Temat: Demotywująca mama.

Moja mama jest strasznie wredną osobą, taką ma po prostu naturę. Wszędzie doszukuje się podstępu, z góry jest niemiła dla osób, uważa się za lepszą. Przez jej zachowanie odwróciła się od nas rodzina od strony taty, nie jesteśmy do nikogo zapraszani. Zawsze mnie to denerwowało, często mnie kompromitowała.
Bardzo się bałam, gdy chciałam przyprowadzić do domu mojego chłopaka (pierwszego, wcześniej nie miałam nawet kolegów, bo też decydowała, z kim mogę się kolegować), starałam się to jakoś rozegrać, żeby poznawała go stopniowo, a nie od razu kazała Mu się wynosić. Udało się, polubiła go, a przynajmniej takie sprawia wrażenie, bo nawet, gdy Go u mnie nie ma, i tak mówi o Nim z sympatią, sama Go do nas zaprasza (co jest do niej dość niepodobne). Zaakceptowała to, że tworzymy poważny związek i planujemy wspólnie przyszłość. Ale nie o tym teraz mowa.
Często, zwłaszcza przy Nim, krytykuje mnie. Okej, rozumiem, gdyby powiedziała mi, co robię źle i jak mam się poprawić, ale ona wytyka mi dosłownie wszystko. Z uśmiechem na ustach mówi, że jestem gruba i jak ja przy Nim wyglądam. Żeby sobie znalazł lepszą, która chociaż jakoś wygląda. Że nic nie umiem zrobić, że nic mi nie wychodzi, jestem leniwa i do niczego, nigdy nie dorosnę. Dla świętego spokoju robię w domu wszystko - sprzątam, gotuję obiad, nie może być nawet jednej szklanki w zlewie, ale ona i tak przyjdzie z pracy i powie, że coś zrobiłam źle albo niedokładnie. Pominę już fakt, że mam 16-letnią siostrę, która całe dnie spędza przed komputerem, w pokoju dookoła siebie ma bałagan, że nawet przejść się nie da, ale jej to nic nie powie, ba, wręcz wszystko za nią robi, rano nawet przygotowuje jej śniadanie i budzi do szkoły, bo sama nie wstanie.
W weekend, gdy piekliśmy z Moim ciasto, a ona weszła i zaczęła swoją gadkę na temat mojego wyglądu i tego, że wszystko robię źle, nie wytrzymałam i popłakałam się. Zamknęłam się w łazience, dopiero Mój mnie uspokoił i powiedział, żebym się tym nie przejmowała.
Najgorsze jest to, że ona mówi to 'niby' w żartach, z tym złośliwym uśmiechem. A ja nie mam już siły udawać, że mnie to bawi...