Temat: Jego zdrada i przemiana

jeśli wybaczysz i zapomnisz to wszystko będzie idelanie.
ale jeśli nie umiesz zapomniec - to będziesz się męczyć. Jeśli go kochasz, to wybacz i postaraj się zapomnieć. Jeśli nie dasz rady to się rozstaniecie. Lepiej spróbować czy dasz radę niż żałować.
No a jeśli nie zapomnisz? Jeśli będzie do ciebie wracać uczucie bezradności, przykrości itp? Nie ukryjesz tego przed nim a nie wiesz jak on na to zareaguje.
Jeśli ja coś rozrząsam, to nie wychodzi nam to na dobre i znów kłónie, jego fochy itp...

Nie wiem, bo nikt kto nie był dokładnie w Twojej sytuacji, nie wie.

Wydaje mi sie, ze nie potrafilabym zaufac po raz drugi, ciagle podwazalabym Jego uczciwosc, wiec zwiazek i tak by sie rozlecial. Z drugiej strony wiele rzeczy wybaczylam juz z milosci, wiec.. mysle ze mimo wszystko jednak nie, choc fakt ze nie zdradzil na trzezwo (a swiadomosc tez ma jakies znaczenie) jest jakims argumentem za.

Zadaj sobie pytanie, czy Ty sama jestes w stanie puscic to w niepamiec, zamknac ta historie raz na zawsze.

Jesli tak, to wybacz. Jesli wiesz ze to na zawsze zostanie w Tobie, ze bedziesz pamietac, ze mozesz mu to wypominac - to zakoncz zwiazek raz na zawsze. 

To akurat nieprawda. Znam przyklady zwiazkow ktore zdrada o dziwo 'uleczyla'. 

Ludzie nie zawsze zdradzaja bo maja naturalne ciagoty ku zdradzie, choc istnieje i taki typ. Czasem jest to wynik jakiegos zalamania w zwiazku, poczucia osamotnienia, nieswiadomosci - tak jak tu. Nie zebym usprawiedliwiala zdrajcow, sama raczej nie dopuscilabym sie tego - ale takie uproszczenia sa glupie. Istnieja ludzie ktorzy potrafia wysuwac wnioski z wlasnych bledow.

Jesli uswiadomil sobie ile mogl stracic, szla za tym jakas refleksja, to bylabym dobrej mysli.