Temat: Życie w cieniu

Witajcie. Chcę się troszkę wyżalić, mam doła i przed chwilą na dodatek płakałam (ale ja to dość często i tak robię).

Żyję w cieniu starszego brata, on zawsze był lepszy według rodziców i choć nigdy nie powiedzieli tego dosłownie to dają do tego znaki. Zawsze jemu było wszystko wolno (ja nawet nie mogę ze znajomymi wyjść bo chmara gwałcicieli oczywiście już na mnie czeka). On jest we wszystkim lepszy i codziennie mnie tym dręczy. Zawsze nazywał mnie grubasem. On od zawsze jest szczupły. Dzisiaj sobie nawet nałożył porcje (ehem.. pół ciasta) wyjątkowo tłustego kokosowego ciasta. On może, ja nie. Nie mogę nawet spróbować go (choć dzisiaj i tak mam wyrzuty sumienia, że skusiłam się na kawałek, ale innego). Zawsze jadł o wiele więcej ode mnie a mimo to on jest chudy, a ja jak widać gruba. 

Ma ładne rysy twarzy i proporcje. Obiektywnie patrząc jest przystojnym chłopakiem, a ja? Krzywe oczy, wielki nos i pełno pryszczy.

A co najbardziej doprowadza mnie do płaczu to to, że jest mądzrzejszy. W zeszłym roku cały czas się ze mnie śmiał, że siedze przed książkami i się uczę. Nazywa mnie głupkiem i debilem. Pyta mnie o jakieś wymyślne fizyczne rzeczy o których nie mam pojęcia, a gdy mu coś odpowiem, lub nic, lub wogóle go oleje to się ze mnie śmieje że jestem tępa jak but. Rodzice go chwalą, że pozdawał matury na 98%, 100%, 88% itp., a o mnie mówi rodzinie tylko to, że przytyłam ostatnio, mimo to, że tempakiem nie jestem i tez mam osiągnieia szkolne.

Na dodatek mam jeszcze stare rany, bo jak byłam mniejsza to mnie bił. W sumie teraz też, jak się na niego wkurze i mu np. raz z liścia walne to mnie tak leje, że siniaki przez miesiąc mi zostają. Rodzice nic mu z tego nie robią. Dadzą mu kare na kompa, a i tak ją całkowicie oleje i żyje dalej. Mi się nigdy nie uda mu dorównać.