Temat: skomplikowana sytuacja chłopak, dziecko

Tez tak mysle,tez mam syna w mniej wiecej w Twoim autorko wieku i nie wyobrazam sobie ,aby ktos w taki sposob  mogl mu zrujnowac zycie. Do milosci trzeba dwojga.

Może przesadzam, ale mam wątpliwości co do prawdziwości tej historii. Nie chcę nikogo urazić, ale wydaje mi się to wszystko za bardzo oderwane od rzeczywistości. Pewnie skończy się tak, że wróci do ciebie i będziecie żyli długo i szczęśliwie.

gdyby ona odeszla w sina dal i ew jego rodzice by dzwonili a co slychac a ona powiedziala nie wyszlo miedzy
nimi to jeszcze luzik ale jak ona poszla pod ich dach i to jest jakby w ich obowiazku nawrocic syna

i tak sie dzieje z wpadkami jak ona nie pracuje i studiuje ale nie - wszyscy sie zarzekaja
ze "dzieci sa kochane i nikt nikogo na kase nieciagnie"
 prosze..
jak nie tatus i bycie z nia i z dzieckiem na sile to teraz dziadkowie
utrzymanie dodatkowych 2 osob to sa koszta
wozki, ubranka, jedzenie, dziecko wyrasta trzeba nowe kupic

nieznajomaaa88,  przeczytaj cały wątek. Nie chodzi o pouczanie itp., chodzi o to, że autorka- świadomie lub nie- wciąż ma nadzieję, że w jakikolwiek sposób, ale ten chłopak będzie z nią. I nieważne czy jest dziecko, czy ma biednych rodziców, czy cokolwiek innego- chodzi o to, że on jej NIE KOCHA.  A nawet jeśli Twoja wypowiedź ma jakiś sens- od kiedy dziecko zobowiązuje do dania mieszkania, utrzymania i całej tej reszty- ojca czy też jego rodziców? Ciekawa jestem, czy gdybyś była facetem, sercem kochała inną osobą, niż tą, z którą masz dziecko, umiałabyś żyć z matką swego dziecka, bo jest matką Twego dziecka? Umiałabyś zrezygnować z siebie? Bo to nic innego jak właśnie to. Nie wiem, może jesteś wychowana w takim środowisku, w którym właśnie dziecko do tego zobowiązuje- w takim razie życzę Ci, aby ojciec Twojego dziecka szczerze Cię kochał i Ty jego również.

yuratka też ma niemałą rację. może powiedziała to w bardzo dosadny sposób, ale  "wystarczy sobie wyobrazic, ze rodzice wpuszczaja do domu kogos, kogo chca, nie wazne czy to ma cos wspólnego ze szczesciem własnego, rodzonego dziecka. Kompletnie sobie nie wyobrazam tego jak wracam do domu, który ma byc dla mnie azylem i widziec jakies obce geby, które uwłaczaja mojej wolnosci i godnosci." zgadzam się z tym. Jak i z tym "poczujesz dopiero teraz prawdziwa nienawiść tego, którego chcesz ciągle na siłe zdobyc" oraz z tym "podkasaj rekawki i do roboty, bo odpowiedzialnosc finansowa za dziecko spada NA DWOJE RODZICÓW!!!!A Ty nie dosc, ze nic nie robisz w tej kwestii, to jeszcze ciebie trzeba utrzymywac."

nieznajomaaa88,  nie krzycz, nikt na ciebie nie podnosi głosu, to i Ty pohamuj emocje. Myślisz o czym piszesz?  Co Ty tu z ZUSem wyskakujesz, jak nie o tym w ogóle rozmawiamy. Jak mąż chce, to niech utrzymuje kobietę i dziecko. Jak kobiecie się należy macierzyńskie czy wychowawcze( bo zapracowała na to, nikt nikomu ot tak tych świadczeń nie daje) to niech je ma. Gdyby chłopak chciał utrzymywać dalej ją i dziecko- to niech sobie utrzymuje. Ale nie chce. Przeczytaj jeszcze raz pierwszy post autorki. Czy tu w ogóle chodziło o dziecko? Nie, chodziło o to, czy on ją pokocha i czy mają szanse być razem. I o tym temat się ciągnie. Wybacz, ale moim zdaniem autorka się pcha tam gdzie jej nie chcą. Choć sama mówiła inaczej. I nie wyskakuj z argumentem , że jego rodzice chcieli. Bo dobrze wiemy, że nie o rodziców chodzi, tylko nadal o niego. Gdyby tylko chodziło o dziecko, to po co w ogóle by komentowała ( i zapewne się z tego cieszyła), że ojciec porozmawia z gówniarzem? Bo liczy, że on będzie z nią dalej. I nie ważne, czy sam do tego dojdzie, czy rodzice na niego wpłyną. Pcha się do chłopaka na zasadzie"wyrzucił drzwiami, wraca oknem" . tu oknem są jego rodzice. Pomoc pomocą, no ale... Nie wierzę, że nie mogłaby mieszkać u swoich rodziców, skoro jest jedynaczką. I myślę,że autorka nie wraca do rodziców ani nie poszła do akademika, bo wie, że wtedy "odcięłaby " sobie drogę do faceta, a tak...zawsze nadzieja jest, że a może rodzice coś zdziałają (czyt. przemówią gówniarzowi do rozumu). A TY nieznajomaa88 poszłabyś do jego rodziców? Rozumiem, że czasem z miłości robimy różne głupoty, ale gdzieś jakiś szacunek i honor powinien być. A dziewczynie po prostu jest tak wygodnie. Podane do stołu ma, spać gdzie ma, dzieckiem jej się zajmą, znajomych odwiedzi, pouczy się... No też bym tak chciała. Tylko, że ja wtedy bym nie umiała temu facetowi w oczy spojrzeć.

