Temat: Po weselu byłego

chyba dopiero niedawno wytrzeźwiałam i byłam w stanie opisać rozdarcie po weselu byłego
dla niewtajemniczonych powiem tylko, że parę młodą zapoznałam ze sobą tuż po tym jak teraźniejszy pan młody mnie rzucił a ja miałam nadzieję go jeszcze odzyskać i przedstawiłam mu aktualną panią młodą co miłe nie było.
oto dzisiejszy wpis z pamiętnika wiem, że jest długi, nie wiem czy jedt ciekawy ale dla mnie ważny więc byłoby mi bardzo miło gdyby choć jedna osoba przeczytała i napisała "rozumiem":
wesele wesele i po weselu
Po weselu mętlik w głowie
głównie chyba dlatego, że mój facet zwiódł mnie wielokrotnie podczas tego weekendu
a panna młoda po tym jak się upiłyśmy mówiła mi o tym jak to P. zawsze z szacunkiem mówił o mnie czy o nas itd.
Nie ma co się oszukiwać byłam wtedy dziewczynką w sumie jeszcze dzieckiem a P. był moim pierwszym poważnym partnerem, po czym mnie rzucił...
tak po prostu bez podania przyczyny, nie powiem, żeby wtedy to nie bolało, bolało jak cholera przez tydzień nic nie jadłam ( wtedy pierwszy raz odkryłam, że da się żyć bez jedzenia)
Dziś jak na to patrzę ten cały związek wydaje mi się raczej jakąś ekscytującą zabawą w całowanie kiedy druh drużynowy nie patrzy. Atrakcyjny, sporo starszy chłopak zainteresowany właśnie mną, motyle w brzuchu, ciekawość pierwszych doznań seksualnych. Bardzo miło to wspominam.
W sumie kochałam każdego mojego chłopaka a w moim życiu było ich 5 więc nie myślę, żebym była aż tak kochliwa. Każdego z nich idealizowałam wierzyłam w jakieś złączenie dusz na całe życie itp
... każdego tylko nie obecnego;/
Jestem z moim D. już od 5 (?) lat i co jakiś czas zastanawiam się czy ja go w ogóle kiedyś kochałam, tzn na pewno tylko kiedy?
Na początku na pewno nie, bo wstyd się przyznać ale zaczęło się od seksu, mieszkaliśmy wtedy w innych miastach a ja nie miałam nawet prywatnego komputera żeby z nim w samotności porozmawiać. Tak minęły prawie dwa lata krótkich odwiedzin co kilka tygodni. Było mi wtedy bardzo wygodnie biorąc pod uwagę bliskość ( nie w sensie fizycznym) przyjaciela ze szkoły, z którym spędzałam wtedy dużo czasu z którym doradzaliśmy sobie w sprawach sercowych ( byłam min przy tym jak w końcu przyznał, że nie jest bi ale homoseksualistą)- na łamach szkoły średniej można powiedzieć, że byłam jego przykrywką ( dla ciekawskich przyjaźnimy się do dziś)
Później przeprowadziłam się do Warszawy na studia- wybrałam to miasto tylko ze względu na D. choć dostałam się na inne uczelnie i za to chyba też mam żal. Pierwszy rok studiów mieszkałam w akademiku, to było straszne miejsce, zimno, głodno i głośno. D. miał pretensję, że mam dla niego tak mało czasu ale sam nie przyjeżdżał do mnie często, wakacje spędziliśmy oddzielnie bo albo on pracował albo ja uczyłam się do poprawek.
Teraz jestem na drugim roku od stycznia mieszkam z D. Staram się jak głupia sprzątam, gotuję, robię zakupy itp, staram się " nie czepiać", tylko, że mam wrażenie, że my mimo wszystko nie mieszkamy razem ale obok siebie, każdy sobie, swoje zajęcia. Czasem w wolne wieczory każdy siedzi przed swoim monitorem a ja zastanawiam się co ja tu właściwie robię?
Gdzie jest mój książę do końca życia?
Gdzie są moje emocje, gdzie moje szczęście?
Gdzie jest ten niezawodny, wrażliwy facet który kocha mnie nad życie?