Temat: Samotność jako świadomy wybór

Jestem ładną dziewczyną, wykształconą ( bardzo prestiżowy kierunek) pochodzę z dobrego i zamożnego domu, mam swoje mieszkanie i etc. Kiedy studiowałam wydawło mi się że realizacja moich ambitnych planów jest na pierwszym miejscu , że towarzystwo znajomych mi wystarczy , moja mama powtarzała że czasem lepiej być samemu i nie ma co sie śpieszyć do związku i takie tam . 

Upływ kilku lat wyrobił we mnie odmienne zdanie , gdyż wszystko układało się fajnie do czasu kiedy studiowaliśmy wówczas spotkania paczki miały miejsce kilka razy w tygodniu, beztroskie życie malowało sielankowy obraz aż pewnego razu powoli, małymi kroczkami w paczce mieliśmy co raz mniej czasu dla siebie gdyż a to ktoś załapał nową pracę albo ktoś spotkał na swojej życiowej drodze  nową osobą i był nią tak zafascynowany że większość swojego czasu poświecał tylko jej . W pewnym momencie poczułam że rozmowy z ludźmi którzy są w związkach schodzą na zupełnie inny tor. Deklarowałam się że bycie singlem to fajny sposób na życie bez ograniczen i etc. a tak na prawdę oszukiwałam samą siebie gdyż w pewnym momencie zostałam wieczorem sam na sam z laptopem wszyscy gdzieś spędzali swój czas  tylko we dwoje, wówczas zrozumiałam że bezcennym jest związek z drugim człowiekiem, chęć bliskości drugiego człowieka jest wpisana w naturę człowieka. Wówczas tego wieczoru założyłam sobie konto na portalu randkowym a celem było poznanie może ciekawego faceta oraz nowych ludzi. Tak mnie wciągnęły te rozmowy aż pewnego razu dałam się namówić na spotkanie pewnemu mężczyźnie, który okazał sie facetem mojego życia. Za 2 miesiące bierzemy ślub. Życie nie jest sielanką i raz jest lepiej a kiedy indziej gorzej ale wspaniały uczuciem jest świadmość że masz obok siebie człowieka który  bardzo Cię kocha, człowieka któremu można powierzyć swoje tajemnice oraz dzielić swą radość a także wypłakć się do rękawa. 

Dla mnie o samotności z wyboru można mówić jedynie wtedy, gdy osoba, którą kiedyś bardzo kochaliśmy nie żyje, a my nie chcemy się z nikim wiązać przez wzgląd na jej pamięć. I taką samotność z wyboru rozumiem. Taką jak Twoja też rozumiem, ale ona na ogół kończy się w momencie, kiedy komuś zaufamy. I dobrze.

a to w jakim wieku bycie singlem uważasz za nienormalne?