co nie zmienia faktu, ze potem będzie pracowała do 67 roku życia i 'zwróci ZUSowi pożyczkę w postaci zasiłku'. i nie wiem, skąd Twoja nienawiść bijąca z każdego posta. Ty też mogłaś iść na macierzyński (chyba, że nie pracowałaś jak zaszłaś w ciążę), a skoro z tego nie skorzystałaś to Twoja sprawa, co nie daje Ci żadnego prawa do oceniania i potępiania tych, co z urlopu macierzyńskiego korzystają.

nikt nie miał pretensji, że ojciec utrzymywał swoje dziecko... to już by było chore...

Ale to, co zacytowałaś, to poniekąd jest i racja.. Widzisz, TY nawet nie zwróciłaś się o alimenty, a ona mogłaby. Polskie prawo raczej takiej odpowiedzialności oczekuje od ojca, który nie chce  żyć z matką dziecka. więc dlaczego ten - skoro ma prawo nie chcieć - ma mieszkać z nią, utrzymywać ją,  być miłym i dziękować za obiad, wyprasowane koszule itp? Nikt tu nie negował utrzymywania dziecka. 

Może i coś racji jest w Twojej wypowiedzi, ale uważam, że nie powinna iść do jego rodziców. Myślę, że jej rodzice na pewno by pomogli, mniej, bo i biedniejsi i schorowani, ale na pewno miałaby kąt dla siebie i dziecka. No ale jak się marzą luksusy, a facet i jego rodzina to ma....

Mialam na poczatku wszystkeigo nie mowic, ale nie chce byscie uwzaly mnie za materialistke. Dlugo myslalam czy napisac na forum najpierw sledzilam wasze wspisy bardzo dluzgo bylyscie ze mna w wlasciwie w  najgorszym momencie, dlatego postawnowilam napisac wszystko. Nie chce zeby maly mieszkal z moimi rodzicami mimo ze ich kocham i sa wspaniali dlatego ze tak na prawde mogli by byc moimi dziadkami, mieli mnie w bardzo poznym wieku, moje kolezanki maja dziadkow 2 lata starszych od moich rodzicow., moi rodzice wiem ze maja ciezko sami o siebie juz teraz zadbac, ja nie che zyc w luksusie ale chce by maly zyl normalnie, ja nie zylam normalnie, jedlismy praktycznie to co sami wyhodowaliśmy, ja u siebie nie mialam nawet pokoju, tylko miejsce w kuchni, jest u mnie zimno i wilgotno, jak bylam mala ciagle przez to chorowalam, pamietam jak rodzice codziennie plakali ze nie maja mi co jesc dac ze ciagle jestem chora, sadziedzi kupowali mi leki, potem w szkole mi dokuczali mowili najlagodniej dziadówa, ja czesto krzyczlam do rodzicow ze sie zabije itp uwazam ze to bylo wredne glupie zalosne ale tak reagowalam na ta sytuacje jak bylam dzieckiem, potem pod koniec gimnazjum wujek kupil mi skrzypce wozil mnie na lekcje stalam sie pewna siebie zaczelo mnie to uspokajac, przestalam mowic rodzicom ze nie chce mi sie zyc itp wlasciwie dopiero w liceum zaczelam byc szczesliwa, nie chce by moje malenstwo mialo dokladnie jak ja kiedys, bo kilka lat pamietam ze ciagle tylkoplakalam chorowalam czasem nawet nie moglam isc do szoly bo nie mialam w czym, wujek czasem kupowal troche jedzenia jakies ubranie, ale tez nie czesto, jestem mnu wdzieczna natomiast, ze dzieki niemu odkrylam pasje ktora mnie uspokoila, pomogla przettrwac jak bylo trudno.jak sobie wyobrazalam mojego malego placzacego jak ja kiedys wysmiewanego w zyciu bym na to nie pozwolila, akademik mi przepadl tak wiec zatrzymanie sie u rodzicow jego bylo jedyne jak na razie, nawet jak bym chciala jechac do domu nie miala bym nawet kasy na pociag i nie wiem jak bym jechala tak z malym kumpele mnie podowoza np do lekarza jednak nie az tak daleko