Temat: Pogodzenie się ze śmiercią.

nie to normalne ..z czasem godzimy sie z odejsciem bliskiej nam osoby, bo wiemy ze placz i lamentowanie nic nie pomoze. Lepiej pojsc na cmentarz i pomodlic sie za zmarlą osobe.

Szczerze Ci wspolczuje wiem jaki to bol, bo sama stracilam dziadka w maju tego roku i tak samo bolalo go w klatce, lecz zmarl w karetce obok domu.
a niedlugo minie 2ga rocznica jak zmarł (na moich ooczach) moj tato ;( mial zawal serca ktory byl tak silny, ze peklo mu serce.

Jak miałam 17 lat umarł mój chłopak płakałam tydzień potem zaczęłam chodzić do szkoły, często przesiadywałam w jego pokoju, codzien chodziłam na cmentarz rozmawiałam z nim potrafiłam nawet przynieść jakiś zakup i ,,mu pokazywać", całowałam jego zdjęcie witałam sie z nim rozmawiałam a potem mówiłam narka zachowywałam się jak by żył.  Wiesz każdy radzi sobie ze śmiercią we własny sposób, a w tym że nie cierpi już to tu przyznaje całkowitą rację, czasem śmierć jest wybawieniem od życia w strasznym cierpieniu. Zachował wspaniałe chwile z dziadkiem i czasem powspominaj sobie pośmiej się ze śmiesznych sytuacji razem przeżytych, po prostu pamiętaj o nim.
Współczuję :*

dobrze ze sie z tym pogodzilas, bo nie ma innego wyjscia, daj sobie czas, by to do Cb teraz dotarlo. Trzymaj  sie!

miałam to samo po śmierci Taty. byliśmy bardzo zżyci ze sobą . ale starałam się nie płakać . nigdy nie pytałam " dlaczego" . tęsknię za Nim do dziś choć minęło już 13 lat.

To normalne. Też straciłam dwoje dziadków, którzy mieszkali ze mną przez lata. Po dziadku wylałam morze łez (też zmarł w szpitalu, a ja jako ostatnia z rodziny widziałam go tuż przed śmiercią...), nawet zadedykowałam mu jeden wiersz, który wyrecytowałam nad jego grobem w trakcie pogrzebu. Często o nich myślę i co by było gdyby jeszcze żyli, wspominam, nawet zapłaczę i często mi się śnią, ale szybko zbieram się w sobie, bo ich, niestety, materialnie już nie ma. Śmierć jest bolesnym doświadczeniem, ale nieuniknionym. Ktoś z bliskich, prędzej czy później, nas opuści. Taka jest kolej ludzkiej natury.
No, ale gdzieś są ci nasi zmarli, na pewno :) Taką mam nadzieję.

Wszystko ok, ale moim zdaniem to nie temat na forum.

ja szybko pogodziłam się ze śmiercią mojego taty (zmarł w październiku 2011), pogodziłam się dlatego, ze wiem ze teraz już nie cierpi,nic go teraz nie boli ...myślę o nim codziennie, ale przyzwyczaiłam się już że nie ma go obok, wiem,że jeszcze się z nim zobaczę :)

moje kuzynki bardzo szybko pogodzily sie ze smiercia matki, liczy sie pamiec a nie ile lez wylejesz

współczuję, to normalne... potrzeba czasu ;)