Temat: Sama nie wiem czego chcę

musisz zrozumiec, ze mezczyzna zadko kiedy sie zmienia. jesli jest juz dorosly prawdopodobnie niewiele sie zmieni. oczywiscie sa wyjatki. abstrachujac, mam na mysli to, ze ejsli jest to typ samotnika, to taki juz bedzie, nie jest zbyt rozrywkowy, taki juz bedzie. Jest podrywac, oj, taki juz moze zostac. rzecz w tym, czy ty potrafisz zyc z jego cechami. bo moj maz tez ma wiele rzeczy, ktore mnie ogromnie wkurzaja, ale potrafie z tym zyc. nie niszczy to mojej milosci do niego, ale tez zbytnio nie chce sie na n ich skupiac, bo moze przestalabym dobrze o nim myslec. staram sie troszke pomoc mu w pracy nad niektorymi rzeczami i widze zmiany, samo to mnie cieszy, ale wiem, ze calkowicie sie nie zmieni. musisz tez wiedziec ze nie znajdziesz mezczyzny idealnego. a poza tym nie ma co myslec, takiego juz nie znajde, bla bla..nieprawda. tylko zajmie ci to ewentualnie wiecej czasu. zastanow sie nad swoimi uczuciami..tylko o to chodzi

doceń to co masz, to najtrudniejsza rzecz na świecie, ale spróbuj, najtrudniej jest docenić to, co się ma, dopiero niestety po stracie to doceniamy. Nie dopuśc do tej straty!!

Jeżeli jest do straty więcej niż do zyskania - to nie XV wiek :D

ja bym na Twoim miejscu wyjechala na pewien czas od niego..nie koniecznie bym powiedziala mu to wprost, jakas wycieczka, nagla sytuacja czy cos, jezeli tesknilabym za nim, nie moglabym wytrzymac bez niego to znaczy ze go kocham i to ma sens w innym przypadku nie widze w waszym zwiazku przyszlosci, bo Ty w 100% nie czujesz się szczęsliwa

powiem tak- znam podobne historie do autorki wątku. Przyczyna- dziewczyna ZA WCZEŚNIE weszła w stabilny związek. Nie "wyszalała się" i nie spotkała kogoś kto podeptał jej serce żeby teraz móc w pełni docenić co ma. Te historie które znam skończyły się rozstaniami- jedne tego bardzo żałowały, inne wyciągnęły jakąś nauczkę i kolejny związek bardzo szybko zamieniały w małżeństwo (czyli to przed czym uciekały w pierwszym). Ja powiem tak- nie da się mieć zawsze wszystkiego, życie to sztuka kompromisów- musicie jakiś wypracować- to że do tej pory nie zawalczyłaś o swoje potrzeby i status w związku jest Twoim błedem a nie chłopaka. Możecie się oczywiście rozstać ale bardzo prawdopodobne, że będziesz tego bardzo żałować prędzej lub później. Robiąc odpoczynek od siebie też możesz złamać chłopakowi serce (zależy to od jego wrażliwości). Gdyby to ode mnie ktos chciał zrobić odpoczynek nie zaufałabym już tej osobie, nie uwierzyłabym, że kocha bo w momencie kryzysu zostawiła mnie. Ale to ja- moja miłość to bardziej ta syjamska niż dwa indywidualne i koniecznie oddzielne i niezależne byty. Ile ludzi tyle pomysłów na życie- Ty sama musisz znaleźć swój.
PS. Może Ty włąśnie jesteś jego zbyt pewna, nie musiałaś o niego zawalczyć nigdy? Może daj mu do zrozumienia, że kobiety też czasem potrzebują by mężczyzna był wyzwaniem. Owszem możesz sama jechać na te wakacje ale w tym momencie godzisz się na to, że on też zapewni sobie sam rozrywkę i następne wakacje to on np. pojedzie gdzieś z kolegami. Jak wtedy byś się czuła? Bo dla mnie to już trochę "za daleko" od siebie.

22 lata, to Ty jesteś młodziutka. I znudzona gościem, którego znasz od zawsze. Nie masz ochoty tego skońćzyć i zacząć żyć po swojemu? Takiego może nie znajdziesz, ale czy taki dokładnie jest Ci potrzebny? A może znajdziesz dużo lepszego? Baw się, żyj, poznawaj ludzi. Nie zakopuj się w dorosłość bez sensu

myślę, że powinnaś stworzyć w tym związku nieco przestrzeni dla samej siebie

jest fajnie, ale on juz lekko wykorzystuje szantaż emocjonalny

tak jak wcześniej dziewczyny pisały- musicie wypracować pewne kompromisy

i na pewno wakacje z siostrą to dobry pomysł, ale musisz to zrobić tak, żeby on uwierzył, że to jego decyzja, a nie Twoje "wyproszenie"

błędne koło to wtedy, gdy złościsz się na niego i mu wypominasz że się nie stara, on się wtedy zaczyna bać że Cię straci, czuje się niepewnie, więc stara się Ciebie całą zagarnąć, Ty niby czujesz się z tą stabilizacją bezpieczna, ale masz ochotę na coś szalonego, widzisz to u siostry, żal Ci, złościsz się na niego....

on jest w jakiś sposób symbolem, czujesz się że Cię ogranicza? dobrze że zdajesz sobie sprawę z tego, że pewne rzeczy były za szybko, ale tak naprawdę to da się poukładać nawet w tym związku

najpierw musisz porozmawiać szczerze sama ze sobą, a później z nim, musicie ustalić plan działania i konsekwentnie się go trzymać

bo tyle lat to już rutyna; poza tym, źle się dobraliście... ja jestem samotnikiem, moi poprzedni zupełne przeciwieństwa i było mi ciężko, bo zawsze ja się musiałam dostosować, łazić na jakieś imprezy, spotkania, co wcale mnie nie kręciło...

teraz mam faceta takiego jak ja i jest idealnie! wprawdzie nie jest romantykiem i czasami ręce mi opadają... ale za to jest kochający, opiekuńczy, inteligentny i spokojny- dla mnie 32 latki to się liczy i nie mam żadnych wątpliwości, nie zamieniłabym go nawet na Christiana Bale ;)

zastanów się dobrze nad tym... bo on się już nie zmieni... a jeśli za bardzo Ci to przeszkadza... to wiesz co powinnaś zrobić- ślub to "impreza z daleko idącymi konsekwencjami"

A ja uważam, że powinnaś zakończyć tę relację. Też miałam kiedyś takiego w sumie o podobnych cechach, pewne rzeczy stopniowo coraz bardziej zaczynały mnie denerwować, również bałam się jego reakcji na zerwanie. W końcu zebrałam się w sobie, zrobiłam to i teraz jestem szczęśliwa, czuję się tak, jakbym wzięła glęboki oddech po długim przebywaniu w ciasnym i dusznym pomieszczeniu.