Temat: hm

A nie chodzi też o to, że on chciałby od razu dzieci? Dziwne też dla mnie jest to, że się tak śpieszy i nie chcę zrozumieć, że Ty wolałabyś poczekać. Ma jakiś kryzys wieku lat 30?

Mysle ze wlasnie problem jest w tym, ze Ty nie czujesz ze to TEN....wiek tez moze robic swoje, ja sama dlugo tez sie tak czulam, ze marzylam o slubie i mezu ale mysl ze to juz by mialo byc teraz mnie paralizowala a od kilku lat jest inaczej, wiem ze jestem gotowa itp....

taaak, miałam tak samo, wydawało mi się, że to jednak nie ten, że za bardzo się różnimy, że może byłby tylko dobrym przyjacielem itp. teraz nie zamieniłabym go na żadnego innego, bardzo go kocham:) jesteśmy rok po ślubie. Nie wiem dokładnie jaka jest Twoja sytuacja ale znam to uczucie "może lepiej się wycofać". Myslę, że w wiele kobiet ma takie rozterki przed slubem. 

nie zmuszaj się do ślubu tylko dlatego, ze już macie datę i że rodzina już wie...pamietaj to Twoje życie i Ty musisz tego chcieć ;)

ja też się lekko bałam, bo to zawsze coś nowego. Ale z perspektywy czasu stwierdzam, że zmienił się tylko mój status z narzeczonej na żonę :) no i nazwisko. Jeśli się kochacie, to uwierz mi nadal tak będzie....

Ja wychodzę za mąż we wrześniu:) Nie mam żadnych wątpliwości co do swojej decyzji, ale też bardzo ciężko mi się oswoić z tą zmianą:) Tylko, że u mnie sytuacja zmieni się diametralnie... mieszkam z rodzicami i rodzeństwem, a po ślubie wyprowadzka do gniazdka, które sobie szykujemy:) To dopiero jest krok!;D U Ciebie to po prostu przypieczętowanie tego co już jest:)

Powinnaś szczerze z kimś porozmawiać najlepiej z mamą, z przyszłym mężem. Ja wyszłam za mąż w wieku 22 lat ( niedługo będzie 7 lat ha ha) i ja też miałam trochę rozterek czy to oby nie za szybko, z tym że ja zawsze widziałam się w roli żony . Każdy człowiek jest inny, ale to nic złego.  To że się wahasz to nic złego w końcu to jedna z ważniejszych decyzji jakie musisz podjąć w swoim życiu. 

A ja myślę, że tak się dzieje poprzez utrwalony stereotyp żony. Ja za rok mam ślub, jestem w Twoim wieku. Na początku ta myśl mnie przerażała- słowo żona. Ale później zauważyłam, że żony kojarzyłam z kobietami, które już przestały żyć swoim życiem, tylko siedzą w domu, zero radości,  że to już koniec szalonego życia.... Ale później poznałam wiele młodych małżeństw, którzy cieszą się z życia razem- jeżdżą, zwiedzają, wygłupiają się jak młode dzieciaki. I stwierdziłam, ze taka właśnie chce być. Wiadomo- małżeństwo to jest obowiązek, ale każdy z nas ma w sobie coś z dziecka i nawet taka rola może nam sprawić dużo przyjemności.

Ja np. nadal nie mogę przeboleć stereotypu matki- i dlatego nie chcę być matką póki co. Matka- kojarzy mi się to ze sroga kobietą, zaniedbaną, która ciągle wydaje nakazy i zakazy, a jak widzę młode dziewczyny, które od rana do wieczora łażą z wózeczkami i nic więcej nie robią to mnie trafia szlag :P I opowiadają sobie jak to muszą wstawać w nocy i czym podcierają dziecku tyłek...  Ale myślę, że tak jak stereotyp żony, będzie mi dane zrozumieć rolę matki... Choć coś w tym jest- że raczej do tej roli nie dojrzałam.

porozmawiaj z nim teraz, żebyś później nie żałowała...

To samo bedzie Jak teraz Tyle ze zmienisz nazwisko