden a ten sam powód: SPRZĄTANIE. Nie chodzi o to że jakoś bałaganiłam, albo że wgole jej nie pomagałam. Chodzi o to, że zawsze mama musiała mieć jakieś ale... zawsze musiała się do czegoś doczepić. Przede wszystkim  zawsze musiała mieć rację, nikt inny w domu nie ma racji tylko ona. Gdy przeginała np krzycząc po mnie to dodawała, że ona jest moją mamą i ona MA PRAWO. Jestem załamana bo ten stan trwa już od początków gimnazjum. I w tygodniu muszą być co najmniej trzy awantury a raz w miesiącu jedna poważna. Zawsze to ja pierwsza wyciągałam rękę, przepraszałam i słyszałam że ma tego pełną kieszeń.
Nie byłam osobą, która stwarzała problemy. Cały czas byłam grzeczna, stosowałam się do jej poleceń, nigdy nie robiłam tak jak ona nie chiała tylko zeby się jej nie narazic. Dostałam się na studia, na których naprawdę trzeba się uczyć i uczyć cały czas (osoby które są na prawie na pewno coś o tym wiedzą). Cały czas pomagałam opiekować się młodszym bratem ( teraz ma prawie 5 lat) i nadal się nim opiekuje, przyprowadzam z przedszkola. Przez wakacje nawet nie mogłam nigdzie wyjechać bo ona miała pracę - taką, że pielęgnowała ogródek........  Moja mama nigdzie nie pracuje zawodowo. I nie potrafi zrozumieć tego, że pracuję, studiuje. Do nauki nie dokłada mi ani złotówki. Tzn mój tata zarabia, ale to Ona dysponuje finansami. Nawet nie chodzi o to że mamy jakoś niski budzet, bo mamy kasy jak przeciętna rodzina, ale mama kupuje jedną paczkę papierosów na dzień czyli wychodzi 400zł/m. Sama kupuję podręczniki, kodeksy, opłacam czesne które wynosi ponad 800 zł, a pracuję na 3/4 etatu i dostaję na rękę niecałe 900.
I jakoś przyzwyczaiłam się do tych kłótni, wyzwisk od świń, i całego zoo. Jednak teraz nie mogę jej wybaczyć postępowania. Od tygodnia z sobą nie rozmawiamy. A wszystko dlatego, że nie posprzątałam domu w sobotę ponieważ jechałam na egzamin, i wygarnęla słowami piz^a pierd^lona, że ona nie ma dzieci etc.
Słowem wyjaśnienia: tata zawsze dla świętego spokoju przyznawał jej rację, nigdy na nas nie krzyczał, ani nie podniósł ręki. Zawsze potrafiłam się z nim dogadać. Jednak zawsze mama żąda żeby był po jej stronie i jej potakiwał, nawet jeśli ma odmienne zdanie.
Jeśli się jej sprzeciwi to u wygarnie ze jest po naszej stronie, że nigdy nie był wsparciem.

Jestem cholernie zdołowana całą tą sytuacją. Ponieważ odbija się ona na 5 letnim braciuszku, wszystkie przekleństwa, wyzwiska i ciągłe krzyczenie na nas. Dlaczego rodzice nie potrafią pewnych rzeczy docenić? Zawsze muszą zauważać nasze niedociągnięcia, nasze potknięcia, cały czas nas poniżać. Nawet nie wiecie jak zazdroszę co niektórym koleżanką co w mamie mają oparcie, mają ją jako przyjaciółkę. A ja? Tylko cały czas skakanie sobie do gardeł i wzajemne pyskowanie i nic więcej. 

I drugie pytanie: Dzisiaj mama ma urodziny. Składałybyście jej życzenia na moim miejscu. Nie rozmawiamy z sobą, i raczej nie zanosi się na zgodę,ponieważ ja jej nie będę przepraszać, a ona ma za wysoką dumę by przyznać się do błędu. Bo zawsze będzie że to moja wina bo ją wyprowadziłam z równowagi.

Przez całe życie słyszę tylko że jestem leniem śmierdzącym, że nic nie robię, że jestem darmozjadem, że to wszystko moja wina jak coś się stanie. Czasami myślałam żeby odebrać sobie życie, ale to by było uniknięcie problemu niż go rozwiązanie. Ale może mama wtedy uświadomiła by sobie co straciła, że jednak jej pomagałam, a nia wyciągała tylko tych złych rzeczy ;-(

Edit: mieszkam w małym miasteczku gdzie cięzko o pracę bo jest duże bezrobocie, myślałam o wyprowadzce ale ze wzg na studia i moje zarobki nie jestem w stanie się sama utrzymać.