Temat: Męczę się, a jednak kocham...

Nie piszę ze swojego konta, bo nie chcę, by ktoś mnie rozpoznał. To będzie raczej długi post i gratuluję wszystkim, któzy dotrwają do końca. Nie wiem właściwie czego od Was oczekuję, rady, pocieszenia, czy czego. Chyba po prostu chcę się wygadać.
Nie wiem nawet od czego zacząć. Jestem z moim chłopakiem od ponad 3 lat. Szmat czasu... Przynajmniej jak na mój wiek (22, on 23). Pierwsze potknięcie było bardzo szybko. Ja wiem, po jakichś dwóch tygodniach. Na początku nie było między nami kokosowo, w sumie nie wiem nawet dlaczego zaczęliśmy być razem, może tak po prostu ze zwykłej ludzkiej samotności... No i właśnie wtedy, tuż po walentynkach wpadłam na "genialny" pomysł by sprawdzić mojego chłopaka i zaczęłam pisać z nim z innego n-ru gg, on nic nie podejrzewał, umówił się ze mną. Ale to nei było takie normalne spotkanie, chciał seksu. Poczułam się okropnie (my wtedy jeszcze nie sypialiśmy ze sobą). Przysżłam na to spotkanie, pokłóciliśmy się strasznie. Nie rozmawialiśmy jakiś czas, ale postanowiłam, że wrócę. On obiecał, że się zmieni, że więcej tego nie zrobi, że zrozumiał swój błąd i nigdy więcej mnie nie skrzywdzi. No i przez jakiś czas było ok. Później po jakimś roku, może trochę więcej znalazłam przez przypadek jakieś jego konto na serwisie społecznościowym typu badoo czy coś takiego. Umawiał się tam z innymi dziewczynami, pisał do nich rzeczy w stylu "poflirtujemy?", "spotkamy się?", prawił im komplementy. Powiedziałam mu, że to znalazłam. Przyjachał do mnie wtedy o 6 rano następnego dnia, przepraszając, mówiąc, że to nic takiego, że on tylko pisał, że z żadną sie nie spotkał nigdy. Znów wybaczyłam i wróciłam. Myślałam, że to tylko takie szczenięce zabawy, że w końcu mnie doceni i przestanie interesować się w aż takim stopniu innymi dziewczynami. Ale na początku tego roku przeszedł sam siebie. Kilka dni przed 3 rocznicą naszego związku odkryłam jego rozmowy z pewną dziewczyną na facebooku. Zawalił mi się cały świat. Nigdy nie czułam się tak podle jak wtedy. Pisał do niej, że jest seksowna, piękna, że ma na nią ochotę, że chce się z nią kochać. Ona mu odpisała, że nie może, bo przecież on jest ze mną, że ona też była zdradzana przez jakiś czas i wie jak to jest i nie może mi tego zrobić. A on anpisał do niej "nawet jeśli ja tak bardzo chcę?" Te słowa po prostu tak zapadły mi w  pamięć, że nie mogę o tym zapomnieć. Nie spał z nią, wiem o tym. Ale ja od tamtej pory nie potrafię normalnie żyć. Codziennie o tym myślę. Oczywiście jak powiedziałam mu, że widziałam te rozmowy to przyjechał, płakał, przepraszał, mówił, że on i tak by tego nie zrobił, że to było tylko takie gadanie, że pisał to jak był pijany, że kocha tylko mnie i nie chce mnie stracić. WYbaczyłam, po raz kolejny. Ale tym razem nie potrafię zapomnieć. NIe wiem, może za parę lat zapomnę o tym, a może nigdy. To mnie zabija od środka po prostu. NIe chcę się z nim rozstawać, wiem, że się zmienił, ale nie potrafię przestać o tym wszystkim myśleć. To jest po rpostu silniejsze ode mnie. Wiem, że to wszystko moja wina, że to ja nie jestem idealna, że nie jestem ani szczupła ani ładna.Ale nie umiem tak dalej żyć. Sama myśl o tym wszystkim sprawia, że brak mi jakichkolwiek chęci do życia. Wiem doskonale, że powinnam była się z nim rozstać, bo jeśli sama przeczytałabym taką historię, to na pewno napisałabym takiej dziewczynie, że facet nie jest jej wart i powinna go zostawić. Niestety, łątwo jest powiedzieć, a trudno zrobić. Ja go naprawdę kocham, nie wyobrażam sobie życia bez niego, tyle nas łączy, tyle wspólnych wspomnień. Może ktoś z Was był kiedyś w podobnej sytuacji? Czy takie coś da się zapomnieć? Czy to z czasem minie? Czy może już zawsze będzie mnie dręczyć myśl, że dla niego nigdy nie będę pierwsza?
Proszę o jakiekolwiek pocieszenie...